Er zijn weinig dingen zeker in het leven. Sterven zullen we allemaal en ook aan de belasting ontkomen we niet. Meer van die zekerheden zijn elk jaar een nieuwe FIFA, een nieuwe Assassin’s Creed, nieuwe Skylanders en natuurlijk de nieuwe Call Of Duty. Dit jaar heet deze Ghosts en moet deze afstand nemen van de Modern Warfare- en Black Ops-verhalen.
Er wordt gehoopt dat deze afstand ruimte voor vernieuwing geeft, want de glans is er na een hele reeks succesvolle games wel vanaf. Zelfs in de krochten van de Call Of Duty-community beginnen de klachten sinds Black Ops II gestaag aan volume te winnen, want zelfs de meest hardcore fans beginnen slijt op de formule en gebrek aan vernieuwing te verwijten. Maar Infinity Ward heeft geluisterd zeggen ze. Met het eerste Call Of Duty-deel dat voor de nieuwste generatie consoles verschijnt worden stappen in een nieuwe richting gezet.
Het spijt me werkelijk Infinity Ward, maar ik zie ’t niet. Wellicht dat mijn roze bril niet goed zat, maar ik zag spectaculaire explosies, plichtmatig gevallen kameraden, veel vliegend lood, wat scenes met drones en voertuigen en al het anders waar de serie terecht voor geliefd is, maar geen vernieuwingen. O! Wacht even! Daar zie ik het, een bruine viervoeter die aan mijn zijde vecht! Had ik het toch bijna gemist!
Maar alle gekheid op een stokje, van de beloftes die uit het Activision-kamp kwamen is na het spelen van de singleplayer weinig overeind gebleven. Amerika (wie anders) wordt bedreigd door een vijandelijke overmacht en een klein groepje super soldaten, waar jij ‘toevallig’ bij ingelijfd wordt, is de laatste hoop om de stars and the stripes van de ondergang te redden.
De kracht van Call Of Duty heeft nooit gelegen bij diepgaande dialogen, een emotionele band die je met je digitale strijdmakkers opbouwt of een verhaal met een verrassende plottwist. Het zijn de setpieces, de actie op je scherm, die de serie maakte tot wat het vandaag de dag is. Om ervoor te zorgen dat je ook maar geen seconde van het moois wat de game je voorschotelt mist houdt het je handje dan ook vast alsof het de liefde van je leven is die je naar boven wilt sleuren voor een innige vrijpartij. Alles, maar dan ook werkelijk alles, is zo scripted als de pest en laat geen ruimte aab jou als speler om enigszins van het vastgestelde pad af te wijken. Is dat slecht? Dat ligt meer aan smaak dan aan wat anders. Je kunt Ghosts moeilijk afrekenen dat het doet waar de franchise om bekend staat, want wat het doet, doet het goed.
Maar is goed nog wel goed genoeg als je voor de zoveelste keer tegen de grond gaat omdat de game dat wilt, als een explosie je op een haartje na mist of als je weer eens gegijzeld bent? Hierop moet ik spijtig genoeg een volmondig ‘’nee’’ antwoorden. Infinity Ward heeft te hard geprobeerd om het bigger and better te maken, met als gevolg dat het een zielloos product is geworden. Het mist een zekere ‘’je ne sais quoi’’ zoals de Fransen het verwoorden.
Maar laten we eerlijk zijn. Met het feit in het achterhoofd dat nauwelijks iemand de singleplayer van een Call Of Duty uitspeelt, kunnen we ze moeilijk kwalijk nemen dat er niet zoveel tijd en moeite in is gestoken als diens online tegenhanger. En als we de singleplayer in perspectief plaatsen en beoordelen als het opwarmertje voor de multiplayer, dan kunnen we zeggen dat we een prima gelegenheid krijgen om weer even in het speltempo te komen en aan de slag te gaan in verschillende omgevingen en met verschillende wapens. Dat het dan een (verdomd spectaculaire) dertien in een dozijn shooter is geworden telt dan plotseling niet meer zo zwaar.
Bovendien is er meer te beleven dan de single- en multiplayer. In Extinction krijgen we een alien-variant van de zombie-mode uit Black Ops voorgeschoteld. Eindeloos buitenaardse misbaksels overhoop knallen terwijl je middels een vrij basale RPG-twist sterker wordt klinkt leuk op papier. Maar gezien het feit dat er maar één map beschikbaar is, begon verveling al snel om de hoek te loeren.
Ook Squads valt niet echt in het traditionele multiplayer plaatje. Zoals de naam doet vermoeden stel je in deze mode je eigen team samen, waarbij je rekening houdt met de strategie die je voor ogen hebt. Zo kies je wapens en uitrusting voor maximaal tien bots, welke je vervolgens kunt gebruiken in de vijf Squad-gerelateerde spelmodi. Het fijne is dat je hierin XP vrijspeelt en je je dus niet online voor schut hoeft te zetten (n00b!) voor je een voor jou fijne combinatie van perks, uitrusting en wapen voor je karakter hebt vrijgespeeld.
Een idee als Squads staat of valt met de AI van de bots en hoewel de vijanden in singleplayer weinig meer dan schietschijven waren, is deze behoorlijk overtuigend in Squads. Je bots zullen je adequaat ondersteunen in een vuurgevecht en maken realistisch gebruik van de tactische mogelijkheden die de verschillende gadgets en bewegingen hun bieden. Bovendien zullen ze zo nu en dan ook een inschattingsfout maken, wat het gemis van menselijke medespelers behoorlijk verzacht.
Voor je deze menselijke medespelers te lijf gaat in online multiplayer zul je waarschijnlijk even gaan stoeien met het nieuwe perksysteem. Het Pick 10-system dat Treyarch met Black Ops II introduceerde is namelijk overboord gegooid. In plaats daarvan heb je nu als speler acht perkpoints ter beschikking en kun je perks toewijzen die samen maximaal deze acht punten gebruiken. Hierbij zijn bepaalde perks duidelijk favoriet bij spelers en dat is niet geheel onterecht. Sommige perks zijn namelijk beduidend beter of slechter dan andere, vooral in verhouding met hun prijs.
Dit gebrek aan balans trekt zich ook door naar andere delen van de multiplayer. Sommige wapens of killstreaks zijn bij eSports-organisatoren al verbannen, omdat ze volledig zouden domineren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het online een eenheidsworst van jewelste is. Spijtig, want de multiplayer kent meer dan voldoende maps en modi voor de fervente gamer.
Sommige maps, zoals bijvoorbeeld Stonehaven, zijn zelfs voor Call Of Duty behoorlijk groot. Maar door de opzetting van de map merk je hier weinig van en zullen de shoot outs zich regelmatig weer om centrale punten gaan plaats vinden. En dat terwijl Infinity Ward toch behoorlijk moeite lijkt te hebben gedaan om nieuwe modi uit de hoge hoed te schudden voor Ghosts.
Mijn persoonlijke favoriet was Cranked. In deze deathmatch op speed word je als speler Cranked wanneer je een kill maakt. Wanneer je Cranked bent gaat je karakter zich een stuk sneller bewegen, waardoor je makkelijk een killstreak kan klaarzetten. Maar er is geen voordeel zonder nadeel. Wanneer een Cranked speler namelijk niet binnen een halve minuut een verse portie dood en verderf zaait zal hij namelijk opblazen (kamikaze bitches!). Grind is een variatie op eerder geziene modi. Zoals wel vaker is het maken van een kill in deze mode niet genoeg. Je moet de dog tags van je vijand oprapen én terug brengen naar een centraal punt om ze in te wisselen. Het voelt een beetje als een geforceerde uitbreiding op Kill Confirmed, die overigens ook gewoon aanwezig is. 
Blitz is een aardige middenmoter die nog het meeste doet denken aan touwtje trekken. Enerzijds moet je voorkomen dat je vijanden in jouw territorium geraken en zo punten scoren en anderzijds moet je bij hun wel binnen dringen om de winst te halen. Meer man uitzenden vergroot de kans om door de vijandelijke linies te breken, maar laat die van jouw kwetsbaarder achter. Communicatie en vaardigheid zijn wat de klok slaat, maar gezien de leeftijd van de gemiddelde Call Of Duty-speler kan dit nog wel eens vies gaan tegenvallen als je niet met een vaste groep speelt. De rest van het assortiment aan modi is gesneden koek voor ieder die de afgelopen vijf jaar een online shooter heeft aangeraakt. Team Deathmatch en Dominion.
Conclusie
Call Of Duty: Ghosts is een goed, maar erg teleurstellend vervolg op de best verkopende shooterfranchise. De groots aangekondigde vernieuwingen waren mondjesmaat te vinden en voegden maar weinig toe aan de al gekende Call Of Duty-ervaring. Nieuwe modi als Squads, Cranked en Blitz zorgen voor pluspunten, maar Grind, Extinction en de singleplayer snoepen die er weer vanaf.