Calling werd vorig jaar groots aangekondigd middels een persbericht. De game zou je een unieke ervaring bieden door de Wii Remote, die in de game dient als telefoon. Daar omheen moest de Japanse ontwikkelaar Hudson Entertainment een bloedstollend verhaal creëren met vele schrikmomenten en griezelige passages. Horror games als Silent Hill en Dead Space zijn al geslaagd op de Nintendo Wii. Calling had hetzelfde succesverhaal moeten worden.
Het verhaal in de Wii exclusive draait om de mythe van de ‘Page of Black’ website. Deze website bestaat enkel uit een zwarte pagina met een teller in het midden. De teller geeft volgens de mythe het aantal mensen aan dat na het bezoeken van de website vermist is geraakt. Verder heeft de website ook een chatroom. Jij komt er door in de huid van verschillende personages te kruipen achter wat er met je gebeurt na het bezoeken van de Page of Black website. Je komt met vier personages in een andere wereld terecht. Zo beland je onder andere in een schoolgebouw en een ziekenhuis. Zie daar maar eens uit te ontsnappen, terwijl geesten je op ieder moment aan kunnen vallen.
Gelukkig vind je in ieder level al snel een mobiele telefoon. Op deze telefoon word je meestal gebeld door een geest, die je goedwillige of kwaadaardige instructies geeft. De gameplay draait verder grotendeels om het onderzoeken van de omgeving. Op deze manier moet je uiteindelijk zien te ontsnappen. Het gebruik van de Wii Remote als telefoon is leuk bedacht. Bij elk telefoontje ben je benieuwd wie je nou weer lastig gaat vallen. Helaas is dit zowat het enige leuke aan het spel.
Voor de rest stelt Calling namelijk bar weinig voor. Echte schrikmomenten zijn er maar heel weinig. De ontwikkelaars weten je eigenlijk nooit op de kast te jagen. Geesten zijn makkelijk weg te jagen door een paar keer heen en weer te zwaaien met de Wii Remote. Ze zijn alleen maar irritant bij het doorzoeken van de omgeving. Waar ik wel van geschrokken ben is het uiterlijk en level design van de game. De graphics doen me zo nu en dan terugdenken aan de vorige generatie consoles. Om dit te verdoezelen zijn de omgevingen wel heel extreem donker gemaakt. Dit viel me op toen ik de brightness instellingen eens ging bekijken. Het level design is verder voorspelbaar en inspiratieloos.
Om verder te komen zul je het level toch moeten gaan verkennen. Ook dit kan worden ervaren als een lijdensweg, aangezien er dus weinig interessante dingen te vinden zijn. Toch zul je alle kastjes en lades af moeten gaan, om die ene sleutel te vinden waarmee je de volgende ruimte kunt betreden. Bij het doorzoeken van bijvoorbeeld een kast, zet je als het ware een lock op die kast. Hierna kun je de deuren of lades open trekken en klikken op verschillende dingen in de kast. Meestal zijn dit oninteressante dingen waar je verder niets mee hoeft te doen. Toch gaat dit doorzoeken langzaam en heb je tijdens je zoektocht soms het idee dat je met een point-and-click spel bezig bent. De game wordt hierdoor samengevat heel erg saai.
Conclusie
Calling mag de veters van Silent Hill, Dead Space en Resident Evil nog niet strikken. De Japanse horror titel maakt op een grappige manier gebruik van de Wii Remote, maar doet verder op geen enkel punt wat het echt moet doen. Dit is het laten schrikken van de gamer en hem de stuipen op het lijf jagen, maar helaas zijn de schrikmomenten op één hand te tellen. De graphics zijn afschuwelijk en het level design is voorspelbaar en goedkoop. Tel hier de saaie gameplay, met name het doorzoeken van de omgevingen bij op en een totale flop is wat we met deze game gekregen hebben.