Cassette Beasts

Cassette Beasts doet namelijk, veel meer dan andere games die ik in recente jaren heb gespeeld, veel moeite om zichzelf neer te zetten als zijn eigen product. Het is een isekai-verhaal waarin jij als een drenkeling aanspoelt op een vreemd eiland genaamd New Wirral. Een blik om je heen onthult al snel dat je niet het eerste bent wat op deze kust aanbelandt, dus in de hoop andere mensen te vinden ga je op onderzoek uit. Het goede nieuws is dat je al snel een dorp hebt gevonden. Het slechte is dat een van de monsters die deze plek hun thuis noemen, jou op hetzelfde moment vindt.

Music make me lose control

Op een eiland waar monsters ronddwalen, hebben mensen een manier gevonden om zichzelf te verdedigen. Niet met zwaarden en speren of zelfs geïmproviseerde versies ervan, maar door middel van ouderwetse walkmans en cassettes. Waarom precies weet niemand, maar het is mogelijk om deze gedateerde technologie in te zetten om de essentie van een monster vast te leggen, waarna je diens gedaante over kunt nemen door ernaar te luisteren.

Door deze vormverandering goed te benutten, zijn mensen die vanuit verschillende realiteiten op dit eiland zijn aanbelandt erin geslaagd om een nederzetting uit de grond te stampen, een maatschappij leven in te blazen en het eiland volledig te verkennen. Er zijn winkels, een boerderij en een soort beschermingsunit die zich de Rangers noemt. Wat er niet is, is een verklaring voor waarom mensen op dit eiland verschijnen en een manier om het weer te verlaten. Nog niet tenminste.

Wanneer Kayleigh, de persoon die je bekendmaakt met je nieuwe thuis, je mee op sleeptouw neemt, stuiten jullie samen op een verlaten treinstation. Hier vinden jullie het ene ding wat alle mensen op New Wirral vrezen: een archangel. Normaliter is het ontmoeten van zo’n wezen het begin van het einde, daar hun kracht niet vergelijkbaar is met reguliere monsters. Deze archangel is echter sterk verzwakt, ogenschijnlijk door een dispuut met een soortgenoot en wordt na een kort gevecht bijna door je geveld. In een moment van wanhoop sluiten jullie een deal voor dat kan gebeuren. Archangel Morgante mag jouw lichaam gebruiken om zichzelf te verstoppen voor haar achtervolger en in ruil daarvoor leert ze jou meer over de manier om te ontsnappen met elke archangel die je verslaat.

Open wereld

Gezien deze opzet zou het niet vreemd zijn als de game zou vervallen in een vrij standaard patroon voor de monster catcher, waarbij de Archangels de plek innemen van Gyms op een lineaire reis. Gelukkig doet het dit niet. In plaats daarvan laat het je los in een open wereld waarin je inderdaad de Archangels moet zoeken, maar ook je bekwaamheid als een ranger kan bewijzen, mensen in nood kunt helpen, geruchten op kunt volgen en het gevecht aan kunt gaan met kwaadaardige makelaars. Een deel van deze quests staat vast en is gebonden aan het overkoepelende verhaal of de persoonlijke verhaallijnen van zes karakters die zich gaandeweg aan jouw zijde scharen. Een deel van de geruchten wordt echter gegenereerd en kan grinden of het verzamelen van monsters sturing geven, waardoor het niet als dusdanig gaat voelen.

Overigens is er geen garantie dat je zult moeten gaan grinden. Ik heb de game volledig voltooid, maar kon prima mee met de stijgende levels van de oppositie. Ook dit is te danken aan de open wereld. New Wirral verkennen is een genot en in tegenstelling tot Scarlet & Violet afgelopen jaar, zijn hier geen kunstmatige barricades die je progressie blokkeren. De enige barrières die de game opwerpt, zijn de levels van vijanden, welke kunnen worden overwonnen met voldoende vaardigheden of slim spelen, en omgevingselementen welke je pas kunt gebruiken als je de juiste monstervorm hebt. Deze specifieke monsters kun je echter op elk moment vangen, waardoor het een obstakel is wat je progressie niet hindert. De vrijheid die dit geeft nodigt uit tot verkenning, waardoor je in aanraking komt met voldoende vijanden en monsters om je levels snel zat te zien stijgen.

Battle music

Nu we er toch over bezig zijn, zullen we het ook maar eens hebben over gevechten zelf. Dit is immers de kern van de meeste monster catcher RPG’s. Cassette Beasts oogt als een vrij standard turn-based battle systeem, maar heeft een aantal twists. Zo worden gevechten bijvoorbeeld altijd uitgevochten door jou en een partner samen. Jullie hebben ieder twéé levensbalken; een van de cassette die jullie gebruiken en een van jullie zelf. Als jouw cassette meer schade oploopt dan die HP heeft, wordt de rest van de schade verhaalt op de menselijke helft van het verhaal. En als die balk leegloopt, maakt het niets uit of je nog cassettes hebt om in te zetten. Dan verlies je het bewustzijn. Hetzelfde geldt overigens ook voor vijandige vechters, waardoor het een legitieme strategie is om tegenstanders bijna te verslaan in monstervorm en vervolgens te bombarderen met jouw sterkste aanvallen zodat je niet met de rest van hun team hoeft te dealen. Het is mede hierom dat je niet de monsters levelt om sterker te worden, maar de mens die erin transformeert. Deze levert de base stats, waar die van monsters bovenop komen. Wanneer cassettes levelen, betekent dit dat je meer gewend bent geraakt aan de transformatie en daarom meer aanvallen kan inzetten en soms kunt evolueren in een nieuwe vorm. Deze aanvallen worden weergegeven door middel van stickers, waarvan je er acht op een cassette kan plakken. Stickers kun je kopen en vinden, maar bij elke XP-mijlpaal verschijnt er ook een op de cassette waar het om gaat. Stickers kunnen oneindig worden verwijderd en opnieuw worden geplakt (mits compatibel met het monster), waardoor je volop kunt experimenteren. Dit nodigt veel meer uit tot variëren met je team dan andere games in dit genre.

Waar Cassette Beasts zich echter pas écht mee onderscheidt van namen als TemTem, Pokémon en Nexomon, is hoe het type matchups aanpakt. Hier heb je geen standaard ‘’water doet extra schade tegen vuur’’-model, maar gebruikt men het zogenaamde Chemistry-model. Verschillende types hebben een effect op elkaar dat verder gaat dan meer of minder schade. Als je vuur gebruikt op een plastic monster, zorgen de giftige dampen die vrijkomen dat het een poison type wordt. Water voedt planten, die enkele beurten lang HP herstellen, maar dooft vuur, waardoor zo’n monster debuffs krijgt op zijn attack stats. Het is een geniaal bedacht idee met een hele hoop diepgang ondanks het feit dat monsters allen maar één type hebben onder normale omstandigheden, maar valt in de praktijk wel wat tegen. Persoonlijk vond ik dat de types niet goed in balans waren en dat debuffs te veel het gevecht domineerden. Vrijwel elke archangel heb ik moeiteloos verslagen door debuffs als burn, poison en leech te stapelen, waardoor ze zichzelf snel zat de verdoemenis in hielpen. Het maakte de game niet minder leuk om te spelen, maar haalde wel een hoop van de uitdaging weg, daar ik zelden stamina hoefde te sparen om sterke aanvallen te lanceren. Gewoon zwakke aanvallen met effecten spammen was effectiever.

De uitzondering op de ‘’normale omstandigheden’’ die ik zojuist noemde, is het laatste unieke element van dit combat-systeem: fusion. Eens je een band hebt opgebouwd met een partner, kunnen jullie na het vullen van een speciale meter fuseren om een nieuw monster te vormen dat de HP, stats, types én aanvallen van de twee oorspronkelijke monsters combineert. Het nieuwe monster is ten alle tijden een fysieke mengelmoes van de twee monsters die dienden als bronmateriaal en doet een beetje denken aan de Pokémon Fusion-website. In tegenstelling tot die tool genereert Cassette Beasts echter vrijwel exclusief hoogwaardige uitziende hybrides, in plaats van nightmare fuel. Hierdoor stijgt het aantal van 120 monsters in het spel tot 7260 permutaties, daar herhalingen zijn toegestaan. Je kunt deze helaas niet permanent aan je team toevoegen, maar dat zou allicht een idee zijn voor een vervolg.

Spectaculair

Wie een beetje bekend is met mijn werk, weet dat je mij niet zo vaak zult horen over het audiovisuele aspect van games. Tenzij er echt storende grafische glitches zijn of de game juist positief uitschiet, zul je mij het enkel horen benoemen bij visual novels, waar het de helft van de ervaring is. Dat ik het nu ga aanhalen, zegt daarom al iets. En ik ben niet voornemens om te klagen.

Waar menig Pokémon-kloon mij mee teleurstelde, was met zijn monsters. Tuurlijk zal elke game zo zijn Comfeys en Klefkes hebben, maar bij veel spellen in dit genre kan ik je na een maand geen monster meer optekenen. Die vlieger gaat hier niet op. Op een klein aantal uitzonderingen na, was ik bijzonder gecharmeerd door de Cassette Beasts, welke onder andere een krab met een veiligheidspion op zijn rug, een vogel met een plague mask, een slang met een galamasker op en een dinosaurus met ingebouwde vuurwapens bevat. De pixelart oogt scherp en gedetailleerd, en doet me denken aan de RPG’s die vroeger floreerden op Game Boy en DS. Vooral op de Steam Deck, waar ik de game grotendeels op gespeeld hebt, komt dit prachtig uit de verf. Sterker nog: dit voelt als het type game wat gemaakt is op zo’n type device te beleven.

Nog meer dan de visuele presentatie, ben ik te spreken over het audiostuk. De enige soundtracks die ik van games heb gekocht, zonder dat ze inbegrepen zaten bij een Limited Edition, zijn die van games die draaien om muziek. Denk vooral aan ritmetitels. Maar die van Cassette Beasts zal spoedig worden toegevoegd aan mijn Steam library. Van de geweldige gevechtsmuziek tot aan de meerdere volwaardige pop songs met vocals, is de soundtrack van de game een waar genot om te luisteren en een die in ieder geval deels een plekje zal krijgen in mijn favoriete playlist. Een groter compliment kan ik het niet geven.

Conclusie:

Ondanks dat ik het er meerdere keren mee vergeleken heb, is Cassette Beasts geen game die je naast de recente Pokémon-titels moet willen leggen. Het is meer een evolutie van de Game Boy-delen, waarbij men heeft gekozen voor het uitbouwen van de mechanics en wereld. Het resultaat is een volledig eiland dat als jouw speeltuin dient, bergen fantastische monsters bevat, een volwassen en modern opgezet verhaal heeft en een combat-systeem levert dat ondanks enkele kanttekeningen veel meer durft dan Game Freak in jaren heeft geprobeerd. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de soundtrack, die een al fantastische game net dat zetje geeft om het Game of the Year-materiaal te maken.