We kunnen tal van gamefranchises voor onze geest halen die het in de driedimensionale wereld niet gered hebben. Duidelijke voorbeelden hiervan zijn Worms en Sonic, populaire series die door ambitieuze ontwikkelaars de afgrond in zijn gestuurd. Ook de middeleeuwse horrorserie Castlevania moest er onder lijden. In 1999 ging de reeks op de Nintendo 64 in 3D verder en dat betekende het begin van het einde van een verder succesvolle serie. Het Spaanse Mercury Steam trekt zich echter niets aan van het verleden en komt met een nieuwe driedimensionale Castlevania op de proppen.
Dit derdepersoons actieavonturenspel gaat door het leven als ‘Castlevania: Lords of Shadow’ en betekent volgens de ontwikkelaar een frisse herstart van de serie. Menig liefhebber van de serie was bij voorbaat natuurlijk hartstikke sceptisch. Waarom nog een 3D-Castlevania? Het tegendeel is echter bewezen; Lords of Shadow behoort zonder twijfel tot één van de betere delen in de franchise.
Het verhaal dat het spel beslaat is daar helaas allerminst de reden voor. Wederom kruipen we in de huid van een Belmont-familielid, te weten Gabriel. Hij is onderdeel van de Brotherhood of Light, een factie die het leven van slechteriken zuur probeert te maken. De gemeneriken luisteren naar de naam Lords of Shadow en willen niets liever dan de wereld in duisternis vervullen. Daarnaast zijn ze de trotse bezitters van de God Mask, een voorwerp waarmee je de doden tot leven kunt wekken. Gabriel’s geliefde is omgekomen en daarom strijdt hij in het spel voor zowel het algemeen als zijn persoonlijk belang. Nadelig aan het verhaal is dat het weinig plottwists bevat en dat het nergens connecties toont met eerdere Castlevania-verhalen.
Voordelig aan het verhaal is dat het Gabriel op de meest prachtige plekken in de wereld brengt. Van kleur- en bosrijke landschappen tot sneeuw- en bergachtige gebieden: overal waar Lords of Shadow zich afspeelt is een geweldige sfeer te proeven. De natuurlijke en bijna realistische omgevingsgeluiden en de prachtig gecomponeerde muziek die je hoort hebben hier een groot aandeel in. Dit gaat gecombineerd met geloofwaardige en gedetailleerde personages en vijanden. Het enige smetje op de presentatie is dat bij het platformen en de gevechten de animaties bijwijlen niet naar behoren presteren.
Het gevechtsysteem an sich is gelukkig wel van een buitengewoon niveau. Het is totaal niet des Castlevania’s, dat niet. Wij denken eerder dat Mercury Steam goed gekeken heeft naar spellen als God of War en Shadow of the Colossus. Bloederige taferelen, quick-time events, heuse eindbazen: je komt het allemaal tegen. Goedkoop, zullen velen zeggen, ware het niet dat je op veel innovatieve elementen stuit tijdens het vechten. Zo kun je ervoor kiezen om met een secundair wapen te bakkeleien, bijvoorbeeld met een stel granaten, messen en schattige vlinders die vijanden afleiden. Daarnaast speel je, naarmate je verder komt in het verhaal, diverse hebbedingetjes als sprintlaarzen en zwepen vrij die voor de nodige variatie zorgen.
Tactiek komt bij het vechten ook kijken en wel in de vorm van magische krachten. Verslagen vijanden laten namelijk orbs achter waarmee Gabriel zijn donkere en lichtere magiemeter kan bijvullen. Met lichte magie genees je je gezondheid, terwijl je met donkere magie hardere klappen kunt incasseren. Tevens ontgrendel je met de magieën tijdelijk nieuwe aanvallen die allen een hoop spektakel teweeg brengen. Deze aanvallen kun je met je verdiende ervaringspunten vrijspelen. Wat nu precies het tactische aan dit alles is? Door uitsluitend klappen uit te delen en niet te ontvangen en tegelijkertijd van de magiemeters af te blijven, laten je vijanden alsmaar meer orbs vallen. Op risico spelen wordt in Lords of Shadow dus rijkelijk beloond.
De al eerder genoemde zweep speelt bij de platformstukken een grote rol van betekenis. Met behulp van dit voorwerp slingert Gabriel langs metershoge muren om zich vervolgens weer ergens aan vast te klampen. Het springen en klimmen heeft enigszins wat weg van Uncharted, zij het dat het in Lords of Shadow een stuk slechter is uitgewerkt. Dit valt voornamelijk te wijten aan de ongelukkige camerastandpunten die het spel heeft gekozen. Zelfs tijdens het vechten ondervind je problemen door vijanden die plots uit beeld verdwijnen.
Naast het vechten en klauteren geeft het spel ook genoeg ruimte voor puzzels, waarvan de meesten uitsluitend bedoeld zijn om de speelduur op te rekken. Lords of Shadow duurt daarom lang. Met een lengte van twintig uur té lang zelfs. Ander hekelpunt zijn sommige quick-time events, die in tussenfilmpjes zonder waarschuwing voorbij komen. Deze mis je dan ogenschijnlijk, met als gevolg dat je het stuk overnieuw kunt doen. Lords of Shadow is wat dat betreft erg frustrerend. Gelukkig doet dit geen afbreuk aan het verder geweldige avontuur dat je te wachten staat. Het spel leent zich bovendien voor meerdere speelsessies, aangezien er allerlei geheimen voorwerpen en locaties (en dus Achievements en Trophies) op je staan te wachten als je het spel hebt uitgespeeld. Voor een redelijk lineair spel met onzichtbare muren is Castlevania: Lords of Shadow één van de meest gevarieerde derdepersoonsspellen van de afgelopen jaren.
Conclusie
Castlevania: Lords of Shadow betekent de definitieve terugkeer van een zo goed als dood verklaarde serie. Op veel vlakken is de traditionele Castlevania-formule verdwenen, maar dat heeft het spel heel veel goeds gedaan. Veel traditionele elementen zijn ingeleverd, maar daar is veel moois zoals een prachtige presentatie en een intuïtief vechtsysteem voor teruggekomen. Er zijn hier en daar wel wat kanttekeningen aan het product te plaatsen, maar dat neemt niet weg dat Lords of Shadow verplichte kost is voor avontuurlijke gamers met een goede smaak.