Games zijn, net als boeken of films, een gewaardeerde vorm van entertainment. Toch zijn er niet veel games die meer doen dan vermaken. Zo af en toe is er een tranentrekker of een game waar de humor vanaf spat. Maar zelden is er een game die de speler laat nadenken. Nadenken over het leven, keuzes en normen en waarden. Maar zelden is niet nooit, want Catherine is wel zo’n game.
Catherine kun je het beste zien als een soap, een soap waar jij het verloop van het verhaal bepaalt. Deze soap kent drie hoofdrolspelers. De eerste is Vincent Brooks, het karakter waar jij de controle over neemt. Vincent is een 32 jarige puber met een leven en laten leven-mentaliteit. Met zijn 32 jaar vind hij zichzelf nog veel te jong om zich te settelen. Tot ergernis van zijn vriendin. Katherine neemt deze rol op zich, is ouder dan Vincent en heeft lang haar carrière op de eerste plek gezet. Maar ze blijft een vrouw en de nestelkriebels beginnen de overhand te krijgen. Ze wil niets liever dan trouwen en wordt behoorlijk agressief en een tikkeltje psychotisch als Vincent hier omheen blijft draaien. Dit gedrag zorgt ervoor dat Vincent in bed beland met Catherine, een goudblonde stoot met het lichaam van een godin en een seksdrive waar een man alleen van kan dromen. Dat ze rijp is voor het gekkenhuis laten we maar even buiten beschouwing.
Na zijn avontuurtje met Catherine wordt Vincent geteisterd door nachtmerries. In deze nachtmerries moet hij zich een weg naar de top van een toren banen. Dit doe je door de blokken die voor de hand zijn slim te verplaatsen zodat ze je een weg naar boven kunnen verschaffen. Als hij sterft in de droom, sterft hij in het echt, althans als we het schaap mogen geloven dat ons dit vertelt. Jawel, Catherine bevat pratende schapen! Deze schapen zijn andere mannen die in de droomwereld getrokken zijn, maar om de identiteit te verbergen zien de heren elkaar als schaap.
Tussen de puzzels door, evenals overdag tijdens gesprekken of via SMS’jes zul je keuzes moeten maken. Deze keuzes beïnvloeden een balk. Deze balk zal uiteindelijk, samen met de antwoorden die je gegeven hebt, bepalen welke van acht eindes je te zien krijgt. Daarom moet je telkens goed overwegen wat je wilt bereiken. Wil je Catherine of Katherine, via leugens of eerlijkheid? Of wil je proberen beide dames aan het lijntje te houden? Its all up to you. Het mooiste hieraan is dat wanneer je een gold trophy hebt behaald, je het level kunt overslaan zodat je snel de andere eindes kunt zien eens je de game hebt uitgespeeld.
De puzzelsecties in Catherine kun je zien als de hoofdmoot van de gameplay. De torens worden telkens ingewikkelder in opzet, waarbij regelmatig nieuwe soorten blokken worden geïntroduceerd. Deze puzzels kennen een prettige leercurve. Waar je in het begin van de game zo door de torens heen vliegt, zul je richting het einde regelmatig de haren uit je kop trekken. Toch is de game nooit oneerlijk, het is compleet afhankelijk van hoe goed jouw ruimtelijk inzicht is. Al had de camera soms wel iets beter mogen meewerken.
Het kleinere gedeelte van de gameplay breng in je door in café The Stray Sheep. Je praat hier met andere gasten, om zo de achtergrond van het verhaal te ontrafelen. Waarom zijn de andere schapen waar ze zijn? Wie is verantwoordelijk? Hoe is dit op te lossen? Afhankelijk van wat jij doet zullen schapen de volgende nacht wel of niet meer opduiken. Je zou kunnen zeggen dat jij bepaald of ze leven of sterven.
Mag het duidelijk zijn dat Catherine absoluut geen doorsnee game is. Dit uit zich als eerste in de vreemde verfachtige anime graphics. Dit is een feest voor het oog, maar je moet het wel kunnen waarderen. Dat geldt eigenlijk voor de hele game.
Conclusie
Catherine is een game die je onderbewustzijn prikkelt en met name de losbandige heren onder ons stof tot nadenken geeft. Buiten dat is het een zeer vermakelijke puzzelgame en een heerlijke soap. Toch is het niet voor iedereen geschikt, want de Japanse obscuriteit is iets wat je voor lief moet kunnen nemen.