Iedereen kent sprookjes als Assepoester, Roodkapje en Sneeuwwitje. Maar vanaf 29 april komt daar een sprookje bij die iedere gamer moet kennen: Child of Light. Het doel van Ubisoft bij het maken van deze titel was simpelweg om een sprookje en een game te mixen. Ik kan nu alvast onthullen: daar is Ubisoft ongelooflijk goed in geslaagd.
Aurora en haar vader, een baron, zijn een onafscheidelijk paar. Wanneer Aurora dan in haar slaap verdwijnt en terechtkomt in het sprookjesland Lemuria, wil zij daarom ook zo snel mogelijk terug naar haar vader. Helaas voor Aurora gaat dat niet zo simpel. Om terug te komen bij haar vader moet zij de zon, de maan en de sterren terughalen uit de handen van de Queen of the Night. In haar reis komt ze verschillende duistere wezens tegen die haar proberen tegen te houden, maar gelukkig komt ze ook meerdere sprookjesachtige volkeren tegen die haar hulp nodig hebben. Dit is als je het mij vraagt een verhaal dat regelrecht uit een boek van Charles Perrault kan komen.
Maar niet alleen dit geweldige verhaal zorgt ervoor dat je je echt in een sprookje waant, vooral Lemuria zorgt daarvoor. Child of Light is ontwikkeld met de UbiArt Framework engine, waarmee de prachtige wereld mogelijk is gemaakt. Deze ervaring wordt compleet gemaakt door een soundtrack waar je u tegen zegt. Door de complete game heen word je begeleid door prachtige pianomuziek die perfect past bij de sfeer van Child of Light. Omdat dat blijkbaar nog niet genoeg moeite was voor Ubisoft, heeft Ubisoft Montréal ook nog eens de complete game in rijm geschreven.
Toch betekent alles wat ik eerder heb geschreven niet dat Lemuria helemaal perfect is, al komt het daar wel verdomd dicht bij in de buurt. Hetgeen waar ik me meerdere malen aan heb moeten ergeren is de hoeveelheid zijweggetjes. Een zijweggetje hier en daar heb ik geen problemen mee, maar Ubisoft overdrijft te veel. Waar je een hoofdweg hebt, vind je om de vijf seconden weer twee nieuwe zijweggetjes, waarbij het ook nog eens vaak onduidelijk is wat nou het hoofdpad is. Hierdoor zit je constant te twijfelen of je niet per ongeluk wat collectibles mist, wat een beetje de ervaring verpest.
Gelukkig kom je niet enkel zijweggetjes tegen op de weg naar de Queen of the Night, aan vijanden zijn er namelijk geen gebrek. Wanneer je eenmaal een vijand confronteert krijg je een uitgebreid turn-based gevecht voor je kiezen. Zoals we gewend zijn van dit soort gevechten heb je de keuze uit verschillende aanvallen waarvan de ene beter werkt op een bepaald soort vijand dan de andere. Maar de gevechten van Child of Light bestaan niet uit niet saai wat aanvallen kiezen, het gaat veel verder dan dat. Tijdens de gevechten springt je beste vriend het vuurvliegje Igniculus je namelijk te hulp. Hem kun je gebruiken om jezelf te healen of je vijanden te vertragen voordat zij aan de beurt zijn om aan te vallen. Zo zul je nooit enkel aan het wachten zijn totdat er iemand aan de beurt is maar ben je altijd wel met iets bezig.
Helaas zit er toch wel een belangrijk gebrek aan de gevechten. Terwijl je zo ongeveer bij elk spel dat gebruik maakt van turn-based battles gemakkelijk kunt zien hoelang het nog duurt totdat de vijand verslagen is, heb je bij Child of Light hier geen mogelijkheid toe. Enkel jij en je party hebben een healthbar, maar deze ontbreekt bij de vijanden, wat enigszins opmerkelijk te noemen is en soms ook erg irritant kan zijn.
Wanneer je eenmaal klaar bent met je gevecht, komen de RPG-elementen van de game naar boven. Je personages ontvangen namelijk XP na een gewonnen gevecht, wat kan resulteren in het verhogen van je level. Daarbij ontvang je zogenaamde skill points, welke je kunt gebruiken om je personage beter te maken. Je kunt deze punten spenderen aan verbeterde aanvallen, maar bijvoorbeeld ook aan het verhogen van je health of defense. Verder kun je zogenaamde Oculi maken, welke voortkomt uit stenen die je verdient na gevechten of kunt vinden in een van de vele zijweggetjes in Lemuria. De Oculi die je maakt kunnen ook je personages op een bepaald gebied verbeteren. Bovendien heb je de kans om je kostbare stenen te delen met je vrienden. Ook op het gebied van het verbeteren van je personage kent Child of Light dus genoeg diepgang.
Child of Light laat je dus kiezen hoe jij je personages ontwikkelt, maar dat is niet de enige vorm van vrijheid in de game. Tijdens het spelen kom je namelijk verschillende mensen tegen die jouw hulp nodig hebben, maar nooit word je verplicht om die mensen ook te helpen. Om de game uit te spelen moet je enkel het hoofdverhaal volbrengen. Heb je geen zin om zijmissies te spelen? Geen probleem, negeer ze gewoon. Toch word je natuurlijk ten zeerste aangeraden om ook deze missies te spelen, aangezien deze ervoor zorgen dat je nieuwe vrienden krijgt die je kunnen helpen in gevechten. Overigens kun je er ook voor kiezen om vijanden over te slaan door gebruik te maken van je beste vriend Igniculus.
Ook wanneer je er voor kiest om de zijmissies over te slaan, kun je je toch voor een lange tijd vermaken in Lemuria. Ik heb ongeveer de helft van de zijmissies gespeeld en het hoofdverhaal uitgespeeld, waardoor ik op een totale speeltijd kwam van tussen de tien en de vijftien uur. Toen ik dan uiteindelijk het prijskaartje zag dat aan Child of Light hing, kon ik het dan ook bijna niet geloven. Voor slechts 15 euro kun je je in dit sprookje wanen.
Conclusie
Child of Light voelt echt aan als een sprookje. De ongelooflijk mooie wereld en de prachtige soundtrack zorgen hier goed voor. Dat de game dan ook nog eens genoeg diepgang kent op het gebied van zowel de gevechten als het verbeteren van je personage, maakt het sprookje helemaal af. De game kent natuurlijk enkele schoonheidsfoutjes, maar door te kijken naar de prijs van 15 euro zul je deze al snel weer vergeten.