‘’Vroeger was alles beter’’. Het is een uitspraak die ik vaker gehoord heb dan mij lief is. En hoewel ik ervan overtuigd ben dat ze dit vroeger ook al zeiden, kan ik niet ontkennen dat er door de jaren heen dingen verloren zijn gegaan, zelfs in de game-industrie. De opvatting dat goede gameplay boven mooie graphics gaat bijvoorbeeld, lijkt uit beeld te zijn geraakt. Het gevolg is dat games die zich onderscheiden van de massa steeds schaarser zijn geworden. Gelukkig zijn er nog wel zulke games, games als Citizens Of Earth.
Ontwikkelaar Eden Industries zelf noemt Citizens Of Earth een ode aan de retro RPGs uit het gouden tijdperk van de SNES. En na het spelen ervan kan ik inderdaad zien waar ze de mosterd gehaald hebben; de Mother-serie. En dat is goed nieuws, want ik zou een moord doen voor een nieuwe Earthbound.
Welkom in jouw wereld
Het is een grote dag wanneer je ontwaakt in het bed van jouw ouderlijke huis. Als net verkozen vice-president van de wereld rust er een grote last op jouw schouders, maar laat dat je er vooral niet toe aanzetten om hard aan het werk te gaan. De dag is nog jong en hoe kun je die beter beginnen dan een verse kop koffie van de lokale Moonbucks.
Je ochtend wordt echter ruw verstoord wanneer de voorkant van jouw huis bezet wordt door demonstranten die het niet eens zijn met jouw verkiezingsoverwinning. Als de diplomatieke leider die je bent, ga je uiteraard niet op de vuist met deze onrustschoppers. In plaats daarvan laat je jouw moeder en broertje het vuile werk opknappen.
Wacht op je beurt
Gezien het feit dat Citizens Of Earth terug grijpt naar de SNES-generatie, kan er geen twijfel over bestaan dat de combat turn-based zal plaats vinden. Toch weet Citizens Of Earth er een leuke draai aan te geven, simpelweg door het belachelijk te maken.
Zoals ik al aangaf, vechten je moeder en broer jouw gevechten voor je uit. De vrouw des huizen doet dit door de oppositie een preek te geven, te straffen of zelfs over de knie te gooien voor billenkoek. Je broer doet dan weer wat broers het beste doen: je tegen de grond smijten, je in een houdgreep nemen, maar ook je beschermen indien nodig.
Aanvallen komen in twee soorten: blauw en rood. Blauwe aanvallen vullen je energiemeter op, terwijl rode die juist leegt. Logischerwijs ben je daardoor constant bezig met het managen van je energie, zodat je niet je beste aanvallen kan spammen. En hoewel er genoeg mensen zijn die deze tragere variant van turn-based combat zullen hekelen, zie ik het als een originele variant op het oeroude mana / MP-principe van de meeste RPG.
Recruit ‘em all
Je naasten zijn niet de enige die je jouw zaakjes kan laten opknappen. Nadat je de protesten een halt toe hebt geroepen openbaart de spelwereld van Citizens Of Earth zich langzaam maar zeker voor je. En in die wereld zijn er genoeg mensen die de nieuwe vice-president maar wat graag willen helpen om zaken op orde te stellen, indien je ze weet te overtuigen.
Er zijn namelijk altijd dingen die gedaan dienen te worden voordat je medemensen huis en haard zomaar kunnen verlaten. Het begin van de game ben je dan ook vooral bezig om een clubje bij elkaar te sprokkelen om je tijdens jouw reis te vergezellen. En elke reisgenoot heeft zo zijn voordelen.
Unieke kwaliteiten
Behalve het feit dat elk karakter zijn eigen moveset heeft die in bepaalde situaties van pas kan komen, hebben ze namelijk een talent dat je buiten de gevechten om helpt. De leraar kan je karakters tegen betaling onderwijzen, zodat ze ervaring op doen zonder te vechten. De schoolmascotte kan dan weer de moeilijkheidsgraad aanpassen, terwijl de klusjesman je kapotte deuren laat openen.
Elk van hun talenten heeft drie levels waarin ze stijgen door te vechten. Variëren in je karakters wordt hierdoor aangemoedigd, wat je dwingt buiten je comfortzone te treden. Gelukkig gaat levelen vrij snel en is de wereld behoorlijk groot en bezaaid met (veel te veel) vijanden, waardoor je niet constant in hetzelfde gebied hoeft te blijven steken.
Waar had ik het ook al weer over?
Ik begon mijn recensie met het vertellen over het verhaal, maar ergens onderweg lijk ik afgedwaald te zijn. Dat is best ironisch, want dat gebeurde me ook telkens tijdens het spelen van de game. De game gaf me altijd een vrij vaag doel dat ik diende te volgen om het verhaal te vorderen, maar toch betrapte ik mezelf er constant op een sidequest na te jagen voor een nieuwe rekruut of dat nieuwe gebied eens helemaal na te pluizen.
Die gebieden variëren enorm; van een strand kom je in een metropolis, om bij de drive in of een woestijn te eindigen. En overal liggen schatten voor het oprapen, staan er potentiële teamleden op jouw praatje te wachten of zijn er obstakels waar je toch weer een andere burger voor nodig hebt. De game weet je zo heerlijk bezig te houden, maar ook te frustreren.
Er is geen houthakker
Eens je het middelpunt van de game bereikt hebt, is het vaak nog maar lastig om door de bomen het bos te zien. De quests zijn expres vaag gehouden in hun omschrijving, zodat je zelf wat uitzoekwerk moet verrichten. Maar gezien het feit dat het je aan een degelijke kaart ontbreekt, ren je vaker dan je lief is rond als een kip zonder kop.
Dit soort momenten kunnen echter niet opboksen tegen het plezier dat ik beleefd heb met Citizens Of Earth. Het rare, over de top verhaal zet je constant op het verkeerde been en weet daardoor boeiend te blijven. De spelwereld en diens inwoners zijn zelf dan weer duidelijk doordrenkt met steken naar de ‘Murican way of life en die cartooneske graphics zijn een bullseye bij dit soort type game. Dat noem ik 28 uur goed besteed.
Conclusie
Citizens Of Earth weet goed wat het wil zijn: een spirituele opvolger van Earthbound. En hoewel het een goede poging doet met zijn leuke uiterlijk, stereotypes en rare, maar toch charmerende verhaal, is het eindresultaat te rommelig om zich hiermee te mogen meten. Dit verandert echter niets aan het feit dat ik mezelf uitstekend vermaakt heb met Citizens Of Earth en diens vele, vele, vele gevechten.