Clover Day's Plus

Ons verhaal begint tien jaar in het verleden. Yuuto is een wees van Japanse afkomst in een Britse opvang. Kinderen zijn wreed en kinderen die opgroeien in moeilijke omstandigheden reageren dat niet zelden af op anderen. Zijn tijd in het weeshuis, ondanks een liefhebbende zuster die zich over hem ontfermt, is daarom verre van makkelijk. Kinderen werden links en rechts geadopteerd, maar Yuuto werd ouder en ouder en zijn vertrek leek een doodlopende zaak. Dat was tot hij de aandacht trok van een Japanse zakenman.

Terug naar het heden

Nu door het leven gaand als Takakura Yuuto is zijn leven compleet anders in Japan dan dat het in Groot-Brittannië was. Niet enkel is hij opgenomen in zijn nieuwe gezin als een volwaardig lid en zowaar de erfgenaam van zijn vaders bedrijf, maar ondanks een wat hobbelige start heeft hij in tien jaar tijd een hechte vriendenkring opgebouwd. Zijn nare ervaringen zijn grotendeels naar de krochten van zijn geheugen verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor hartverwarmende taferelen die we met grote regelmaat terugzien in flashbacks.

Deze flashbacks dienen niet het doel dat we gewend zijn van dergelijke media. Het zijn geen grote onthullingen die puzzelstukjes op hun plek laten vallen, noch zijn de meeste heel noemenswaardig of speciaal als je het als geheel bekijkt. Maar in een verhaal waarin alle hoofdrolspelers elkaar al tien jaar kennen, kunnen de kleine dingen uitgroeien tot iets groots. Zoiets als liefde. Laten we de dames daarom maar eens voorstellen.

Lovely ladies

De eerste op de lijst is Tsubame, niet geheel toevallig ook mijn favoriet. Zij is het zusje van jouw beste vriend en de andere man in de groep: Torakichi. Ze is fanatiek bezig met theater, was de eerste persoon waar je bevriend mee raakte in Japan en heeft de typische girl next door vibe, inclusief de looks die daar vaak mee geassocieerd worden. Ze is de persoon waar Yuuto zich overduidelijk het comfortabelst bij voelt, gezien ze hele riskante grappen durven maken naar elkaar, constant vervallen in improv skits en merkbaar fysiek tot elkaar zijn aangetrokken. De magische grens van vrienden naar meer is echter niet zo makkelijk te overbruggen.

Dit geldt des te meer voor Anzu en Anri, de tweeling waar Yuuto middels zijn adoptie de oudere broer van is geworden. Hij neemt zijn rol serieus en doet alles om de twee te beschermen, maar is zich er ook van bewust dat ze geen bloed delen en ziet ze dus tegelijkertijd als leden van het andere geslacht. De onschuldige Anzu is zich niet van dit kwaad bewust en is openlijk aanhankelijk met hem zoals een kind met haar ouders. Anri daarentegen kan er niet meer langs kijken en probeert daarom afstand te nemen onder de noemer van opgroeien. Deze twee zijn in veel opzichten tegenpolen en dat merk je wanneer ze serieus worden. Dan is Anzu opeens opvallend wijs voor haar leeftijd, terwijl Anri haar volwassen façade laat vallen. Hun verhalen draaien om familie en de complicaties die komen met een samengesteld gezin, al is dat bij een van de twee niet om de reden die je denkt.

Een wandelende tegenpool is Izumi. Zij is Tsubame’s beste vriendin en vocht vroeger met Yuuto om haar aandacht. Gaandeweg realiseerde ze zich echter dat ze op deze manier ook vocht om de zijne, daar ze speciale gevoelens voor hem koesterde. Maar tien jaar waren niet genoeg om daar voor uit te komen. Als een typische tsundere duwt ze hem weg uit verlegenheid, maar tegelijkertijd flapt ze er ook dingen uit die veel stelletjes niet tegen elkaar zouden durven zeggen. Haar stemming vliegt alle kanten op, waardoor het me deed denken aan een gevalletje bipolariteit en in alle eerlijkheid vond ik haar een oprecht vermoeiend karakter, zelfs toen ze haar gene liet vallen en jullie als koppel werken aan haar onderliggende problemen.

Als laatste hebben we in meerdere opzichten de vreemdste eend in de bijt. Hekiru was tien jaar geleden ook een van jullie vrienden, maar moest samen met haar tweelingzusje verhuizen vanwege haar vaders werk. Uit het niets is ze echter teruggekeerd en dit viert ze door direct speeksel met Yuuto uit te wisselen, terwijl ze het heeft over een belofte om te trouwen. Dit roept bij onze hoofdpersoon een hoop vraagtekens op, maar dit weerhoudt haar er niet van om hem genadeloos na te jagen in de hoop zijn hart voor hem te winnen. In alle andere routes is de veranderende relatie tussen vrienden of familie een belangrijk stuk opbouw, maar qua toon en structuur voelt de route van Hekiru aan alsof het in een andere game zou moeten zitten. En omdat ze een groot deel van die tien jaar afwezig was, is haar verhaal veel minder nauw verweven met de andere vier.

Plus

Deze verhalen heb ik allen voltooid voor het schrijven van deze review en ze hebben eigenlijk een beetje dezelfde pieken en dalen. Naar emotionele plotpunten die dienen als de kern van de individuele verhalen worden veel te sterk gehint, waardoor de meeste emotionele scènes weinig snaren weten te raken. Ze zijn nooit slecht, maar je wordt als speler er ook niet in gezogen. De humor waar het verhaal mee doordrenkt is, en die typerend is voor hechte vriendenkringen vol oversekste tieners, is echter on-point, waardoor ik grote delen van de game met een gigantische grijns op mijn gezicht heb gespeeld. En zelfs op de momenten waarop ik de bui al zag hangen, kon ik op momenten verrast worden door de manier waarop men besloot het materiaal te tackelen, waardoor ik er in slechts één route echt aan stoorde.

In die routes zit natuurlijk ook seks (mits je de patch installeert, hetgeen een absolute must is omdat het ook veel stukken verhaal terugzet) en dat is waar de Plus in de titel, samen met de nóg mooiere art dan in het origineel, grotendeels aan te danken is. Erotische visuals novels zijn over het algemeen nog altijd statische aangelegenheden met in de meeste gevallen voice overs. Dit was in de originele Clover Day’s ook het geval, maar voor deze Plus-editie zijn ze geanimeerd. Verwacht geen volledige anime die je niet in het openbaar wil kijken, maar eerder gifs die elkaar op gepaste momenten afwisselen.

De scènes zelf zijn prima, al is dit niet de game die je moet spelen als je iets avontuurlijks zoekt. Veel extremer dan een beetje teasen of een trio gaat het niet worden, waardoor het voor menig gamer allicht wat te tam zal zijn. Wie echter meer de romantische liefdesbedrijving zoekt, vermengd met tienerhormonen gaat hier prima mee uit de voeten kunnen. Save wel regelmatig, want de game crashte mij zo ongeveer eens per uur.

Conclusie:

Het hoogtepunt van Clover Day’s Plus vind je, ironisch genoeg, niet in de scènes vol hoogtepunten. Het zijn de normale dagelijkse momenten waarin vrienden met elkaar keuvelen en kloten die Clover Day’s voor mij een genot maakten door scherp geschreven humor en een cast die goed op elkaar inspeelt. Dit tweede proef je ook in de erotische scènes, die dankzij animatie goed uit de verf komen, maar de emotionele scènes presteren minder, grotendeels door hoe voorspelbaar ze zijn.