De samenwerking tussen uitgever THQ en ontwikkelaar Relic Entertainment lijkt zijn vruchten af te werpen. Met twee belangrijke franchises, te weten Dawn of War en Company of Heroes, hebben ze de harten van vele strategieliefhebbers weten te veroveren. Ook dit jaar konden fanaten van het genre aan hun trekken komen met het vervolg op Dawn of War. Daarnaast is Company of Heroes terug van weggeweest, in de vorm van een (tweede) stand-alone uitbreiding.
De uitbreiding heet in de volksmond ‘Company of Heroes: Tales of Valor’. Na het succesvolle origineel uit 2006 en Opposing Fronts in het daaropvolgende jaar, zijn we nu aanbeland bij het derde deel uit de Tweede Wereldoorlog-reeks. In tegenstelling tot de vorige uitbreiding is Tales of Valor vooral meer van hetzelfde. Daardoor blijft enerzijds de gameplay als een huis staan, maar anderzijds is er sprake van enige misleiding. Tales of Valor is namelijk qua content een lachertje te noemen.
Om te beginnen trakteert het spel ons op drie nieuwe campagnes. In Tiger Ace leid je een Duits tankbataljon in een strijd om een Frans dorp. In de daaropvolgende verhaalmodus, Causeway, moet je een brug innemen met behulp van twee Amerikaanse troepen. In Falaise Pocket, de laatste campagne, speel je wederom met de Duitsers. Zo op het eerste gezicht lijkt dit een mooi aantal, maar schijn bedriegt helaas. Alles bij elkaar opgeteld ben je drie uur bezig met Tales of Valor en dan rollen de credits alweer over je scherm. En dat is jammer, aangezien de missies boordevol actie zaten en de verhaallijnen verre van saai waren.
Qua gameplay heeft Relic geen drastische veranderingen ingevoerd. Wellicht dat de toevoeging van ‘Direct Fire’ een vermelding waard is. Dankzij deze feature kun je zelf de controle over de wapens van jouw eenheden nemen. Zo bepaal jij dus de richting van het schot en hoeveel kogels je wilt incasseren. Je bent dus als het ware zelf aan het schieten, iets wat vooral van pas komt bij het besturen van een tank. Ook de infanterie heeft deze optie, maar bij die eenheden komt deze modus niet zo goed uit de verf. Direct Fire is beschikbaar in alle modi, maar let op: verwacht bij het gebruik ervan weinig tegenstand in de verhaalmodus.
Nadat die drie uurtjes zijn verstreken kun je je heil zoeken in de multiplayermodus. In totaal zijn er drie nieuwe multiplayermodi (Operations) in Tales of Valor te vinden, te weten Assault, Stonewall en Panzerkrieg. In de eerstgenoemde modus moet je het doen met een handjevol soldaten, net als in de verhaalmodus. Je kunt zelf je groepje samenstellen waarmee je je tegenstander uiteindelijk moet verslaan. Naar mijn mening de minste modus van de drie, maar niettemin vermakelijk. Dan is er operatie Stonewall, wat ons doet denken aan de Horde-modus uit Gears of War 2. Hier is het immers eveneens de bedoeling zo veel mogelijk computer gestuurde eenheden te weren samen met een vriend of vriendin. Logischerwijs geldt hier de regel: des te verder je komt, des te moeilijker het wordt. Tot slot is er nog Panzerkrieg, waarbij iedere speler één tank onder zijn hoede heeft. Al met al zijn deze modi erg vermakelijk en verfrissend te noemen. Verder zijn er nog wat vernieuwingen te vinden in de vorm van nieuwe units en maps. Maar aangezien deze onlangs in een patch werden aangeboden voor het origineel, voelt deze toevoeging als mosterd na de maaltijd.
Conclusie
Qua gameplay is Company of Heroes: Tales of Valor nog steeds fantastisch, daar hoor je mij niet over klagen. Waar ik echter wél teleurgesteld of zelfs boos over ben, is over het aanbod van content. Naar mijn mening heeft de ontwikkelaar daar te weinig kaas van gegeten, gezien het schlemiele aanbod van negen missies en drie multiplayermodi. Het goedkope prijskaartje van dertig euro is Tales of Valor daardoor niet waard. Ons advies: koop de trilogiebundel, die biedt alle content en is maar een paar euro duurder.