PlayStation 4-bezitters met een PlayStation Plus abonnement werden de singleplayer van #Driveclub belooft als gratis game bij de release van de console. Helaas werd de game uitgesteld en kon de belofte dus niet op het afgesproken tijdstip worden nagekomen. In plaats daarvan presenteert Sony ons twee games op een zilveren schaaltje. Één van die games is Contrast.
In Contrast spelen we met Dawn, een stille acrobate die vorm kreeg door de verbeelding van een jong meisje genaamd Didi. Didi is enig kind met een moeder die voor haar werk vaak van huis is en een vader die met de noorderzon vertrokken is. Als gevolg is Dawn een eigen leven gaan leiden en kan het tweetal elkaar zien in een speciale dimensie waar de rest van de mensen als schaduwen worden weergegeven.
De schaduwen van de echte wereld geven Dawn de mogelijkheid om speciale kunstjes te vertonen. Dawn kan met een druk op de knop als een schaduw op de muur verdwijnen en vervolgens de schaduwen als platformen gebruiken om de door haar beoogde locatie te bereiken.
Deze gave komt Didi goed van pas, daar het haar toestaat met de hulp van Dawn het huis uit te sluipen en alles te doen wat haar moeder haar verboden heeft. Het kind heeft duidelijk te kampen met gedragsproblemen, wat na het ontmoeten van haar ouders niet bepaald vreemd te noemen is. Het kreng commandeert jou als speler rond alsof je Lassie bent en jij hebt weinig andere keus dan er in mee te gaan aangezien haar een flinke schouderduw geven niet tot de opties behoort. Geloof me, ik heb het geprobeerd.
De schouderduw is sowieso een vrij nutteloze optie die je slechts enkele malen aan het begin van de game zult gebruiken op alles waar een bordje met ‘caution‘ op staat. Op deze manier kun je de weg voor Didi vrij maken zodat het verhaal verder kan vorderen.
Verwacht niet te veel van dit verhaal, want de plotwendingen zouden zo uit een script van The Bold And The Beatiful kunnen komen. De karakters hebben bovendien de emotionele diepgang van een betonnen muur. Vooral Didi wordt volledig ongeloofwaardig neergezet, want in een nanoseconde kan ze omslaan van emotioneel verscheurd naar overdreven vrolijk. De dialogen zijn hierdoor soms pijnlijk om aan te horen, terwijl de graphics zelfs voor PlayStation 3-standaarden mediocre zouden zijn.
De mogelijkheden om met schaduwen te spelen zouden het geheel van de som der delen nog wat op kunnen trekken, maar ook hier laat de game enorme steken vallen. Niet alleen zijn de puzzels behoorlijk repetitief, de game kampt met de nodige bugs die het frustrerend maken. Regelmatig zul je kisten moeten verslepen om schakelaars in te drukken, met als gimmick dat je ze mee in de schaduwwereld kan nemen. Maar als je de kist ook maar een beetje scheef neerzet of te dicht een muur nadert als je er een vast zet kom je zonder uitzondering vast te zitten in het luchtledige. Als een ADHD-patiënt op de knoppen rammen biedt soelaas, maar dit zou echt niet mogen gebeuren.
Het enige moment in mijn drie uur lange avontuur dat ik Contrast werkelijk met plezier heb gespeeld was een klein stuk in het midden van de game. Dawn neemt de rol van een handpop aan door zich met de schaduwen op het doek te mengen. Het gevolg is een Limbo-achtige game waarin je moet doen wat de verteller uitlegt. Helaas ben je ook hier in enkele minuten doorheen en beginnen de frustraties weer snel op te bouwen. Een schril contrast met mijn ervaring enkele minuten eerder laten we maar zeggen. 
Conclusie
Contrast neemt een leuk idee met schaduwen en bedelft dit vervolgens onder een kilo bugs. Als topping voegt het een verhaal toe waar de honden geen brood van lusten en zet daar een spelervaring van drie uur en een prijs van € 14,99 tegenover. Als je PlayStation Plus hebt kun je een speelsessie uit nieuwsgierigheid nog overwegen, maar omdat wij ervan uitgaan dat je ervoor betaalt kunnen wij de game niet meer dan een ruime onvoldoende geven.