Nooit eerder heb ik een Crash-game gespeeld. Als kind bezat ik geen spelcomputer en met de komst van 3D-werelden heb ik de serie eigenlijk altijd volledig links laten liggen. Iets waar ik sinds het spelen van Crash Bandicoot 4: It´s about Time best wel spijt van heb. Gelukkig bestaat de geremasterde trilogie ook nog. Deze zal vroeg of laat ook in mijn bezit komen. Crash Bandicoot 4 toonde mij de magie van deze serie en liet mij achter met een overbelaste hand, letterlijk wachtend op een therapeut die mij van de klachten af kan helpen.
De game pakt zonder enige aarzeling het verhaal op bij het einde van het oorspronkelijke derde deel uit 1998. Hiermee ontneemt de game het oorspronkelijk ongenummerde deel 4 zelfs zijn bestaansrecht. Na de overwinning van Crash op onder andere Dr. Neo Cortex in deel drie opent Uka-Uka (een magisch masker) een scheur in tijd en ruimte waardoor de aartsvijanden van Crash kunnen ontsnappen. Zij komen terecht in een multiversum en plannen hier niet enkel werelddominatie maar stellen onderwerping van alle dimensies op de agenda. Crash reist met behulp van Uka-Uka’s broertje Aku-Aku eveneens door tijd en ruimte om vier ontwaakte kwantummaskers te vinden en het kwaad te verslaan. Dit klinkt veel ingewikkelder dan het uiteindelijk is. Nergens wordt het verhaal complex of nodeloos ingewikkeld. De creatieve vondsten hebben we allemaal wel eens eerder gezien. Wat overblijft is een vermakelijke en vooral met de nodige humor doorspekte vertelling.
Uitdaging
De kern van de serie is niet veranderd. Nog steeds loop je in een vrij lineair pad van start naar finish. De rijk gekleurde en gevulde werelden bieden een meekijkende gast veel detail terwijl de speler vooral gefocust is op het steeds uitdagendere platformen. De game is niet makkelijk en vergt veel van je precisie, behendigheid en timing. Een level zonder kleerscheuren halen is een hele onderneming. De ontwikkelaar van dit vierde deel, Toys for Bob, heeft hiervoor een modus ingebouwd die ik vrijwel iedereen per direct aanraad. In de ‘Modern Mode’ heb je een oneindig aantal levens en herstart je na een fout bij het laatst gepasseerde checkpoint. Het haalt de frustratie weg zonder de uitdaging hiermee te kort te doen. Nog steeds zullen het aantal verloren levens in de tientallen lopen.
Uitdaging is niet erg. Sterker nog: de game barst er van. Levels zijn te herspelen om alle kratjes te vinden en te vernietigen, een timetrial-uitdaging te voltooien en een verborgen diamant te ontdekken. Ook worden alle levels in een andere grafische stijl gespiegeld waarbij deze uitdagingen ook hier behaald kunnen worden. Hiernaast kent de game nog pittige flashback-uitdagingen waarbij je door behendigheid en snel denkvermogen kratjes dient te vernietigen. Ook zijn er optionele levels die niet nodig zijn om het einde te behalen maar wel meer inzicht geven in de verhaallijnen van enkele vrienden aan de zijlijn.
Tijdens de hoofdverhaallijn krijg je ook af en toe één van deze vrienden onder de knoppen. Er is niet enkel sprake van een skin-wissel maar de gameplay verandert daadwerkelijk. Als voorbeeld Dingodile, een genetische kruising tussen een dingo en krokodil, welke kratjes op kan zuigen en op zijn vijanden kan afschieten. Dit is handig aangezien hij amper de vaardigheden bezit om de vijanden met een goed getimede sprong af te maken. Levels waar je met hem speelt zijn volledig om dit concept heen ontworpen. Naast hem kom je nog twee andere personages tegen die beiden een eigen mechanic hebben.
Verslavend
Crash is niet enkel goed uitgevoerde platformactie in overdaad, maar weet dit ook te verrijken met tal van details in alle facetten. Het sounddesign is dik in orde. De vele geluidseffecten brengen de voor- en achtergrond tot leven en de muziek supplementeert dit zonder de speler teveel af te leiden van zijn taken. Halverwege de game beland je op daken waarachter zich een straatfestival plaatsvindt. Een demonstratie van op en top level design, sound design en grafische pracht in een perfecte samenwerking. Alhoewel dit onovertroffen is in de rest van de game, zit men er verder niet veel en vaak naast.
Even naar mijzelf; toen ik de game ontving, had ik mijzelf voorgenomen om hem vooral van A naar B door te lopen. Ik had geen zin om alle extra uitdagingen te voltooien. Al snel herstartte ik levels om toch te proberen nog een paar diamanten (beloning per uitdaging) extra te scoren, maar nam ik mij voor om mij daar dan niet blind op te staren. Nog geen drie dagen na het beginnen aan de game, kon ik niet wachten om eerder uitgespeelde levels keer op keer opnieuw te proberen. Tijd die ik beter had kunnen gebruiken om de laatste werelden te behalen, aangezien ik met een flinke pijnscheut uit het plezier werd getrokken. Een overbelaste hand waar ik inmiddels al bijna twee weken last van heb, is het gevolg. Het plezier en mijn intense focus op dit spel waren de druppel. Nu wordt er weinig gespeeld en wacht ik tot mijn hand voldoende hersteld is. Maar ondanks dat de recensie is geschreven en de game bijna van A naar B is doorlopen, kan ik niet wachten om verder te gaan met Crash, waarbij ik mij voorneem om… ach nee, laat ook maar.
Conclusie
Crash Bandicoot 4: It’s about Time brengt een unieke en uitdagende platformer boordevol content. Hoed je voor een hoop frustratie en haast onmogelijke uitdagingen. Ondanks het feit dat de game kinderlijk oogt, klinkt en aanvoelt, is deze pas echt te waarderen voor de platformveteranen onder ons.