De drug die Itsuki, de scholier in kwestie, maakt is er echter niet zo een als dat je bij de term zou verwachten. Je wordt hier niet heel druk van, noch heel mellow. In plaats daarvan zorgt de video voor een ongekend gevoel van lust bij eenieder die het bekijkt, waardoor die ongeacht tijd en locatie aan die drang moet voldoen. Itsuki’s eerste gedachte na deze ontdekking, is om het te gebruiken om diens pestkop van kleins af aan terug te pakken en dus stuurt hij haar een bericht.
Hoe dit terugpakken in zijn hoofd gaat, mag je zelf verzinnen, maar gezien de persoon in kwestie een aantrekkelijke jongedame genaamd Rin is, behoeft dit vermoedelijk weinig uitleg. Tegelijkertijd behoeft het ook geen trigger warning, daar hij een te fatsoenlijk persoon is om zijn door woede gevulde fantasie werkelijkheid te maken. De implicaties waren echter ook Rin duidelijk en dus wordt hij geheel terecht getrakteerd op zijn verdiende loon. Zijn pestkop mag dan terecht niet bepaald onder de indruk zijn van zijn gedrag, maar ze is dat wel van het product. Een digitale drug is legaal en voor een veilig middel dat immens seksuele verlangens oproept, is ongetwijfeld een markt. Na een beetje duw-en-trek-werk sluit Itsuki zich daarom aan bij Rin en haar partner om er een flink slaatje uit te slaan.
Vermanning
Ik zal niet in detail treden, zodat je het zelf nog kan beleven, maar via via wordt Itsuki samen met zijn drug geïntroduceerd tot een aftakking van de lokale yakuza-familie. Deze visual novel focust zich op dat proces, waarbij Itsuki een hoop groei moet doormaken in korte tijd om zijn kop boven water te houden in een omgeving vol geharde bikers die geweld niet schuwen. Een onzekere, snel angstige nerd gaat immers niet lang kunnen zwemmen in een zee vol haaien.
Dit proces is meer dan wat ook de focus van Criminal Border en vond ik persoonlijk immens interessant. De cast van karakters is relatief klein, slechts negen als je de hoofdpersoon meetelt, maar zijn allen uiterst sterk neergezet. Hun groei, hun motivaties, hun angsten, evenals de presentatie van de voice actors kunnen zich meten met enkele van de beste visual novels die ik ooit heb gespeeld en dat zijn er ondertussen toch wel heel wat. Enkel Itsuki zelf is niet van een stem voorzien, wat ik persoonlijk wel wat jammer vindt. In de meeste visual novels is dit gedaan zodat je het gevoel hebt dat jij de bink bent die alle vrouwen om je vingers windt, maar dat is niet het focuspunt van dit spel, dat erbij gebaat zou zijn om Itsuki op deze manier meer op de voorgrond te zetten.
Doordat elk van de karakters zo goed is neergezet, ben je constant aan het analyseren wat ze doen en waarom. In de onderwereld houdt iedereen er zijn eigen agenda er op na en blind op mensen vertrouwen is vragen om een slachtoffer te worden. Die les dringt bij Itsuki maar beetje bij beetje binnen, maar de manier waarop hij daarmee omgaat is tegelijkertijd heel menselijk én heel intrigerend, waardoor ik snakte naar meer toen na zes uur de credits over mijn scherm rolden.
Zes uur!?
Zes uur klinkt als een hele korte tijd, vooral voor een visual novel. Dit komt omdat Criminal Border een vierdelige episodische release is, waarvan 1st Offence de introductie betreft. Het is ook om deze reden dat je slechts met één jongedame het bed zal delen, terwijl er duidelijk meerdere andere karakters ervoor worden opgezet. Dat zal echter iets zijn voor toekomstige releases, welke ik liever nog vandaag dan morgen zou hebben door de cliffhanger van een einde. Daar je slechts één keuze maakt in de zes uur en het dus net geen kinetic novel is, wil ik daar niet teveel over zeggen om enige spoilers te voorkomen. Misschien is dit teleurstellend voor zij die naar meer context snakken, maar geloof me op mijn woord dat je deze game met een gerust hart kunt oppikken voor een goede thriller, zelfs als je de 18+ patch van Johren niet zou downloaden. Doe dat echter wel, want de H-scènes zijn iets wat je niet zou willen missen.
Op eenzame hoogte
De reden waarom die H-scènes zo goed zijn, is eigenlijk hetzelfde als waarom de rest van het spel zo sterk is. Ze ogen uitstekend, met een grafische stijl die je niet zo vaak meer ziet in hedendaagse visual novels, maar prima past bij de wat meer gegronde, duistere stijl van Criminal Border. De grote ogen en felle kleuren van een moege hadden niet gepast en de meer fletse kleuren en natuurlijkere gezichten benadrukken dit. Daarnaast zijn ze heel menselijk. Het ene meisje waarmee je in dit deel het bed zal delen, is geen smetteloze schoonheid met perfecte proporties. Ze is een jonge vrouw die een beetje mollig is en in sommige houdingen een buikje heeft tijdens seks. En dat is helemaal prima! Ik snap waarom VN’s doorgaans in een fantasie voorzien van vrouwen, maar net als de artstyle past deze onvolmaaktheid bij wat het spel probeert over te brengen. In dat opzicht heeft uitgever Shiravune de Steam-titel, Liminal Border, uitstekend gekozen als alternatief. Liminal betekent opererend aan beide kanten van iets, in dit geval de wet en goede zede, en past zo wonderbaarlijk goed bij het overkoepelende verhaal dat Purple Software ons voorschotelt.
Tenslotte is er nog één ding wat benoemd dient te worden: de soundtrack. Dit had eerder in de review gekund, maar dan was het meer een voetnoot van het audiovisuele verhaal geworden, hetgeen het tekort zou doen. Muziek in visual novels is iets wat mij doorgaans maar nauwelijks opvalt en meestal flink wordt teruggeschroefd zodat ik de stemmen duidelijk hoor. In het geval van Criminal Border heb ik het echter op de achtergrond opstaan terwijl ik dit typ. Niet enkel is de BGM dermate sterk, maar het is tevens enorm gevarieerd om de verschillende wendingen van het verhaal goed te kunnen omarmen. Wederom toepasselijk, al is het nu meer vanwege dat de game draait om een stukje audiovisuele media.
Conclusie:
Een sterk verhaal, boeiende karakters en passende keuzes in art en muziek maken van Criminal Border een visual novel van een niveau dat ik maar zelden eerder zag. De enige reden dat het niet nóg hoger scoort, is omdat veel dingen die het opzet pas tot bloei zullen komen in de volgende drie delen. En daar kan ik nog niet over oordelen.