In mijn ruim vijf jaar als game-journalist heb ik het privilege gehad om honderden games te mogen spelen en recenseren. Je moet als ontwikkelaar dan ook van goeden huize komen om een blijvende indruk bij mij achter te laten en niet te belanden op de mentale stapel van gemiddelde games. Met een 69 uit 100 lijkt Criminal Girls: Invite Only geen geschikte kandidaat voor een ereplaats, maar toch kan ik me de game helder voor de geest halen, al was het maar door hoe bijzonder (vreemd) de opzet ervan was. En nu is het vervolg gearriveerd.
In dit vervolg kruipen we wederom in de huid van een Program Instructor van hels Reform Program. Dit programma neemt jonge vrouwen die in de toekomst zonden zouden begaan, maar stierven voordat ze daadwerkelijk de kans kregen, en geeft ze de gelegenheid om zichzelf te beteren. Door een serie gruwelijke tests kunnen ze zichzelf bewijzen en hun innerlijke demonen onder ogen komen, opdat ze als herboren terug mogen keren op aarde. Alles loopt echter niet als gepland.
Home security zou niet gek zijn
Al vrij snel na het verlaten van de cellen waar de meisjes in opgesloten zaten, blijkt namelijk dat de Hell Spire, de plaats waar het Reform Program wordt afgenomen, onder aanval is van convicts. Convicts zijn daadwerkelijke criminelen die door hun zonden vervormd zijn tot gruwelijke monsters en verdoemd zijn om rond te dwalen in de hel tot hun ziel het niet meer trekt. Daar lijken ze nu echter genoeg van te hebben.
Tot overmaat van ramp blijkt zich een convict in jouw groep te verbergen en daarom worden jullie allen naar de hel gestuurd als een veiligheidsmaatregel. En zo wordt een serie tests een strijd op leven en dood om de weg terug te vinden naar de Hell Spire.
Expansion of sequel?
Een andere setting klinkt als de perfecte manier om een vervolg nieuw te laten aanvoelen ten opzichte van het origineel, ware het niet dat de ‘’nieuwe’’ omgevingen wel verdomd veel doen denken aan de oude. Het zou wat ver gaan om het exacte kopieën te noemen, maar het is wel duidelijk waar men de mosterd vandaan heeft gehaald, waardoor een déjà vu-gevoel voortdurend op de loer ligt.
Dit gevoel wordt verder versterkt doordat het overgrote deel van de monsters terugkeert vanuit het eerste deel, enkele van de meisjes in je groep duidelijke overeenkomsten vertonen met karakters uit het origineel en dat de gameplay in zijn geheel niet veranderd is. Hiernaast valt de game in dezelfde valkuilen.
Voor als je het origineel niet gespeeld hebt
Criminal Girls 2: Party Favors is een dungeon crawler, een type game dat valt of staat met zijn omgevingen en de puzzels die hierin verborgen zitten. En in eerste instantie schiet de game hier ernstig tekort. Druk op de knop-puzzels zijn immers verre van uitdagend of interessant. De game herpakt zich enigszins tijdens de tweede helft, met als positieve uitschieter het vierde hoofdstuk, maar weet nooit zijn trage start volledig te ontgroeien. Gelukkig maken de karakters echter een hoop goed.
Ditmaal bestaat de cast van Criminal Girls uit zeven jonge vrouwen met variërende achtergronden, zwaktes en persoonlijkheden. Zo is de rozeharige Shinao een geboren leider, maar tevens een betweter, wat botst met de in rijkdom geboren en extreem trotse Lily. Yurine is een goedaardig leeghoofd die een natuurlijke grote zussen-vibe heeft en is daarmee de tegenpool van Kuroe, die een knuffel meesleurt en juist de rol van een klein zusje uitademt.
Sui is extreem serieus en logisch en kan het daardoor vaak niet eens worden met Tsukasa, die er een leven-en-laten-leven-mentaliteit op nahoudt. En de hekkensluiter is Mizuki, een hyperactieve tomboy die worstelt met een minderwaardigheidscomplex.
Fifty shades of games
De conflicterende persoonlijkheden van deze kleurrijke cast vormen de spil van het ruim dertig uur durende verhaal en zijn tevens de oorzaak van de nodige problemen. Niet enkel kunnen de dames het slechts zelden eens worden over wat de beste volgende actie is, maar de mysterieuze convict die zich tussen hun bevindt, zorgt voor onderling wantrouwen en wrijving. Over een ding zijn ze het echter allemaal eens; ze hebben maar weinig zin om te vechten. En dat is waar het controversiële deel van Criminal Girls zijn intrede maakt.
Als Program Instructor ben je namelijk meer dan een gids voor de meisjes. Je bent tevens iemand die ze in het gareel moet krijgen, en daarvoor zijn harde maatregelen vereist. Door middel van zwepen, elektriciteit en andere minigames met BDSM-gerelateerde speeltjes moet je de meisjes onderdanig maken – al laat de gecensureerde Westerse versie je denken dat het consensueel is – zodat ze bereid zijn om jouw leiderschap te volgen wanneer convicts opduiken. Verwacht echter geen extreem erotisch getinte spelletjes met de schaars geklede dames, want pikanter dan de plaatjes op de achtergrond van de minigames wordt het niet. Desondanks verdienen deze wel een pluim.
Het artwork van Criminal Girls 2 behoort zonder twijfel tot de mooiste die ik op een handheld heb mogen zien en overtreft hiermee het origineel, die ik om precies hetzelfde prees. De gedragingen van het karakter dat je straft, zoals de vertrekking van het gezicht en het meeveren van het lichaam bij een klap, ogen erg natuurlijk en dragen bij aan de kracht van het artwork, dat overduidelijk met veel liefde en toewijding is gemaakt. Ik ben er nog steeds niet van overtuigd dat de BDSM-minigames van toegevoegde waarde zijn, maar de manier waarop ze verweven zijn met de game is oneindig veel beter dan games waarin karakters onnodig geseksualiseerd worden in kader van fanservice of het sex sells-principe. Maar ik dwaal af.
Back on track
Als je de meisjes ‘’gemotiveerd’’ hebt, zijn ze eindelijk bereid om het op te nemen tegen convicts. Sterker nog: ze nemen het voortouw als de strijd daadwerkelijk losbarst. Elke beurt doet elk van de dames die op het slagveld staat een voorstel voor een gevechtsstrategie, zoals het gebruiken van een skill of (combo-)aanval. Het achterliggende algoritme houdt hierbij rekening met allerlei zaken, zoals de hoeveel MP en HP die je karakters hebben en het type vijand dat je tegenover je hebt, en produceert nagenoeg feilloos vier logische en passende opties. Het is dan aan jou als Program Instructor om de knoop door te hakken.
Naast het in goede banen leiden van gevechten, zorg je ook voor support vanuit de achterhoede. Denk hierbij aan het gebruiken van items, de meisjes iets toeroepen wat ze beïnvloedt, of een wissel van karakters uitvoeren. Het systeem werkte als een tiet in de vorige game en er viel gameplay-gewijs dan ook nog maar weinig te verbeteren. De presentatie echter een heel ander verhaal.
Vijanden worden weergegeven als tweedimensionale, niet bewegende afbeeldingen in het midden van je scherm, terwijl de vier karakters die je op dat moment gebruikt elk een hoek innemen en enkel bewegen als ze aanvallen. Criminal Girls: Invite Only heb ik destijds niet te hard op dit feit afgerekend, daar het een directe port was van de originele PSP-titel. Criminal Girls 2: Party Favors werd echter van de grond af aan ontwikkeld voor de PlayStation Vita en moet daarom aan een wat hogere standaard voldoen, die niet gehaald wordt met de minimale grafische verbeteringen van zowel de gevechten als de overworld.
Conclusie
Als een game op zich is Criminal Girls 2: Party Favors een redelijk vermakelijke JRPG met een bijzonder gevechtssysteem, matige graphics en een sensuele BDSM-rand eromheen. Als een vervolg op de originele Criminal Girls schiet het echter tekort, daar het eerder een zeer lange uitbreiding is, dan een voorwaardig vervolg dat voortbouwt op de fundering van diens voorganger. Sommige dingen, zoals het artwork, zijn in Party Favors net wat beter dan in Invite Only, maar voor de rest is de game maar bar weinig veranderd.