Tijdens de Summer Game Fest die Steam dit jaar organiseerde, waren er een aantal games die steeds weer in de lijstjes van grote beloftes terugkwamen. Cult of the Lamb stond in bijna ieder lijstje. Ik heb best wel wat demo's gespeeld in die weken, maar deze stond bij mij met stip op nummer één. Dit is niet zonder reden, want ik had het gevoel dat de de nieuwe Hades zou kunnen zijn. Een roquelite die er grafisch zeer goed uitziet, met een besturing die zo soepel werkt, dat het lijkt of je door de levels vliegt. Na het spelen van de demo kon ik niet wachten tot ik de mogelijkheid had om de game te spelen.
Het verhaal begint vrij donker. Met de handen op de rug gebonden moet een lammetje door een lange gang lopen. De rode gloed van de gang en de kadavers die over de grond verspreid liggen, beloven niet veel goeds. Het lam loopt door de gang naar een schavot zijn lot tegemoet. Eenmaal op het schavot staan er vier grote monsters toe te kijken naar deze rituele slachting. Ze zeggen dat het levende bolletje wol op het schavot de laatste van zijn soort is en dat daarna The Old Faith weer hersteld zal zijn. Het slachtoffer knielt huilend van angst op de grond, bijt zijn tanden op elkaar en wacht zijn onvermijdelijke lot af. De beul heft zijn veel te grote bijl en met een flinke zwaai gooit hij hem op de dunne nek van het kleine schaap kind.
Meteen daarna bevindt het slachtoffer zich in de wolken en loopt daar tegen The One Who Waits aan. Een entiteit die vastzit en behoefte heeft aan een cultleider die zijn taken kan waarnemen in de wereld der levenden en, stom toevallig, de lam blijkt de ideale vertegenwoordiger te zijn. Hij is een god en het lam is sterfelijk, maar god ben je niet voor niets, aan sterfelijkheid is wat te doen in die positie.
Een game met twee gezichten
Hier begint de game. Hij is nu nog erg gemakkelijk. De kersverse cultleider krijgt zijn wedergeboorte op de plek waar hij geofferd is. Dat komt goed uit, want er zijn nog een paar appeltjes die met een scherp mes nauwkeurig geschild moeten worden. Helaas zijn de vier vertegenwoordigers van het oude geloof al weg, maar er zijn nog wel een handjevol handlangers die je met veel plezier de dood in kan jagen met een zwaard. De handlangers geven weinig weerstand, dus het voelt ook meteen als de zoete wraak die aan het begin van een game altijd wel lekker aanvoelt. Niks beter dan lekker hakken en beuken met het gevoel dat het absoluut een functie heeft.
Je maakt daarna kennis jouw voorganger, die Ratou heet. Deze ex-cultleider legt je tijdens de game uit wat je moet doen en is daarmee eigenlijk de tutorial, die ook wel even nodig is, want de game bevat zeer veel elementen. In het begin is het vooral slachtoffers van de Old Faith bevrijden, voor zij hetzelfde lot ondergaan als dat de lam al heeft mee moeten maken. Op dat moment zijn ze gedwongen om deel te nemen aan jouw cult. Je hebt een Red Crown gekregen van The One Who Waits en daarmee kun jij toekomstige leden naar een oude tempel sturen en ook zelf kun je reizen naar deze heilige grond. Het is een veldje waar wordt geacht dat jij het heiligdom van de cult bouwt. Ieder persoon die jij uit het slob trekt komt hier terecht en, nadat ze beloofd hebben het lam te dienen, vanaf daar klusjes voor je kunnen doen. Stenen verzamelen, hout hakken, bessen uit de struiken plukken en later in de game nog meer. Van al deze materialen kun jij kleine gebouwen maken die jou verder helpen in de game. Het begint met een keuken waar je healing potions kunt koken en van daaruit ga je verder.
Deze game bestaat hierbij uit twee onderdelen. Het onderhouden van de cult, wat belangrijk is om extra abilities vrij te kunnen spelen en het combat-gedeelte waar die voor nodig zijn. De combinatie tussen deze twee werkt nagenoeg naadloos. Je onderhoudt je geloofsgemeenschap, zorgt ervoor dat de cultists je blijven geloven en daarna ga je weer de wereld in om een blok voor de benen van de Bishops van The Old Faith te zijn.
Combat
De combat is effectief in zijn eenvoud. De vier standaardknoppen op de controller bevatten standaardfuncties die je in dit soort games wel vaker ziet. Je kunt slaan met je wapen, aanvallen van de vijand ontwijken door weg te rollen, een magische aanval inzetten en de vierde knop is er om dingen te activeren, als dit kan. Door vijanden te verslaan speel je resources vrij die je magie-meter weer opvullen, dus deze aanval kan opraken. Daar merk je niet veel van, omdat deze aanvallen niet zo effectief zijn dat ze echt deel uitmaken van de combat. Persoonlijk had ik voldoende om slechts mijn zwaard, mes, bijl of blote handen te gebruiken en heb ik zelden een magische aanval ingezet.
De opbouw van de levels is te vergelijken met dat van The Binding of Isaac. In de wereld ga je van kamertje naar kamertje. Iedere kamer bevat wel iets. Of het nu een kistje is met beloningen erin of een boom die je kunt kappen voor hout; er is altijd wel wat. Uiteraard zijn het meestal vijanden die je moet verslaan voor je verder kunt. Iedere keer bevat een level maximaal tien kamertjes en als je deze allemaal doorlopen hebt, ga je naar een volgend onderdeel. Je krijgt meerdere paden te zien die je kunt bewandelen om uiteindelijk bij de eindbaas te komen. Heb je te weinig volgelingen? Kies dan voor het symbool van een volgeling. Heb je behoefte aan hout? Pak de route waarbij een symbool een boom heeft. Je eindigt altijd op dezelfde plek en dat is bij de eindbaas van de spelwereld.
Aan het einde van iedere run moet je altijd vechten tegen een kleine eindbaas. Als deze verslagen is, dan ben je weer een stapje dichterbij om een Bishop te verslaan. Om een Bishop naar zijn onderkomen in het hiernamaals te helpen, moet je viermaal de spelwereld volledig uitspelen. Wanneer dit niet lukt en de vijand je verslaat, neem je maar een deel van de loot mee naar jouw dorp en verlies je ook wat vertrouwen van de volgelingen, want die zien het als een zwakte als hun cultleider sterfelijk blijkt te zijn.
De combat is zeer effectief in zijn eenvoud. Het is niet moeilijk om hier goed in te zijn. De werelden worden weliswaar steeds moeilijker, maar nooit echt op het punt dat het opgegeven hoopt lijkt te worden. Dit is wel anders met het tweede gedeelte van de game.
Het onderhouden van het dorp
Het onderhouden van het dorp heeft iets weg van diverse games, waarbij Stardew Valley de meest voor de hand liggende is, maar dan voor een cult. Alles is erop gebouwd dat je jouw kudde tevreden moet houden. Ze moeten je tot op het bot blijven geloven. Op het moment dat jij dat wilt, moeten zij zonder twijfel zichzelf slachten zonder reden op te geven. Hier wordt het wat ingewikkeld uit te leggen hoe dit werkt. Er zijn zo enorm veel elementen in dit gedeelte van de game, waardoor het heel moeilijk is om fatsoenlijk uit te kunnen leggen hoe alles aan elkaar samenhangt. Ik zal het zo eenvoudig mogelijk proberen uit te leggen.
Zoals eerder genoemd zullen de cultists jou aanbidden tot het bittere einde. Dit aanbidden is niet in de slaapkamer een weesgegroetje slaan, maar werkelijk knielen voor een standbeeld die vervolgens Divine Inspiration buffert. Jij kunt vervolgens dit goedje ophalen van het standbeeld. Na genoeg punten opgehaald te hebben, kun je kiezen wat je vrij wilt spelen. Het zal altijd om gebouwen gaan. Zo kun je de volgelingen een bed geven, daarna een tent en later in de game kun je een huisje vrij spelen, waar meerdere volgelingen tegelijk in kunnen wonen. Omdat eenmaal aanbidden simpelweg niet genoeg is, kun je iedere dag een dienst voorzitten in de tempel. Tijdens een dienst geeft iedere bewoner Devotion af. Wanneer je voldoende Devotion hebt ontvangen, kun je upgrades vrijspelen die tijdens de combat worden gebruikt. Bijvoorbeeld dat er de kans is dat je een giftig wapen krijgt of dat de wapens sterker worden.
Buiten dat de volgelingen jou als groep aanbidden, doen ze dit ook persoonlijk. Dit is de manier hoe zij levelen. Iedere keer als ze een bepaalde hoeveelheid punten bij elkaar hebben gebeden, gaan ze een level omhoog. Hoe hoger het level, hoe meer Devotion ze geven. Iedere keer dat ze promoveren geven ze jou een stuk van een Commandment Stone. Met drie stukken heb je een volledige steen die je in kunt zetten om de Doctrine uit te breiden. Dit boek met regels over hoe de religie werkt bevat uit zichzelf vijf onderdelen. Zo kun je bijvoorbeeld kiezen dat volgelingen het niet erg vinden om de overledenen op te eten, omdat dit belangrijk is voor het geloof. Nu kan dit normaal al, maar volgelingen kunnen het niet waarderen. Door deze Doctrine te kiezen, vinden volgelingen het ook niet meer erg dat ze het moeten doen.
Binnen de Doctrines speel je diverse rituelen vrij. Met deze rituelen kun je een cultist offeren, maar ook trouwen of een feest geven waarbij iedereen goed eet. Rituelen zijn handig, maar kosten vrij veel resources, dus het is altijd aan te raden goed na te denken of een ritueel nodig is.
En zo zijn er nog diverse onderdelen in de game die ik niet genoemd heb, maar die wel redelijk logisch zijn. De bewoners kunnen opeens hun geloof gaan verliezen. Dan worden ze opstandig. Dit kun je op diverse manieren oplossen. De makkelijkste is om deze volgeling te offeren, maar je kunt hem ook proberen te overtuigen dat hij ongelijk heeft. Het probleem met de laatste is dat hij, tot hij overtuigd is, de rest van jouw cult probeert te overtuigen van zijn gelijk en de zwakke onder jouw geloofsgemeenschap kunnen dit onterechte wantrouwen dan overnemen. Gelukkig kun je deze persoon vastzetten en hem dan rustig overtuigen, zonder dat hij herrie maakt.
Zoals ik al aangaf zijn het zeer veel mechanieken en bij het begin duizelde het bij mij. Ik was het even helemaal kwijt en wist niet wat ik moest doen. Gelukkig is alles naadloos met elkaar verweven, waardoor je ongemerkt alles goed blijkt te kunnen doen, zonder dat je er heel veel moeite aan hoeft te besteden. Deze diepte is wel in heel scherp contrast met de combat, die vooral heel simpel is zonder al teveel opsmuk. Daardoor voelt de combat wat leeg en het management kan op den duur erg tijdrovend worden. Dit haalt flink het tempo uiteen game die op momenten heel snel lijkt te willen gaan.
Het type game
Wat voor soort game is dit eigenlijk? Een management game met roguelite-elementen? Of is het meer een roguelite met managementelementen? Ik ben geneigd om het bij het eerste te houden, maar dat is ook weer vreemd, omdat het uiteindelijke doel van de game is dat je de vier bishops verslaat. Jouw cult is daarbij simpelweg een hulpmiddel. Omdat ik meer tijd kwijt ben aan het onderhouden van mijn cult, voelt het heel raar aan dat het uiteindelijk toch echt om het verslaan van de Bishops gaat. Misschien komt dit omdat ik het meeste plezier heb met mijn cult. Dat zit erg leuk in elkaar en de combat is steeds een beetje van hetzelfde. Misschien met andere soort wapens, maar die wapens bedien je allemaal op dezelfde manier.
Toen ik de game ging spelen was ik er vanuit dat het een roguelite was die vergeleken kon worden met Binding of Isaac, Hades of Dead Cells, maar dat is niet het geval. Verder is de game ook op geen enkele manier met andere management games te vergelijken en is deze game op zijn manier uniek. En dat niet alleen, de combinatie tussen alle onderdelen maakt deze game bijzonder goed speelbaar en zal zeker twintig uur plezier op kunnen leveren.
Conclusie
Cult of the Lamb is een knappe prestatie te noemen. Het is een combinatie van een management game en een roguelite, waarbij je tijdens het managementgedeelte de elementen vrij speelt die je tijdens de roguelite gebruikt. Dit is zo knap gedaan dat ik eigenlijk meer plezier heb gehad in het management, dan in de combat. De combat voelt wat karig aan, zeker als je nagaat dat het management zoveel lagen bevat. Dat maakt deze game er niet minder goed om en wat mij betreft is dit absoluut dé indie game van dit jaar die mij zeker heeft verrast. Deze game kun je een kunstwerkje noemen. Hij ziet er prachtig uit en zit heel goed in elkaar. Ben jij geïnteresseerd in indie games die anders zijn dan de rest? Dan kan ik deze game zeker aanbevelen.