Beste Idea Factory,
Hopende dat jullie deze recensie lezen, wil ik deze inleiding benutten om jullie aan te schrijven. Als een toegewijd, zij het wel kritisch, speler van jullie Neptunia-serie heb ik namelijk iets nodig. Een officiële tijdlijn, zodat ik eindelijk weet hoe de Hyperdimension, Superdimension, Ultradimension, Megatagmension, Megadimension, Gamarket en de verschillende versies van Gamidustri met elkaar in verhouding staan. Cyberdimension Neptunia: 4 Goddesses Online liet me namelijk verwarder achter dan ooit tevoren.
Nu is de opzet van Cyberdimension Neptunia op zich al zo meta als maar kan zijn. Spelers kruipen zoals altijd in de rol van een Godin van Gamidustri, wat betekent dat ze een soort personificatie is van de een consolefabrikanten (Microsoft, Sony, Nintendo of Sega). Wat dat betreft is er niets nieuws onder de zon. Deze menselijke consoles komen voor dit spel echter samen in een online game, waar ze digitale versies van zichzelf spelen en samenwerken met NPC-versies van hun Godinnen-vorm. In Cyberdimension speel jij dus op je console een game met consoles die games spelen met consoles erin en die samenwerken met consoles. Hoezo verwarrend?
4 Goddesses Online
In Cyberdimension Neptunia ontvangen Neptune, de Godin van Sega, en haar vriendinnen bètacodes voor 4 Goddesses Online, een MMORPG waar ze nota bene zelf aan hebben meegewerkt. En dit opent direct de deuren voor enkele originele elementen. Zo zijn de karakters niet gebonden aan de lore uit eerdere games, immers is dit een virtuele wereld in de oorspronkelijke virtuele wereld. Blanc, de Godin van Nintendo, een DPS in de reguliere games, kan zo veranderen in een healer, terwijl Vert en Noire, Godinnen van respectievelijk Microsoft en Sony, van wapen wisselen.
De nieuwigheden trekken door naar de gameplay, waar de gebruikelijke turn-based combat plaats maakt voor real-time combat, al is die wel erg beperkt. In de meeste action-adventures games heb je namelijk minimaal een lichte en zware aanval, een special en tal van combo’s. In 4GO heb je echter slechts één aanvalscombo en een aantal skills.
Is drie keer scheepsrecht?
Dat het gevechtssysteem te wensen overlaat is ergens niet verbazingwekkend. Niet Compile Heart, de ontwikkelaar die Hyperdimension Neptunia bedacht, maar Tamsoft was namelijk verantwoordelijk voor Cyberdimension. Deze studio mocht al twee keer eerder met deze IP aan de slag, wat resulteerde in het matige Action Unleashed en het erbarmelijke Megatagmension Blanc. Toch valt er iets te zeggen van deze beperkte opzet.
Zoals eerder gesteld is het idee achter deze game dat je je in een MMORPG bevindt. En in de meeste van dat soort games hebben karakters ook slechts een aanval of combo en allerlei skills om dat te complementeren. Wat dat betreft slaat Tamsoft dan ook de spijker op zijn kop. Toegegeven is het niet het meest interessante gevechtssysteem om mee te spelen in je eentje, maar gezien wat CDN probeert te zijn is de presentatie perfect en dat is minimaal net zo belangrijk.
Schril contrast
De tweezijdigheid van het gevechtssysteem trekt ook door naar de rest van Cyberdimension Neptunia. Zo zijn de levels die je in 4GO kunt bezoeken relatief groots en goed gevuld met bijvoorbeeld begroeiing en verborgen schatten, zonder dat ze aan grafische kwaliteit inboeten.
Juist daarom steekt een aantal monsters, vooral diegene die spijtig genoeg zijn overgeheveld uit eerdere Neptunia-games, echter af tegen de spelwereld. Het kleurenpalet dat gebruikt werd voor deze game is namelijk realistischer en minder in your face dan we van de serie gewend zijn, waardoor het soms cartooneske uiterlijk van die monsters misplaatst lijkt. En dit wordt extra pijnlijk gezien dat er nog geen vijftien soorten monsters zijn als we boss fights en pallet swaps buiten beschouwing laten en in het achterhoofd houden dat je de meeste locaties vijf tot tien keer zult moeten bezoeken gedurende het verhaal.
MMORPnee
De dubbele smoel van Cyberdimension Neptunia komt het beste naar voren in hetgeen dat het probeert te zijn: een MMORPG. De game heeft namelijk allerlei elementen die de illusie van een groots avontuur met miljoenen spelers zouden moeten oproepen, maar schiet op nagenoeg elk front te kort om die illusie in stand te houden, beginnende met de AI.
Zoals de meeste gamers die ooit een MMORPG hebben gespeeld je zullen vertellen, is het solo spelen van een dergelijke game geen realistische optie. De games zijn gebouwd op samenspel en zullen je soms zelfs uitsluiten van content als je geen onderdeel bent van een guild. In 4GO trek je dan ook, op een paar speciale multiplayer-missies na, altijd op met drie andere spelers, die in werkelijkheid bestuurd worden door een AI. Een hele domme AI welteverstaan.
Je kunt via je menu een tactiek voor je team uitstippelen, waarbij de verschillende opties ook een duidelijk merkbaar verschil maken. Toch is dit verre van voldoende om een goed functionerend team te realiseren wanneer de game wat lastiger wordt. Je kunt namelijk enkel een tactiek kiezen voor je hele team, waardoor je niet bijvoorbeeld je healer op de zijlijn kunt zetten (waar die hoort!) terwijl een tank je vergezelt op de frontlinie met ondersteuning van een thief met een ranged weapon. In de praktijk worden gevechten dan ook al snel een clusterfuck waarbij de kompanen (in de meeste gevallen) nog net niet onder de voet van de vijand staan.
De momenten waarop een vijand wel bovenop je karakter staat, zijn onderdeel van een grotere groep grafische glitches die de game ook echt een bèta-feel geeft, al zegt iets me dat deze niet opzettelijk waren. Maar als het werkt, dan werkt het!
MMORPnog steeds niet
Een ander vlak waar Tamsoft een MMORPG-steek laat vallen is bij de world building. Want hoewel de MM in MMORPG toch echt voor massively multiplayer staat, is de aanwezigheid van personages buiten jouw groep op zijn best schaars te noemen. En van de karakters die er wel zijn, is het leeuwendeel onderdeel van de vriendenkring van jouw karakters. Als Tamsoft de illusie van een levendige wereld in leven had willen houden, had het een hele hoop personages toe moeten voegen die geen enkele meerwaarde voor het verhaal hebben. Denk hierbij aan generieke NPC’s die zogenaamd andere spelers zijn en die je zo nu en dan kunt zien vechten in een van de levels van de MMORPG, een chat die zonder jouw input dingen doet in de HUB of willekeurige gebeurtenissen die plaatsvinden met die karakters.
Nu zijn de enige NPC’s de AI-karakters van de winkels en degene die als verteller dient, samen met een handjevol statische karakters die als chibi-tekeningen in het HUB-dorp staan, hetgeen simpelweg niet voldoende is om de schijn op te houden. En dat terwijl Sword Art Online, de franchise waarvan 4GO in zijn geheel een parodie is, al op de PlayStation Vita bewees dat zo’n schijnwereld opbouwen prima te doen is.
Flauw
En dat brengt ons bij het laatste onderdeel van Cyberdimension: de humor. Voorgaande Neptunia-games stonden bol van de game- en anime-referenties, slapstickhumor en Deadpool-achtige minachtig minachting van de vierde muur die speler en karakter scheidt. Cyberdimension doet een poging deze combinatie op het scherm te toveren, maar vergeet al snel dat dat nodig was. In plaats daarvan vervalt het al snel in insidejokes die vooral veteranen van de serie zullen kunnen volgen, zoals Blanc’s gebrek aan een boezem, Vert’s onstuitbare game-verslaving en Neptune’s totale gebrek aan werkethiek.
Deze grappen zijn, zelfs voor nieuwkomers, onderhoudend, maar missen de finesse van de echte Neptunia-games. En laat dat nou zijn waar het hart en ziel van de franchise te vinden was. Misschien is dat dan ook wel het grootste probleem. De game oogt misschien als een Hyperdimension Neptunia-spin off, maar het voelt en speelt als een dertien in een dozijn hack’n’slash-game die je in twintig uur uitspeelt en daarna snel genoeg weer vergeet.
Conclusie
Als een Neptunia-game was het onvermijdelijk dat Cyberdimension zou proberen om een onderdeel van de game-industrie te parodiëren. En als een parodie op de generieke MMO’s die diensten als Steam overspoelen, is de game dan ook tot op zekere hoogte geslaagd. Dat is echter niet goed genoeg om twintig uur mee te vullen. Eens de humor in herhaling valt en het metagevoel begint te wennen, valt namelijk niet te ontkennen dat Cyberdimension een nogal inwisselbare en repetitieve game is die niet echt iets fout doet, maar ook nergens een indruk weet achter te laten. Vermakelijk, maar niet memorabel dus.