Wie mijn werk een beetje gevolgd heeft, zal het hoogstwaarschijnlijk wel opgevallen zijn: ik ben een weeb. Een aanzienlijk deel van de spellen die ik recenseer zitten vol schattige meisjes, de kracht van vriendschap en andere dergelijke clichés uit het verre oosten. Maar een Westerse cartoon kan ik ook goed waarderen.
Dit is een van de redenen waarom ik besloot om een recensie-exemplaar van Dandy Ace te verzoeken. De kleurrijke visuals zijn al direct een groot pluspunt in mijn opinie, maar het zijn de karakters die de show stelen. Green Eyed Lele, een derderangs magiër met illusies van grandeur, is jaloers op zijn collega Dandy Ace. Hij is de populairste illusionist en heeft in de ogen van Lele zijn spotlights gestolen. Wanhopig door dit ‘’onrecht’’ sluit hij een deal met een vervloekte spiegel, die beide entertainers opzuigt.
Zoekende
In deze spiegel bevindt zich het Ever Changing Palace. En zoals de naam al doet vermoeden, is het een alsmaar veranderend labyrint dat bedoeld is om slachtoffers binnen te houden. Dandy Ace zou echter niet ’s werelds beste goochelaar zijn als hij niet een paar ontsnappingstrucs kende…die net als de rest van zijn kunsten de vorm aanneemt van een magische kaart.
Deze kaarten staan in Dandy Ace gelijk aan de krachten die je hebt om je een weg door het Ever Changing Palace te banen. Een kaart truc vertaalt zich naar een salvo aan razendscherpe kaarten en messen gooien spreekt voor zich, maar je kunt ook ogenschijnlijk verdwijnen om aanvallen te ontlopen en rookwolken gebruiken die vijanden vergiftigen. Er zijn natuurlijk wat creatieve vrijheden genomen, maar de vaardigheden van Ace zijn duidelijk terug te leiden naar bekende goocheltrucs, wat bijdraagt aan het sfeertje van het spel.
Zaterdagochtend
In de inleiding hintte ik er al naar, maar Dandy Ace doet me sterk denken aan de Westerse tekenfilms die ik vroeger steevast op de zaterdagochtend keek. De kleuren en kindvriendelijke visuals zijn daar een belangrijke reden van, maar het is voornamelijk Lele die de link legt. Deze schurk is zo typerend kwaadaardig op een manier dat een Team Rocket of Zware Jongens dat zijn: lachwekkend slecht. Dus wanneer hij tijdens je pogingen om uit het Ever Changing Palace je probeert te provoceren, floepen er bijvoorbeeld regelmatig dun verborgen complimentjes er tussendoor, terwijl hij een paar seconden later klaagt over dat je zijn minions niet moet doden, daar ze nogal prijzig zijn.
Daar ik het over meerdere runs in een willekeurig gegenereerde spelwereld heb, kan Dandy Ace maar in een paar genres vallen. Een mystery dungeon game of dungeon crawler bijvoorbeeld. Ontwikkelaar Mad Mimic besloot echter voor de roguelite te gaan. Dit betekent dat je niet levelt of op een andere manier permanent sterker wordt, maar wel meer mogelijkheden vrijspeelt om volgende pogingen makkelijker te maken. Denk hierbij aan meer magische kaarten, de optie om meer healing potions bij je te dragen of de kracht om kaarten te verkopen die je gaandeweg vindt.
Mix and match
Deze kaarten zijn zonder twijfel het interessantste stuk van Dandy Ace’s combat. Je begint een run met drie kaarten, een blauwe, roze en gele, die ieder een andere categorie dekken. Blauwe kaarten zijn Dodge Cards en geven je allerlei manieren om jezelf in veiligheid te brengen. Denk hierbij aan een dash, teleporatie of een giftige rookwolk. Roze kaarten zijn dan weer je primaire aanvalskaarten en bestaan voornamelijk uit projectielen. De messen en kaartensalvo’s die we eerder noemden vallen hieronder, maar je kunt ook onder andere vuurwerk, bubbels en zuurstokken gebruiken. Gele kaarten zijn het veelzijdigste en zijn de zogenaamde Control Cards. Deze kunnen heel krachtig zijn, maar hebben als voornaamste doel om je een beetje controle over het slagveld te geven. Je hebt een kaart die vijanden van je wegduwt, een kaart die een val legt, een kaart die vijanden verblind en een kaart die een magische bom wegschiet. En dat is slechts het topje van de ijsberg. Helaas is het echter niet zo makkelijk als de combo kiezen die bij jouw speelstijl past.
Buiten dat je begint met een kaart van elke categorie, staat niets vast in je speelsessies. Hierdoor kan je succes of verlies voor een deel worden toegewezen aan RNGezus. Wanneer je begint met de roze gifwolkkaart kun je immers enkel hopen dat je snel een alternatief vindt, daar het bereik hiervan zo belabberd is dat je er niet ver mee gaat komen in het spel. Toch was het een kaart waarvan ik blij werd als ik het later na vond. Dit contrast is te wijten aan het feit dat je kaarten op meerdere manieren kunt gebruiken.
Ace kan in totaal acht kaarten bij zich dragen. Vier primair en vier secundair. Secundaire kaarten dienen als een soort add-ons van de primaire kaart waar ze aan gekoppeld zijn, waardoor ze deze versterken. En terwijl sommige kaarten primair nutteloos zijn, zijn ze een zege in een secundaire positie. Neem de gifwolk nogmaals bijvoorbeeld. Als primaire kaart is het een ramp door zijn beperkte bereik. Voeg het echter toe aan de messen of kaartensalvo’s en je hebt een projectiel met respectievelijk hoge schade en bleed of lage schade maar hoge snelheid, die bovendien ook nog flinke poison aanricht. Op dezelfde manier zijn er kaarten die ik graag inzet in een primaire rol, maar vrijwel nutteloos zijn als je ze op de achterhoede plaatst. Jammer natuurlijk, daar je met elke kunt starten bij een run en dus soms bij voorbaat verdoemd bent.
Het paleis
Lele’s paleis mag dan wel willekeurig worden samengesteld, maar toch heeft het een duidelijk afgebakende structuur. Gebieden lopen in een vaste volgorde in elkaar over, zelfs wanneer je sleutels gebruikt om deuren te openen, en bevatten steevast dezelfde vijanden en handjevol kamers per gebied. Dit is fijn met het oog op patroonherkenning, maar haalt ook een stukje spanning weg uit het spel. Een deel van het plezier van een roguelite zit hem immers in het niet weten waar je op gaat stuiten. Na een paar uurtjes Dandy Ace weet je echter precies waar je aan toe bent. Denk desondanks maar niet dat je dan makkelijk door de gebieden heen komt, want als je run een onfortuinlijk einde krijgt heeft dat lang niet altijd te maken met de wraak van willekeur of een inschattingsfout.
In Dandy Ace zijn je enige verdedigingsopties de blauwe kaarten, waardoor een wijs man er altijd minimaal een gebruikt in zijn primaire groep. Een prima opzet, die al beproefd is door genregenoten. Maar in Dandy Ace werkt dit niet zo lekker als dat je zou hopen. Hitboxes zijn inconsistent bij het gebruik van blauwe kaarten, Ace komt te makkelijk klem te zitten in de omgeving en bij de toch al erg pittige boss fights buigen aanvallen letterlijk af als je te snel begint met ontwijken. Ik heb heel erg genoten van Dandy Ace, maar merkte wel dat hoe verder ik kwam en hoe meer upgrades ik tot mijn beschikking kreeg, hoe meer de pijnpunten van het spel bloot kwamen te liggen. Dat terwijl het idee juist is dat je nieuwe krachten je machtig laten voelen doordat je over eerdere obstakels heen walst. In mijn opinie had men dus nog wat langer try-outs moeten doen voor de grote wereldwijde toer van Ace werd ingezet.
Conclusie
Dandy Ace is een vermakelijke show, maar net zoals een echte goochelshow gaat de magie verloren als je weet waar te kijken. Eens je lekker in het spel zit en er een feeling voor begint te krijgen, voel je dat de game op veel fronten het net niet is. Niet enkel op technisch vlak, zoals bij het vreemde gedrag van de bazen en de problemen met blauwe kaarten, maar ook bij het gebrek aan variatie tussen runs. Ik kan dus enkel hopen dat er polijst en meer content gaat volgen middels patches.