Toen ik Danganronpa: Trigger Happy Havoc recenseerde, had ik eigenlijk maar één groot probleem met de game. Ik kende het verhaal al, doordat ik de anime had gezien. De game valt dat niet kwalijk te nemen, maar het was hierdoor wel moeilijker om het te waarderen zoals het bedoeld was. Ik was dan ook blij om Goodbye Despair te mogen ontvangen, zodat ik de tweede Danganronpa kon spelen zonder voorkennis.
In eerste instantie is het moeilijk voor te stellen dan Goodbye Despair een vervolg is op Trigger Happy Havoc. Ditmaal zit je namelijk niet opgesloten in een school, maar bevindt jouw klas zich op een tropisch eiland. Ook hier zitten jullie vast, maar dan als team building opdracht. Jullie moeten met elkaar leren op te schieten en zo team spirit opbouwen. Als dat lukt, mogen jullie naar huis. Althans dat beweert Usami, een konijnenknuffel die zegt jullie lerares te zijn. Het enige wat je dan ook doet is een beetje kletsen met je klasgenoten, het eiland verkennen en vervolgens de zee induiken…en dan begint de pret.
In een fractie van een seconde slaat het weer om. De tropische zonneschijn maakt plaats voor onheilspellende wolken. Usami raakt gelijk in paniek en niet zonder reden. Want wanneer ze in Jabberwock Park arriveert, komt haar ergste nachtmerrie uit. Monokuma is terug! En waar de zwart-witte beer opduikt volgt verkreupelende wanhoop.
Nadat hij Usami uit de weg heeft geruimd, plaatst hij de leerlingen voor een keuze. Blijf voor eeuwig op het eiland of dood een medestudent en wordt de blackened. Beide opties klinken niet bepaald gezellig en het duurt dan ook niet lang voor de eerste dode valt. Als het lijk door tenminste drie mensen gevonden wordt, begint het spel en heeft de blackened zijn kans om te ontsnappen.
Alle studenten krijgen een korte periode de tijd om het plaats delict en andere interesse plekken te verkennen. Met de aanwijzingen die ze hier verzamelen moeten ze proberen om de dader te pakken te krijgen tijdens de class trials.
De class trials zijn net zoals in de Trigger Happy Havoc de hoofdmoot van de game. De overlevende scholieren gaan hier met elkaar in debat om te achterhalen wie van hun de moord op zijn of haar geweten heeft. De uiteindelijke schuldige wordt aangewezen door de geoliede machine die democratie heet. Heeft de blackened de meeste stemmen? Dan zal hij of zij een onfortuinlijk einde tegemoet mogen zien aan de handen van Monokuma. Maar gokt het clubje verkeerd, dan zal iedereen behalve de blackened dat met zijn of haar leven moeten bekopen.
Het debatteren gebeurt in de praktijk door een aantal minigames. In Make Your Argument gebruik je vergaard bewijs om stellingen van andere studenten te weerleggen of juist te onderbouwen. In de verbeterde Hangman’s Gambit combineer je letters om tot de oplossing te komen. Moet je iets verder denken? Dan doe je Logic Dive om met een hoverboard door de obstakels in je brein te bewegen en zo tot de oplossing te komen.
Als spanningen tussen de studenten een kookpunt bereiken kan je lijnrecht tegenover een klasgenoot komen te staan in Panic Talk Action of Rebuttal Showdown. De eerste is een ritmische game die de argumenten van een tegenstander vernietigt, om vervolgens de genadeklap uit te delen met een antwoord waar geen weerwoord op mogelijk is.
Rebuttal Showdown laat je alles wat de tegenstander zegt vernietigen door zijn of haar uitspraken door midden te snijden. Als het moment rijp is wrijf je vervolgens het bewijsstuk dat jouw gelijk bewijst in zijn of haar gezicht. En als dat allemaal achter de rug is recreëer je het scenario in de Closing Argument waar je de strip compleet maakt met de plaatjes die je aangeboden krijgt.
Als je dit zo leest, zal dit wellicht niet als de meest interessante rechtszaak klinken, maar in de praktijk houdt het je juist betrokken en alert. En dat is belangrijk, want een class trial kan makkelijk één tot twee uur in beslag nemen. Dat geen enkele moord is wat het origineel lijkt en dat je regelmatig op een dwaalspoor wordt gezet, zorgt er echter voor dat de tijd het minste van je zorgen is.
Als er even geen lijken liggen, dan kun je tijd op het eiland doorbrengen als normale personen. Je kunt met iemand naar de bios, een concertje pikken of een feestje bouwen in het hotel. Je leert zo je medestudenten beter kennen en versterkt de band met hun. Zo leer je tevens nieuwe skills, welke tijdens de volgende class trial van pas kunnen komen. Dit herhaal je tot je in ongeveer twintig uur het einde van de game bereikt. Het verhaal dat je in deze periode beleefd hebt, toont wederom waarom gamers Spike Chunsoft hoog in het vaandel hebben staan.
Elk van de scholieren wordt aan het begin van de game duidelijk neergezet in één rol en hoewel ze deze nooit helemaal ontstijgen, worden de karakters gaandeweg wel genoeg uitgediept om ze interessant te houden. Een van mijn kritiekpunten bij de originele game, was dat de karakters te voorspelbaar werden na verloop van tijd. In Goodbye Despair is hier geen sprake meer van, want als persoon zijnde groeien ze tijdens het verhaal op en leer je meer kanten van ze kennen. Over het overkoepelende spel dat Monokuma heeft opgezet, ben ik dan weer wat minder te spreken.
Goodbye Despair heeft zeker zijn goede en verrassende momenten, maar lijkt in veel dingen ook teveel op zijn voorganger. Hierdoor voel je soms al aan welke kant het verhaal op zal gaan en dat haalt de ervaring enigszins onderuit. Bovendien miste ik de klapper, het moment suprême dat je met open mond naar je scherm laat staren. Maar wat de game tekortschiet op verhaalvertelling, maakt het meer dan goed met zijn extra content.
In Island Mode zie je hoe het verhaal zou zijn gelopen als Monokuma zijn grote snuit uit Usami´s zaken had gehouden en de schoolreis gelopen was zoals gepland. Je zult in deze mode een kleine drie uur bezig zijn, maar krijgt wel de kans om unieke scenes met karakters te ontgrendelen die je meer inzage geven in hun gedachtegang. Tussendoor doe je aan micromangement om de team building opdrachten tot een goed einde te brengen.
In Usami Mode mag je juist met de leraar aan de slag om de kwaadaardige machines van Monokuma op te ruimen. Je zult maximaal een uur bezig zijn met deze mode en hij is alleen te adviseren wanneer je alles gezien wilt hebben of de game platinum wenst te krijgen. De besturing en gameplay zijn namelijk dermate matig, dat het frustrerend om te spelen wordt. Bovendien voegt het niets toe aan het verhaal of de karakters, waardoor je de tijd die erin is gestoken gerust verspilt mag noemen. Je kunt je tijd dan ook beter spenderen aan Danganronpa IF, een alternatief verhaal voor Trigger Happy Havoc. Het verhaal leest als een (van de betere) fanfics, maar is best interessant om te lezen als je de originele game kent. Het diept namelijk een karakter dat vrij snel stierf verder uit, waardoor je bepaalde dingen beter kan begrijpen.
Conclusie
Danganronpa 2: Goodbye Despair biedt ons meer van alles wat het eerste deel al deed, maar dan met iets meer diepgang en minigames. Helaas heeft het verhaal hier lichtelijk onder te lijden gehad, waardoor de score iets lager uitvalt dan voorheen. Maar met ruim twintig uur aan bloedstollende moordzaken en Danganronpa IF én Island Mode doe je absoluut geen miskoop aan het tweede Danganronpa-deel. Een advies: laat Usami-mode voor wat het is, tenzij je echt alles wilt hebben.