Er was eens - heel lang geleden - in een land hier ver vandaan, een koene ridder genaamd Dante. De ridder was erg gelukkig met zijn liefde Beatrice, maar verraadt haar op meerdere manieren tijdens zijn kruistocht. Als Dante eenmaal thuiskomt van zijn kruistocht, is Beatrice vermoord. Daardoor besluit Dante om haar ziel te verlossen van de duivel. Een teken van ultieme liefde: een ware romance. Of wij ook geraakt zijn door deze romantiek, valt hieronder te lezen.
Om de hel als setting te gebruiken is niet nieuw te noemen. Het meest bekende voorbeeld is God of War, het paradepaartje van Sony, waarvan het derde deel volgende maand in de schappen verschijnt. Het concept is, mede dankzij deze titel, erg geliefd en het is dan ook een goede zet van Electronic Arts om deze setting ook voor een game als Dante's Inferno te gebruiken. En dit resultaat mag er zijn.
Om de geliefde Beatrice te redden moet Dante de negen Circles of Hell trotseren. Elke ring kent zijn eigen bewaker, die Dante ervan willen weerhouden om zijn schattebout te bereiken. Elk van deze bewakers is reusachtig, maar vooral ook foeilelijk. Voor mensen met een zwakke maag is Dante’s Inferno niet aan te raden; de lijken en het slijm en bloed vliegen je uiteraard om de oren in de hel. Voor diegene die wel van wat bloed houden en de hel een geweldig concept vinden, is Dante’s Inferno de moeite waard.
Uiteraard zijn er vele vijanden te vinden in de hel. Om deze vijanden af te straffen, heb je een zeis tot je beschikking, die je aan het begin van het spel weet te verwerven. Met deze zeis kun je in het begin nog amper combo’s uitvoeren, wat irritatie kan opleveren, maar naarmate je souls verzamelt, komen er mogelijkheden vrij. Wat al snel opvalt, is dat er Quick Time Events (QTE’s) nodig zijn om de laatste klap aan een eindbaas uit te delen. Helaas zijn deze QTE’s dermate slecht weergegeven, dat je je volledig moet focussen op het tekentje, en niet tegelijkertijd kunt genieten van de fatale klappen die Dante uitdeelt. Dit is erg jammer, aangezien de zogeheten ‘finishing moves’ juist het kijken waard zijn.
Regelmatig zul je regelmatig keuzes moeten maken tussen het goede en het kwade. Zo zul je geregeld zondaars vinden waarvan je hun lot kunt bepalen. Gun je ze een goed leven in de hemel, of straf je ze onverbiddelijk af? De eerste keuze zorgt voor een kleine minigame, waarbij je souls kunt winnen. De andere keuze zorgt voor een brute finishing move. Door deze keuzes zul je je in één van de twee kanten ontwikkelen, waardoor je voor die kant upgrades vrijspeelt. Uiteraard is het het meest voordelig als je telkens één kant aanhoudt, zodat je jezelf daarin uitermate goed ontwikkelt.
Een hel - zoals wij die kennen - is donker met veel vuur en magma. In Dante’s Inferno wordt voldaan aan deze verbeelding. De wereld ziet er donker uit er vele zondaars jammeren op weg naar hun definitieve einde. Regelmatig zullen er dan ook jammerende kreten uit de boxen komen, en zie je mensen creperen van de angst en pijn. Qua geluid zit het bij Dante’s Inferno dan ook goed, afgezien van het feit dat het geluid niet altijd even hard is in de tussenscènes als in de game zelf. De tussenfilmpjes kennen een hoger grafisch niveau dan het spel zelf, alhoewel het spel zeker niet te verwaarlozen valt op grafisch gebied.
Wat al snel opviel, was dat de moeilijkheidsgraad in Dante’s Inferno niet erg hoog ligt. Het is uiteraard leuk als je de vijanden makkelijk tegen de grond werkt, maar het is niet leuk voor de gamers die uitdaging zoeken. Er zijn vier verschillende moeilijkheidsniveaus, waarvan de laatste wel wat uitdaging bevat, maar zeker niet genoeg om de moeilijkste graad te vertegenwoordigen. Dante’s Inferno kent daarnaast ook weinig tot geen puzzels die deze uitdaging vergroten. Tijdens het spelen kun je op zoek gaan naar relikwieën, welke in de ‘holy’ en ‘unholy’ vorm te vinden zijn. Elk relikwie bevat een klein verhaaltje, wat leuk is voor de echte historici onder ons.
Conclusie
Dante’s Inferno is een waardige game geworden die vooral de fans van het hack ’n slash genre zal bekoren. Veel puzzels zul je in het spel namelijk niet tegenkomen. Dante’s Inferno bevat een aardig verhaal, dat samen met de hel een geslaagde setting neer heeft weten te zetten. De quick time events zijn helaas wat minder geslaagd, net als het aanbod aan combo’s in het begin, maar dit wordt uiteindelijk voor een groot deel weggepoetst door de overige pluspunten van de game.