Als je je afvraagt waarom ClockUp een dergelijke reputatie heeft, benijd ik je. Het betekent immers dat je waarschijnlijk nooit Euphoria of Maggot Baits hebt gespeeld en voor je maaginhoud en mentale welzijn adviseer ik je om die ook niet lichtzinnig te Googlen. Dead Days is echter stukken minder heftig, zo liet ik mij vertellen, en dus liet ik mij ompraten tot een review.
Een pak van mijn hart
Het eerste scherm van de game, waarin ik kon aangeven dat ik de gore wilde verminderen, deed mij vrezen dat those bastards lied to me, maar daar ik weiger games met censuur te spelen, ging ik met enige angst toch de game in. Gelukkig valt het inderdaad allemaal wel mee. Voor mij als speler dan, niet voor Kuresaka Teru, die heel diep in de problemen zit.
Teru is een scholier met een nare reputatie en bijpassende persoonlijkheid. Hij ziet meisjes als gebruiksvoorwerpen en als zijn streken hem achtervolgen, gooit hij met de naam van de sterkste gast in de school, waar hij nog wat van tegoed heeft. Er is echter één probleem. De beste man is er niet van gediend om als zijn Pokémon behandeld te worden en geeft hem daarom een keus: overval een illegale goktent of leer waarom hij zo gevreesd wordt. Teru kiest het eerste en moet dat met zijn leven bekopen.
Dat is een korte game!
Doorgaans is de dood het einde, maar niet voor Teru. Nadat hij zijn ogen opnieuw opent, bevindt hij zich in een vrachtcontainer met drie andere mensen die zich allemaal herinneren gestorven te zijn, maar nu lopen en praten. Hoe dan?
Het antwoord hierop volgt al snel, met een groepschat op hun telefoon, die hun vertelt dat ze terug tot leven zijn gebracht als reboot bodies voor een zekere organisatie om mee te experimenteren. En zolang als dat ze daaraan meewerken, zullen ze blijven leven.
De experimenten in kwestie vereisen dat ze dat er ’s nachts op uittrekken om op specters te jagen. Geen geesten, maar stukjes computerdata die dermate groot zijn geworden dat ze ingeprent zijn op het magnetische veld van de aarde. Als ze een specter doden, wordt de batterij die hun lichaam aandrijft opgeladen en kunnen ze weer eventjes vooruit. Specters gaan echter vaak niet zonder slag of stoot.
Vergelijkingsmateriaal
Het concept hiervan en de toon van de openingsact deden mij persoonlijk heel erg denken aan Gantz, een behoorlijk volwassen en op momenten gruwelijke manga en anime die aan het begin van deze eeuw van start ging. Met 383 hoofdstukken had auteur Hiroya Oku de tijd om alles goed op te bouwen en breed uit te meten, waardoor de serie mij nog altijd bij is gebleven. Dead Days zal vermoedelijk niet hetzelfde lot beschoren zijn.
Horny brats
Een van de redenen waarom Gantz zo opviel in het aanbod aan manga, is dat de hoofdpersoon Kei op geen enkel front een held is. Hij is egoïstisch, niet bang om mensen uit te buiten en gedreven door seks. Teru is niet veel anders, echter wordt zijn gedrag enkel erger in zijn tweede leven, al is dat niet geheel zijn eigen keuze. Een bijwerking van het oplaadproces is dat de gereanimeerde lijken een intense drang krijgen om zich voort te planten om het proces van leven geven te simuleren. Elke jacht, welke ze één á twee keer per week hebben, eindigt daarom linksom of rechtsom in een vrijpartij.
Met een context als deze, kun je er vanuit gaan dat deze scenes niet van het type zijn waarin je lieve woordjes in elkaars oor fluistert. Dit is door lust aangedreven humpen alsof een paar tieners onder invloed van drank en drugs alle remmen hebben losgelaten. En het zijn er een hoop. Dead Days heeft een indrukwekkende 1162 CG’s van uitstekende kwaliteit en met tientallen pornografische scènes, zijn die daar een substantieel aantal van. Er zit bovendien een behoorlijke hoeveelheid variatie in met zelfs enkele ‘’normale’’ opties, maar hou ook rekening met wat geweldadiger spul.
ClockUp at it again?
Zelfs als het geen Euphoria of Maggot Baits is, is Dead Days wel een ClockUp-titel en dat betekent dat wat fucked up shit niet kan ontbreken. Deze zijn echter beperkt tot een handjevol scènes die je enkel ziet als je de bad endings triggert. Voor de rest is allemaal redelijk tam en als je dat echt wil vermijden, kun je desnoods een guide gebruiken om zonder trauma het verhaal te beleven.
Dit verhaal is overigens best het beleven waard, maar verwacht niets dat zelfs maar in de buurt komt van de manga waar we het al enkele malen mee vergeleken hebben. De game heeft feitelijk zes character routes, maar drie daarvan zijn bad endings van één scene en twee vooral een excuus om meer seksscènes te tonen. Enkel de laatste, die duidelijk als het ware einde wordt geprofileerd, diept het verhaal werkelijk uit, maar dat is in dit geval wel een heel relatieve term. Men probeert duidelijk om een happy end eraan te breien, maar zelfs na een dikke vijftien uur kon ik gewoon niet genoeg om de karakters geven om me te bekoren over hun lot. Zoals ik zei, ik kan me niet voorstellen dat het me bij zal blijven.
Conclusie:
Hoewel interessant om te lezen, is Dead Days geen titel die echt boven de meute uit weet te springen. Het verhaal heeft een immens interessante opzet, maar doet hier onvoldoende mee om de karakters voldoende tot leven te brengen. Het gevolg is een relatief korte erotische visual novel als je kijkt naar de prijs, die enkel met zijn bad endings weet op te vallen in het snel groeiende aanbod van dit type games.