We hebben net zo lang als Isaac moeten wachten om opnieuw de wapens -- excuseer, de mijngereedschappen -- op te nemen tegen de Necromorphs, maar nu is het eindelijk zover. Drie jaar na zijn beproevingen in Dead Space krijgt Isaac opnieuw te kampen met de nachtmerrie die hij ternauwernood overleefde aan boord van de USG Ishimura. We kijken of Dead Space 2 het origineel kan evenaren.
In Dead Space kropen we in de huid van Isaac Clarke, een ingenieur die deel uitmaakte van een missie om uit te zoeken waarom het mijnbouwschip USG Ishimura niet langer antwoordde op berichten. Eenmaal daar bleek dat de bemanning uitgemoord was door een infectie die hun lijken daarna omvormde tot schrikwekkende monstruositeiten genaamd de "Necromorphs". Ook zijn vriendin, Nicole, maakte deel uit van die bemanning, en Isaac kwam uiteindelijk te weten dat zij zelfmoord had gepleegd. Uiteindelijk is hij fysiek ongeschonden uit zijn beproeving op de Ishimura gekomen, maar mentaal is hij allesbehalve in orde.
Drie jaar later bevindt Isaac zich op de Sprawl, een gigantisch ruimtestation gebouwd op de restanten van Titan, één van de manen van Saturnus. Hij herinnert zich niets van de drie jaar die hij daar in een psychiatrische instelling heeft doorgebracht, maar wanneer een nieuwe Necromorph infectie uitbreekt, krijgt hij de kans om zijn verloren tijd te reconstrueren. Het hele verhaal is meer dan een snel in elkaar gestoken excuus om Necromorphs van hun ledematen te ontvreemden en borduurt mooi verder aan het universum dat Dead Space inleidde.
Een grote hulp daarin is de aangepaste rol van Isaac. Hij communiceert niet langer via wat onverstaanbaar gebrom, maar krijgt nu een stem en een persoonlijkheid mee. Zijn helm weet wanneer cutscenes beginnen en klapt dan handig in elkaar, zodat we ook Isaacs gezicht kunnen ontwaren. Dat verhoogt de emotionele weerklank van zijn belevenissen, ook omdat de initiatieven meer van hem komen dan van de personages die hem omringen. Hoewel hij zich nog steeds schikt naar de situaties waarin hij terechtkomt, onderneemt hij daarin uiteindelijk een actievere rol. Ook Isaacs ingenieurstalenten komen dankzij enkele puzzels iets meer uit de verf dan voorheen. De nadruk ligt evenwel nog steeds op het neerschieten van Necromorphs. Dit gebeurt opnieuw door het afsnijden van ledematen, en Visceral weet genoeg variëteit aan de dag te leggen om deze centrale tactiek niet te doen belanden in eentonigheid. Zoals het een goede sequel betaamt, zijn er natuurlijk nieuwe wapens en vijanden.
De beste toevoeging is wellicht de Stalker. Waar andere Necromorphs er genoeg aan hebben om zo snel mogelijk dicht bij Isaac te komen, vertonen zij een hoog niveau van intelligentie. De venijnige Stalkers werken samen om Isaac om de tuin te leiden en omzichtig te benaderen, waarna ze met een schelle gil zijn richting uit stormen. De gevechten waarin zij voorkomen behoren tot de meest spannende en zenuwslopende ervaringen die Dead Space 2 biedt. Je mag dan nog zoveel ammunitie opsparen als je wil, je zal jezelf vervloeken wanneer je in een blinde paniek je hele arsenaal leegschiet. Ook op andere manieren weet Visceral de spanningsfactor tot het bittere einde hoog te houden.
De originele Dead Space legde zich meer toe op gekende schrik- en schoktactieken die door hun overmatig gebruik aan doeltreffendheid moesten inboeten, maar Dead Space 2 heeft daarin een ruimer aanbod. Isaac belandde op de Ishimura nadat het schip al volledig was overrompeld, maar nu maakt hij uit de eerste hand mee hoe de infectie zich doorheen de hele Sprawl verspreidt en de onschuldige inwoners allemaal ten prooi vallen aan en veranderen in Necromorphs. Zo kan Visceral alle registers opentrekken om de daaruit resulterende gruwel en terreur op een aangrijpende manier weer te geven. Een interessante factor is de zelfmoord van Nicole, die alle lagen van het verhaal en Isaacs psyche doordringt. Hij krijgt periodiek hallucinaties van haar die soms zeer levensbedreigend kunnen zijn.
Dit alles wordt ondersteund door een uitmuntende presentatie. Zowel op visueel als op auditief vlak weet Dead Space 2 te overtuigen. De grafische kracht schijnt op alle vlakken door en wordt in het bijzonder geholpen door de nieuwe omgeving. De nauwe, industriële gangen van de Ishimura maken plaats voor de meer diverse locaties die de Sprawl biedt, waaronder een kerk, een winkelpromenade en zelfs een kleuterschool. Vooral de kortstondige uitstapjes in de ruimte zijn indrukwekkend, ook omdat Isaac zich dankzij stuwraketten in zijn pak nu vrij in alle richtingen kan bewegen. Op die manier komt het geheel veel cinematischer over. De personages hebben een ietwat fletse uitstraling, maar de echte sterren zijn de Necromorphs. Ze zien er zo mogelijk nog grotesker uit en komen zeer bedreigend over, vooral door hun voortreffelijke animaties. Ook de geluiden dragen bij tot een algemene sfeer van onbehaaglijkheid. Subtiele en sfeervolle effectjes zorgen ervoor dat je je nooit op je gemak voelt. Soms worden stukken dialoog wel overstemd door omgevingsgeluiden, dus in dat opzicht zijn de optionele ondertitels een welkome aanvulling.
De acht à tien uur durende singleplayer ervaring biedt genoeg herspeelbaarheid door de toevoeging van hogere moeilijkheidsgraden en bijkomende opties, maar voor al wie nog op zijn honger blijft zitten, heeft Visceral een multiplayer modus ontwikkeld. Hierin nemen vier spelers het als Necromorphs op tegen vier andere spelers die als soldaten enkele missies moeten volbrengen. De vergelijking met Left 4 Dead is snel gemaakt, maar Dead Space 2 weet zich te onderscheiden door handig gebruik te maken van de specifieke eigenschappen waarvoor de serie bekend staat. Dit is echter niet altijd een voordeel. In singleplayer helpen de logge controls om Isaac kwetsbaarder te maken, maar in multiplayer maken ze de ervaring meer frustrerend dan dat ze die verrijken. De asymmetrische teams nopen tot verschillende speelstijlen, maar soms kan het gewoon te ontmoedigend zijn om als Necromorph voor de zoveelste tijd te moeten wachten op een respawn. De toekomst zal uitwijzen of de multiplayer genoeg aantrekkingskracht heeft om op langere termijn nog genoeg spelplezier te bieden.
Conclusie
Dead Space 2 is een dijk van een game. De toewijding en inspanning van Visceral komt duidelijk over, en de ontwikkelaars slagen erin om het origineel in de juiste aspecten te overtreffen. De multiplayer modus is een mooie bonus, maar Dead Space 2 teert uiteindelijk op zijn fenomenale singleplayer ervaring die puur op zichzelf al een aankoop waard is. Visceral heeft de lat hoog gelegd voor het onvermijdelijke Dead Space 3, maar bewijst met deze game dat het zich met vlag en wimpel van die taak kan kwijten.