Nordic Games, ik weet niet wat ik ervan moet denken. De goede naam die Gothic had opgebouwd met de eerste drie delen werd verkracht door het misbaksel dat Arcania: Gothic IV heette. Maar dan brengen ze even later Painkiller: Hell And Damnation uit, een heerlijke old skool shooter. Was Arcania een misstap? Of Painkiller juist een gelukstreffer? Nu ik met Deadfall: Adventures een derde game van hun in handen heb kan ik de impasse doorbreken.
Zelden was cover art zo veelzeggend als deze bij Deadfall: Adventures. Een ruwe kerel met een foute cowboyhoed, een felle dame als reisgezel, een tombe op de voorgrond, gevuld met ondoden en het hoofdpersonage tot de tanden bewapend. Het is dat er geen zweep is, anders had Indiana Jones een kloon gekregen.
Mijn vermoedens worden spoedig bevestigd wanneer de eerste cutscene van de game zich afspeelt in Egypte. Archeologe Jenefer trotseert de overmaatse zandbak op zoek naar die ene revolverheld die haar kan helpen in haar zoektocht: James Lee Quartermain, de kleinzoon van de legendarische avonturier Allan Quartermain. De drang naar het onbekende lijkt niet erfelijk te zijn, want aanvankelijk voelt James er bitter weinig voor om de roodharige dame bij te staan in haar reis naar een Egyptische tombe. Pas wanneer er een grote smak geld wordt neergelegd voor een ‘’simpel in en uit klusje’’ komt Quartermain in beweging.
Het duo heeft nog geen stap in de tempel gezet wanneer de pleuris uitbreekt. Vanuit de ingang van de tombe worden ze onder vuur genomen. Nazi’s, wat bijster origineel zeg. De Duitsers zijn de tombe al binnen gedrongen om het artifact dat het herbergt, het hart van Atlantis, te bemachtigen voor die Führer. Maar eens in de tombe blijken de moffen nog de minste van de problemen.
Behalve de voorspelbare vallen als speren, houten staven en instortende vloeren worden onze helden lastig gevallen door de vloek van de mummy (pun intended), de wand gelukkig makkelijk te vellen blijken met behulp van een zaklamp. Over waarom mummy’s beginnen te gloeien door de zaklamp en plots geen kogels kunnen hebben wordt helaas met geen woord gerept, waardoor het allemaal wat geforceerd aanvoelt.
Om te variëren op de gun and run gameplay zal je regelmatig geconfronteerd worden met puzzels. Deze puzzels zijn zelden origineel, nooit erg moeilijk en altijd voorzien van hints. Deze vind je terug in het notitieboekje van je grootvader, die wonderbaarlijk genoeg voor alle puzzels de oplossing heeft, zelfs voor tempels waar al in geen duizenden jaren een mens in is geweest. Wederom voelt het allemaal aan als een verplicht nummertje. Bovendien is het betreffende boekje op sommige momenten de oplossing aan het voorkauwen, terwijl deze het volgende moment meer op de krabbels van een peuter lijkt.
Deze balans is al net zo ver te zoeken in de shootouts. Op het ene moment zitten vijandelijke troepen als doelwitten op de schiettent van de kermis, terwijl ze op een volgend moment als een georganiseerde elite-eenheid samenwerken met een passie alsof ze net allemaal Mein Kampf gelezen hebben.
Of deze passie net zo aanwezig was bij het ontwikkelteam van Deadfall: Adventures waag ik in twijfel te trekken. Er is niet erg veel moeite gestoken in de audiovisuele presentatie van de game, die op zijn best mediocre valt te noemen en regelmatig rare kuren vertoont. Denk hierbij aan zwevende armen en lijken, een jojohoofd nadat een overleden soldaat over de reling hangt en een breekijzer die door een muur zit. 
De dialogen pogen grappig te zijn, maar zelfs het sarcasme van Quartermain slaat de plank altijd mis. Combineer dit met de dertien in een dozijn shooter elementen, de puzzels die te makkelijk zijn voor de puzzelliefhebber en soms te moeilijk voor de shooterliefhebber en je krijgt een game die eigenlijk nauwelijks de moeite waard is voor de volledige zes uur dat je de singleplayer speelt.
Redding had wellicht kunnen voortvloeien uit de multiplayer. Met een enorme lijst aan modi had het in ieder geval de schijn mee. Helaas bleken de servers van de game pertinent leeg, wat logisch is gezien het feit dat we hem voor release al binnen hadden. Normaal gesproken treffen we in een dergelijke situatie andere gamepers en/of de ontwikkelaars, maar ook dat was nu niet het geval, ondanks vele pogingen. Met het ontbreken van een split screen hebben we dan ook de multiplayer ongespeeld moeten laten, waardoor deze nauwelijks mee weegt in ons eindoordeel.
Conclusie
Deadfall: Adventures doet eigenlijk net zo weinig goed, als dat het echt slecht doet. Het schieten werkt prima, maar de vijandelijke AI is wankel. Bovendien voegt het niets toe op het al bestaande assortiment van shooters. Hetzelfde geldt voor de puzzelelementen die schommelen tussen ontzettend voor de hand liggend en meer geluk dan wijsheid. De audiovisuele presentatie kan ermee door, maar ook niet meer dan dat. Uiteindelijk zal Deadfall: Adventures dus ook niet de oplossing zijn voor de impasse, daar het zich fijn tussen Arcania en Painkiller positioneert.