Als kraai reis je met het openbaar vervoer naar je werkplek. De dagelijkse treurnis en sleur overvalt je zodra jij je werkplek betreedt. Het riedeltje is eenvoudig: jij bent aangenomen om je via een deur naar een levende ziel te begeven, om deze te oogsten voor het hiernamaals. Inklokken, je order aanpakken en gaan. Alleen verloopt het vandaag iets anders dan normaal, als een vreemdeling er met je net gewonnen ziel vandoor gaat.
Death’s Door druipt van sfeer. Al bij het opstarten, krijg je snel in de gaten dat je hier met een bijzondere game te maken hebt. Het artwork van het splashscreen met daarop exceptionele karakters en de kraai is schitterend en het daaropvolgende menu toont de troosteloosheid van je werkplek. De prachtige en desolate muziek, gecomponeerd door David Fenn (Moonlighter, Titan Souls) versterkt de emotionele klik waarmee de game je al snel in zijn greep krijgt.
Zelda
Nog voor het hoofdgedeelte van de game losbarst, wordt je al met twee baasgevechten geconfronteerd. Een sterk begin waarmee de eenvoudige combat er direct ingeprent wordt en de speler zich kort onoverwinnelijk kan voelen. De openingsgevechten creëren een poort waardoor je verder naar binnen wil en die zich netjes achter je sluit. De wereld van Death's Door was na het tweede gevecht mijn wereld.
Hierna laat de game pas echt zien wat het wil doen, waarbij het elementen leent van de oudere Zelda-games. Het is aan jou om drie plekken te bezoeken en daar de ziel van de baas te winnen en mee terug te nemen. Elk van de bazen bevindt zich in een eigen kerker waarin je eerst de weg naar een item en vervolgens naar de baas moet vinden. Hierbij worden er kleine puzzels gebruikt maar gooit de game vooral combat-arena’s op je af, waarbij niet persé de vijanden zelf maar met name de combinaties van vijanden de moeilijkheid soms prettig opvoeren.
Dark Souls
Niet alleen Zelda dient als inspiratie voor deze game, ook is er ongetwijfeld afgekeken bij de Souls-games. Los van de desolate sfeer en het prominente game over-scherm, is de wereld er één die in- en uit zichzelf lust met de nodige shortcuts als resultaat. Ben je eenmaal bij punt D aangekomen, dan vind je daar een schakelaar die je verbindt met punt A waardoor je B en C niet telkens voorbij hoeft te rennen. Dit concept zien we steeds vaker terug maar wordt hier in de kerkers op voortreffelijke wijze toegepast. Ondanks de relatief kleine omgevingen, voorkomt het verdwalen en zorgt het er voor dat je met je levenspunten verder kan komen.
Tijdens je tocht verzamel je ‘souls’, deze verdwijnen niet als jij het loodje legt. Deze souls kan je investeren in enkele kernvaardigheden. Dit gaat niet diep en komt er enkel op neer dat je krachtiger, sneller of behendiger wordt. Een ander essentieel element is het vinden van zaden die je in bloempotten kan planten. Eenmaal geplant heelt de uitgekomen bloem je verloren levenspunten en zal deze er in toekomstige pogingen ook staan. Al vroeg in de game zul je, helemaal als je alle hoeken doorzoekt, genoeg zaden hebben om ook hier geen hele grote stukken open te laten. Nee, de uitdaging van de game zit hem, ondanks alle Souls-vergelijkingen, toch echt in de combat.
Moonlighter
Eerder haalde ik de muziek al even kort aan. Het sound design in de game is van bijzonder hoog niveau. Spelers die Moonlighter of Titan Souls gespeeld hebben, zullen de hand van David Fenn snel herkennen. De muziek smelt regelmatig samen met hetgeen op het scherm gebeurt. De eerste kerker is een heksenhuis waar emotionele sferische pianomuziek wordt doorspekt met het geluid van krakende vloeren en geroezemoes. Tijdens de tweede helft van deze kerker passen hydraulische bewegingen op het scherm precies in het ritme van de muziek. Het oog voor muzikaal detail is bewonderenswaardig en verdient alleen hier al een aankoop voor.
Er is wel een nadeel te noemen tussen deze lofzang. De game treedt in een herhaling van zijn eigen mechanieken. Elke kerker vraagt je min of meer hetzelfde te doen, maar dan in een andere omgeving. Deze blauwdruk remt de verwondering naarmate je dit voor de derde keer krijgt te zien. Hiermee is het dan wel weer te prijzen dat de game op tijd de eindjes bij elkaar knoopt en je nog een paar pittige uitdagingen geeft voor het na zo’n tien tot vijftien uur zijn dode deur voor je sluit. Een deur die je niet snel zal vergeten en voldoende potentie heeft om in menig toplijstje te belanden.
Conclusie
Death’s Door biedt een korte intensieve en vooral indringende ervaring. Het triggert je doorzettingsvermogen zonder onmogelijk aan te voelen en voelt aan als een kunststuk. Uitdaging, beeld en geluid smelten samen tot een ervaring die ik elke gamer zou willen aanraden. Kort, maar zeer krachtig.