Deception IV: The Nightmare Princess

Het verhaal dat gamen en gewelddadig gedrag hand in hand gaan is al zo vaak ontkracht dat het treurig begint te worden. Desondanks zijn er nog genoeg mensen die in dit fabeltje geloven. En hoewel ik vind dat ze broodnodig met hun neus op de feiten gedrukt dienen te worden, lijkt het me tevens verstandig ze geen lucht te laten krijgen van Deception IV.

Drieduizend jaar voor het begin van de vierde Deception werd de wereld bijna vernietigd door een wezen dat in de volksmond de duivel wordt genoemd. Maar op het moment dat alle hoop verloren leek, slaagden twaalf heiligen er in om het monster te verzegelen. Maar verzegelt betekent niet verslagen, en in zijn cel werkte het wezen aan een manier om vrij te komen. De vruchten van zijn plannen zijn Laegrinna en Velguirie, twee ‘’dochters’’ met een onverzadigbare bloedlust, die niets anders willen dan hun vader bevrijden.

Twee voor de prijs van een

Deze beide dames mogen de hoofdrol spelen in hun eigen game. Laegrinna was de ster van Deception IV: Blood Ties, een game die in 2014 in het westen verscheen, en haar zus Velguirie neemt de rol van hoofdpersoon in Deception IV: The Nightmare Princess op zich. Je hoeft echter niet Blood Ties te kopen voor je met The Nightmare Princess aan de slag kan.

Koei Tecmo is namelijk gul als je The Nightmare Princess koopt en geeft je er Blood Ties gratis bij. Wij zullen tijdens deze recensie dan ook beide games bespreken, aangezien The Nightmare Princess niet los te kopen is en je dus waarschijnlijk wilt weten of het totaalpakket de moeite waard is.

Geen bloed aan mijn handen

Het pad dat Laegrinna bewandelt om haar vader te bevrijden brengt haar terug naar de twaalf heiligen die het probleem in de eerste instantie veroorzaakt hadden. Na hun klus beschreven ze de manier om de duivel te verzegelen op een stenen tablet, welke ze in twaalf stukken braken en doorgaven aan hun nageslacht. Dit tablet is waar Laegrinna het op voorzien heeft, daar het tevens de kracht heeft het zegel te breken.

Laegrinna is echter, ondanks dat ze letterlijk duivelsgebroed is, geen krachtpatser die hele legers met de grond gelijk maakt zoals haar vader dat deed. In plaats daarvan moet ze het hebben van haar grijze massa en het gebrek ervan bij haar vijanden. Zo slagen zij en haar drie handlangers er al snel in om soldaten naar haar kasteel te lokken, waar ze allemaal een gruwelijk einde vinden. Laegrinna heeft namelijk de kracht om overal vallen te plaatsen, waar ze vijanden in lokt door haarzelf als lokaas te gebruiken.

Dit zijn je werktuigen

Vallen komen er in drie categorieën, welke gesymboliseerd worden door eerder genoemde handlangers. Deze categorieën zijn uitvoerige dood, sadistische marteling en vernederende ondergang. Bij de uitvoerige dood vind je vallen zoals een berenval, een springplank en pijlen die uit de muur schieten. Deze vallen doen over het algemeen redelijk veel schade, maar zijn vooral bedoeld als voorbereiding op een grotere combo.

De sadistische marteling is, zoals de naam al doet vermoeden, degene waar je moet zijn voor de echte pijn. Hier vind je onder andere spiesen die uit de muur schieten, een haak die je vijand doorboort en een gigantische cirkelzaag. Het nadeel van deze vallen is echter dat ze vrij langzaam herladen en vaak lastig te combineren zijn.

De laatste categorie, vernederende ondergang , is wat dat betreft juist precies het tegenovergestelde. De vallen die deze noemer dragen doen nauwelijks schade, maar helpen je wel om vijanden te krijgen waar je ze wilt hebben door ze met een gigantische jojo te lanceren óf een pompoen op hun hoofd te dumpen.

Af en toe een ander uitzicht

Het probleem met een game die volledig draait om het utiliseren van vallen, is dat je constant defensief aan het spelen bent. En omdat je pertinent in de minderheid bent, moet je dat slim doen. Je zoekt vallen die goed te combineren zijn om vijanden van de ene naar de andere kant van het veld te gooien voor opeenvolgende schade en zoekt vervolgens een locatie waar de kans het grootste is dat jouw opzet slaagt. Het enige dat je dan nog rest is om je slachtoffers naar het startpunt van je vallenreeks te lokken. En dat blijf je herhalen.

Ik betrapte mezelf er al snel op dat ik de combinatie die ik uitgedokterd had tegen elke vijand bleef herhalen, waarbij ik enkel incidenteel de eerste val in de reeks aanpaste wanneer een vijand hier immuun voor bleek. Op het moment dat ze in een van je vallen terecht zijn gekomen begint namelijk een combo, welke hun immuniteit meestal teniet doet.

Twee andere redenen om mijn strategie te wijzigen kwamen door het verhaal heen. Gaandeweg wissel je namelijk meerdere malen van locatie, waardoor je eerdere strategie minder effectief is. Daarnaast speel je ook nieuwe vallen vrij, waardoor je meer schade kunt doen met je combo. De essentie blijft echter hetzelfde: zoek een goede combinatie en locatie en herhaal. En dat doe je een kleine tien uur, voordat je het matige einde bereikt. Door naar The Nightmare Princess.

Meer van hetzelfde

Tot mijn teleurstelling blijkt al snel dat The Nightmare Princess echter nog minder om het lijf heeft dan Blood Ties, met slechts minimale verschillen in de gameplay. In tegenstelling tot Laegrinna is Velguirie er namelijk niet vuil van haar handen, of eigenlijk voeten, vies te maken. Maar zo’n rotschop heeft enkel nut wanneer je een vijand in een val schopt om wederom een combo te beginnen.

Velguirie gebruikt dezelfde vallen als haar zus, alleen kan zij meerdere exemplaren van een martelwerktuig in een combo verwerken, iets wat niet aan Laegrinna besteedt is. Daarnaast heeft ze nieuwe locaties om op te strijden, maar zijn deze wel veel kleiner dan die in Blood Ties. Het grootste probleem is echter fundamenteler.

In Blood Ties had je het idee een verhaal door te spelen, hoe simpel deze ook was. The Nightmare Princess biedt echter letterlijk missies aan die af en toe aan elkaar gepraat worden via monologen of een dialoog met Velguirie’s robothulp. The Nightmare Princess voelt dan ook echt als DLC, maar wel DLC waar je de volle mep voor moet betalen mocht je Blood Ties al in bezit hebben.

After care

Mocht je zowel Blood Ties als The Nightmare Princess uitgespeeld hebben, dan hoef je nog niet klaar te zijn met de game. Voor spelers die hun vallen door en door kennen zijn er namelijk challenges om te voltooien, betere ranks in het verhaal te verkrijgen en een level-editor om zelf mee te spelen.

En als je in die laatste iets maakt waar je echt trots op bent, dan kun je die rechtstreeks vanuit de game uploaden naar YouTube, zodat iedereen kunt zien wat voor sadistisch monster dat je eigenlijk bent.

Conclusie

Het concept van een weerloze hoofdpersoon die haar omgeving en vallen moet gebruiken om in leven te blijven is uitermate interessant, maar wordt genekt door een verhaal dat er nauwelijks toe doet en repetitieve gameplay. Natuurlijk kun je jezelf uitdagen door te spelen met de vallen, maar het doel is om de game te winnen en er is dus ook niets dat je aanspoort om een werkende combo niet te gebruiken. Bovendien voelt The Nightmare Princess aan als DLC voor Blood Ties, een game die al een jaar uit is.