Eén van de nieuwste televisieseries dit jaar is Defiance. Bij ons wordt de reeks echter nog niet uitgezonden. Ondertussen is er wel een game van gemaakt. Meestal heeft zoiets geen goede reputatie. Trion Worlds, bekend van de MMO-game Rift, waagt zich er toch aan. De studio heeft zeker het talent om een goed product af te leveren. Rift verscheen twee jaar geleden en werd uitstekend onthaald. Eens zien of ze ook een goed spel van Defiance kunnen maken.
Moest je de serie interessant vinden, of je hebt gewoon tijd teveel, dan is het raadzaam om deze te kijken. Blijkbaar verwacht men van de spelers dat zij het achtergrondverhaal al meegekregen hebben. Je krijgt slechts een complex omhulsel, dat vager wordt naarmate je meer speelt. In de nabije toekomst wordt het zonnestelsel van de Votans vernietigd. Ze zijn verplicht om naar de aarde te immigreren. Een aantal buitenaardse rassen, verantwoordelijk voor dit alles, voeren oorlog met onze planeet. Als gevolg is het landschap kaal geworden en alles grotendeels verwoest. Er wordt een staakt-het-vuren opgericht, om zo de overgebleven burgers te beschermen. Niet iedereen heeft echter de wapens neergelegd, de gemuteerden blijven er duchtig op losschieten.
Jij speelt als een Ark Hunter. Dit zijn ex-militairen die door de ‘vrede’ werkloos zijn. Nu leven ze van de overgebleven schatten die de Votan-vloot achtergelaten heeft nadat deze in de dampkring vernield werd. Indien je het verhaal beter wilt snappen, kun je op zoek gaan naar de verborgen audiologs. Verder mag je geen verheldering van de feiten verwachten. Aangezien het hier om een MMO gaat, zou je kunnen proberen om via het chatvenster een andere speler raad te vragen. Tenminste, als dit gebruikt zou worden. Je komt overigens wel regelmatig andere mensen die meedoen aan missies tegen, maar interactie of samenwerking is er niet helemaal. Je kunt wel in een groepje treden met anderen, hoewel je niet veel meer mag verwachten.
Wat de missies betreft, blijf je ook grotendeels op je honger zitten. Je doet steeds hetzelfde. Eerst ga je ergens heen, schiet je wat vijanden neer, activeer je om één of andere reden wat panelen, schiet je terug en begeef je je terug waar je begonnen was. Onderweg naar je objectief kom je wel vijandelijke wegblokkades tegen of kan je mensen helpen die lastig gevallen worden door mutanten. Reken daar nog een grote hoop zijmissies bij en er is ontzettend veel te doen. Jammer genoeg herhaalt dat alles zich steeds, waardoor spelen eentonig wordt. Enkel de Arkfalls zijn vermakelijk. Vele spelers reppen zich naar deze dynamische gebeurtenissen. Puin valt op de aarde, wat aliens aantrekt. Alle aanwezigen gaan de vijanden te lijf en hopen zo een aardige beloning binnen te rijven. Vaak is er wat later een nieuwe Arkfall aan de gang.
De gevechten die daarbij horen, zijn best leuk. Naast het feit dat je zo in redelijk afwisselende omgevingen terechtkomt, bepaal je zelf hoe je gevechten aanpakt. Arc Hunters hebben beschikking tot EGO (Environmental Guardian Online). EGO bevat enkele speciale vaardigheden die je in de strijd kunt gebruiken. Zo stuur je een schim van jezelf het veld op, waardoor vijanden afgeleid worden. Tevens heb je de mogelijkheid om onzichtbaar te worden, sneller te bewegen en meer schade aan te richten. Naarmate je personage in level stijgt, upgrade je die vaardigheden. EGO is leuk omdat het meer variatie biedt, hoewel het niet noodzakelijk is. De vijanden zijn namelijk ontzettend achterlijk. Ze stormen breinloos op je af, staan met je rug naar je toe, zoeken geen dekking en doen meer van zulke domme dingen. Je legt iedereen zonder veel moeite om.
Nogal een geluk dat er toffe wapens bij komen kijken. Gewone schietijzers, waaronder pistolen en machinegeweren, staan tot je beschikking. Ook meer futuristische wapens maken hun opwachting. Echt interessant worden ze pas wanneer je ze met gevonden onderdelen (scopes, magazijnen, munitie) aanpast. Op de duur zou je diezelfde middelen tegen vriendschappelijke personages willen keren. Veel van de personages zijn eendimensionaal en totaal niet interessant. Enkel Cass valt nog mee, één van de eerste individuen die je tegenkomt. Uiteindelijk zijn ze technisch nooit goed uitgewerkt, want hun houterige bewegingen, emotieloze gezichten en monotoon stemmenwerk werken op de zenuwen. Niet dat de rest van de game er goed uit ziet, tenslotte zijn de graphics middelmatig. De pop-up van muurtjes of lantaarnpalen die plotseling tevoorschijn komen zijn ook een vermelding waard. Het is duidelijk dat er technisch veel mis is met Defiance. Zonde, want nu blijft het wankele imago van filmgames nog steeds bestaan.
Conclusie
Defiance is helaas geworden zoals vele andere filmgames. Het is een wanproduct. Je moet al de televisieserie volgen om het verhaal goed te snappen. Zelden krijg je het gevoel alsof je echt een MMO speelt. Veel actieve interactie met andere spelers is er niet. De eentonige missies zorgen er op hun beurt voor dat spelen niet leuk is. Er is wel veel te doen, hoewel je dat niet zal willen. Enkel de Arkfalls zijn tof. De EGO daarentegen zorgt wel voor iets meer afwisseling, maar is helaas zelden nodig. Dit komt omdat vijanden oliedom zijn en weinig uitdaging bieden. Gelukkig vind je wel meer plezier in de talrijke wapens en hun aanpassingen. Van de middelmatige graphics, vervelende personages en technische fouten word je nochtans niet veel vrolijker.