Deliver Us Mars

Deliver Us The Moon was een vrij donker doemscenario, waarbij de aarde volledig was opgewarmd, omdat er niets was gedaan aan deze problemen en de inwoners afhankelijk waren van de rijkdom die de maan bezat. Iedere zoveel tijd straalde ze de grondstoffen van de maan met een soort heel sterke schotel naar de aarde, waardoor de aarde voor een bepaalde tijd verder kon. Maar grondstoffen zijn er niet voor eeuwig en op den duur werden de grondstoffen niet meer geleverd. De game ging over het onderzoek dat op de maan plaatsvond om te zien waarom dit niet meer gebeurde. Voor mensen die de game nog een keer willen spelen ga ik niet verder met het verhaal van deze game, want je zit al snel in spoiler-gebied, maar gaan we meteen verder met zijn vervolg: Deliver Us Mars.

Een zeer depressief toekomstbeeld

De aarde wordt steeds meer een miserabele plek om te leven. Rivieren drogen uit en de hele wereld is inmiddels een soort woestijn. De natuur houdt letterlijk op te bestaan. Diverse pogingen om een nieuwe kolonie op de maan te bouwen worden verhinderd door een groep die zichzelf Outward noemt, de grote ARK-ruimteschepen stelen die op de maan staan om een kolonie op te bouwen en daarmee naar Mars reizen. Deze schepen zijn voorzien van technologie die ongekend is en de ontwerper hiervan reist met deze groep kolonisten mee.

Kathy Johanson is de jongste dochter van deze wetenschapper en ze reist met haar zus en nog twee anderen af naar Mars, nadat ze een noodoproep hebben ontvangen van haar vader. Door hem achterna te reizen en de ARK-schepen terug te brengen naar de aarde, kunnen ze de geavanceerde technologie gebruiken om de Aarde te redden.

Deliver Us Mars is een verhaalgedreven game en om heel eerlijk te zijn, heeft het ook niet veel anders. Bij Deliver Us The Moon pakte deze formule redelijk goed uit. Het was een walking simulator en je liep langs diverse punten en geleidelijk aan werd er een verhaal verteld. Bij Deliver Us Mars maken ze het stukken persoonlijker. Je bent veel meer bezig met het achtergrondverhaal van Kathy. Wat is de relatie tussen Kathy en haar vader en waarom? Wat ging er goed en wat niet? Kathy heeft bovendien een zus die ook een hoge positie heeft bij de WSA. Dit is de NASA van dit verhaal. Ook de relatie met haar zus wordt vrij uitgebreid belicht.

Het verhaal van de game is prima; er is niets op aan te merken. De manier van het vertellen van het verhaal heb ik wel als vervelend ervaren. Iedere keer, tot het einde van de game, heb je flashbacks en als ik ergens kriebels van krijg, dan zijn dat flashbacks. Je hoeft alleen maar het relevante van een personage te weten om hem te kunnen volgen en flashbacks voegen meestal niet veel toe. De game zit vol met deze irrelevante stukken geschiedenis van het hoofdpersonage. Kennelijk waren de ontwikkelaars bang dat je anders niet begreep dat Kathy erg van haar zus en vader hield of wat ze ook wilde vertellen. Onnodig, want dat was al vanaf de eerste minuut duidelijk.

Losse schroeven

Voice acting en schrijfwerk in een verhalende game als deze is heel belangrijk en is uitstekend uitgevoerd. Wanneer je door de spelwereld loopt, kom je diverse objecten tegen die je kunt scannen of over kunt lezen om meer van de situatie te begrijpen. Soms ligt er een soort smartphone ergens die je kunt openen en dan zie je een chat tussen twee personen die iets over de situatie vertellen. Normaal is dit heel krom geschreven, maar deze keer is het enigszins geloofwaardig. Het lijkt of er echt twee mensen met elkaar een WhatsApp-gesprekje hebben gehad. Bepaalde attributen kun je scannen en dan krijg je te zien wat het doet; wat weer een beetje een beter beeld geeft over de wereld waarin het spel zich afspeelt.

Het probleem komt op het moment dat je werkelijk de game gaat spelen. De personages zijn allemaal barbiepoppen. Ze hebben totaal geen emotie in hun gezicht en hun bewegingen kloppen niet helemaal, waardoor het soms lijkt alsof ze een beetje zweven over de grond. Je hoort Kathy helemaal emotioneel om een gebeurtenis en haar gezicht staat zo strak als het trainingspak van Gabbertje. Nul emoties en überhaupt is het gezicht zo ontzettend duidelijk geen echt gezicht dat mensen er nachtmerries van kunnen krijgen.

In de trailers is te zien waarom dit is. De ontwikkelaars hebben zich gefocust op de landschappen. De vergezichten in de game zijn prachtig, maar verder hangt het allemaal met losse schroeven aan elkaar. Soms zak je door een stuk van het 'decor'. Ik heb gehad dat ik de game moest herstarten, omdat een evenement niet werd getriggerd. Een deur ging niet open op een punt waar dit wel moest. Dit kan een keer gebeuren, maar het gebeurde meerdere keren dat ik moest herstarten, omdat ik simpelweg niet verder kwam. Dan zat ik vast in de grond of zweefde ik ergens in de lucht. Alle bekende bugs ben ik denk ik wel tegengekomen.

Ik speelde in het begin met de muis en toetsenbord, omdat ik dit gewend ben, maar dit werkte niet goed. Ik ben overgegaan op de controller en dit werkte prima. Dat is helemaal niet onbegrijpelijk, omdat een groot deel van de gamers deze game zal gaan spelen op de console. Het is wel jammer voor de gamers op de PC die geen controller hebben, maar ik denk dat dit een vrij laag percentage is. Ondanks dat de controller goed ging met de besturing, voelde de third-person mode erg clunky aan. Het werkte prima tot je moest springen van het ene punt naar het andere. Springen werkte niet geweldig.

De game is gemaakt door KeokeN Interactive. Deze Nederlandse studio heeft zijn kantoor in Hoofddorp staan en daarmee zitten er wat Nederlands elementen in de game. Je moet goed zoeken. Ik zag een tekening van een kind met daarboven de tekst dat ze iemand sterkte wensten. Enkele namen kwamen erg Nederlands over. Dit maakt verder voor niemand in de wereld iets uit, maar als Nederlander moet ik dan een beetje glimlachen. Ook de aftiteling is de moeite waard om doorheen te lezen, daar zitten best wel wat Nederlandse namen bij.

Conclusie:

Deliver Us Mars is een verhalende game en hij slaagt prima in zijn opzet. In ongeveer tien uur wordt er een verhaal verteld dat ook prima in zeven uur had gekund, als ze de game niet vol hadden gepropt met flashbacks die geen toegevoegde waarde hebben. Ondanks dat is het verhaal prima. De voice acting is geloofwaardig en het schrijfwerk is solide. De personages lijken echter meer op etalagepoppen dan op mensen en dat haalt de geloofwaardigheid flink weg. Het uitzicht is altijd prachtig, maar voor de rest zijn de graphics middelmatig te noemen. Verder bevat de game nog zeer veel bugs. Voor liefhebbers van walking simulators en games als Kerbal Space Program kan dit misschien wel een leuke game zijn om te spelen.