Videogames, vooral die van de oude stempel, zijn vaak volledig gebouwd rondom één idee of concept. Hiermee insinueer ik niet dat ze weinig om het lijf hebben, maar wel dat dit ene ding de leidraad was tijdens de ontwikkeling. In het geval van Demetrios: The BIG Cynical Adventure heeft men het zelfs in de titel gezet.
Cynisme is een term dat vaak verkeerd begrepen wordt of wordt verward met sarcasme. Iemand die cynisch is aangelegd, is geneigd om negatief in het leven te staan, anderen te wantrouwen en vooral bezig te zijn met hem- of haarzelf. Zo ook Bjorn Thonen, de ‘’held’’ van deze game, die tegen zijn wil in verzeild raakt in een gigantisch avontuur.
Het verdomde toeval
Als zijnde een antiekhandelaar koopt Bjorn prullaria van Jan en allemaal op, om dit vervolgens met winst te verkopen in zijn winkel. Zo wist hij ook zijn handen te leggen op een standbeeld van een gigantische kip dat een tablet in zijn vleugels houdt. En het is die tablet die gestolen wordt wanneer hij in het holst van de nacht wordt neergeslagen in zijn woonkamer. Zo begint een queeste om de geheimen van het tablet te ontrafelen.
Wanneer je vervolgens ontwaakt, krijg jij als speler de controle over Bjorn en ontpopt Demetrios zich als een point-and-click adventure game zoals je ze eigenlijk bijna alleen op de PC vindt. Wij recenseerden het spel echter op de Nintendo Switch, waarop het pas net verschenen is. En dat betekent dat je de game ook met touch controls kan besturen, al ontdekte ik al snel dat de cursor met de analoge stick aansturen vele malen efficiënter is, vooral als je kleine dingen wilt bekijken. Want net zoals in vrijwel al zijn genregenoten, moet je in Demetrios nagenoeg alles inspecteren wat los en (nog) vast zit.
Cynisme
Het is precies op de momenten dat je hiermee bezig bent dat Demetrios laat zien waar zijn cynisme zit. Bjorn is een lulhannes eerste klas en is daarmee meer de regel dan de uitzondering in deze wereld. Of hij nu tegen zichzelf praat wanneer hij naar voorwerpen kijkt of de dialoog aangaat met zijn meestal al net zo onvriendelijke medemens, alles is doordrenkt met een cynisch sausje, waardoor je maar moeilijk enige compassie kunt voelen voor de dingen waar ze mee zitten. Maar kun je dat ontwikkelaar Cowcat daadwerkelijk kwalijk nemen? Immers staat letterlijk in de titel dat de game cynisch is. Het antwoord is een volmondig ja.
Het cynisme in Demetrios is duidelijk bedoeld als een grappige manier om de game te onderscheiden van zijn genregenoten. Maar in een bijna ironische twist zorgt de overdaad ervan juist ervoor dat het doel wordt gemist. Elke vorm van humor volgt een soortgelijk schema, met een opbouw en een punchline, gevolgd door wat down time. Dat is nodig om ervoor te zorgen dat de humor effectief blijft. Een constante stroom aan grappen gaat vervelen, hoe goed de clou ook mag zijn, omdat een gebrek aan variatie dat nu eenmaal veroorzaakt. Maar die variatie is in Demetrios ver te zoeken, waardoor je als speler al heel gauw immuun wordt voor de cynische toon van de game. Wat resteert is een point-and-click-spel dat eigenlijk niet veel bijzonders doet. Het doet echter ook niet iets bijzonder slecht.
Klikker-die-klik
Gekeken naar gameplay pur sang is The BIG Cynical Adventure een typisch P&C-avontuur, waarin je op dingen klikt om commentaar te krijgen of ze te verzamelen, om zo je inventory te vullen. Vervolgens klik je met dingen op dingen om nieuwe dingen te maken of een reactie in de omgeving te ontketenen. Het is een formule die al jaren nauwelijks veranderd is en doet wat het moet doen. Het zijn dan ook vooral de puzzels die het verschil moeten maken.
Het probleem dat veel point-and-click-games hebben, is dat hun puzzels borderline stupide zijn. Grim Fandango bijvoorbeeld, vraagt soms zo’n absurd vergezochte oplossingen (zelfs als makkelijkere voor handen zijn) dat het vinden ervan meer geluk dan wijsheid is. Er zijn genoeg gamers die dat juist leuk vinden, maar een steeds groter deel van de spelers wilt nog een beetje logica in zijn spellen. En dat levert Demetrios zonder de game beledigend makkelijk te maken. Een goede balans dus! Toch moet ik ook daarbij een kanttekening plaatsen.
Om verder te komen in Demetrios is het nodig dat je het uitgestippelde pad EXACT volgt. Zelfs al heb je alle puzzelstukjes bij elkaar en wil je daarmee het obstakel dat je vooruitgang blokkeert overwinnen, dan nog zal de game soms resoluut weigeren om mee te werken als je niet een bepaald karakter (herhaaldelijk) hebt aangesproken, zelfs als dat doen feitelijk niet bijdraagt aan de oplossing. Maar ook die tekortkoming is het genre eigen. Toch had ik na de zeven uur die ik nodig had om de game uit te spelen het wel echt gezien.
Conclusie
Een game spelen die een lekker cynische ondertoon heeft, klonk mij persoonlijk als muziek in de oren. Maar wanneer cynisme de boven- én ondertoon voert, voortdurend het hoogste woord heeft en bovendien een beetje praatziek is, duurt het niet lang alvorens dat het leuke plaatsmaakt voor vermoeidheid. En zonder zijn cynisme is Demetrios eigenlijk een fijn gebalanceerde, maar tevens erg koppige en niet bijzondere point-and-click adventure game die je nou niet bepaald gespeeld móét hebben.