Detective Pikachu Returns

Belangrijk om te weten, is dat deze film een op zichzelf staand iets is, zelfs als het elementen deelt met de twee games. Sterker nog: in de wereld van de games is de film een stukje entertainment gebaseerd op de avonturen uit het originele 3DS-spel. Je hoeft die dus zeker niet gezien te hebben om te snappen wat er gebeurt in Returns.

Tot niemands verbazing

Wat er is gebeurd, is dat twee jaar zijn gepasseerd sinds het R-incident waar de oorspronkelijke Detective Pikachu om draaide. Tim en Pikachu zijn welbekende detectives in de stad, maar zijn in die twee jaar nog niets opgeschoten met het vinden van Tims vader Harry. Mewtwo heeft ze verzekerd dat verder gaan met hun werk ze uiteindelijk naar de waarheid zou brengen, dus wanneer nieuwe zaken zich aandienen, staat ons duo altijd paraat om te helpen.

In hun rol worden ze in het begin van de game gevraagd om te assisteren bij een juweelroof. Hoewel ik geen details erover kwijt wil met het oog op spoilers, kan ik verklappen dat Tim en Pikachu erin slagen de dader te vinden. In dat proces valt hun oog echter op iets bijzonders; een los draadje zou je het kunnen noemen. Wanneer ze dit nader onderzoeken, onthullen ze een groter complot dat de toekomst van de hele stad in gevaar brengt.

De bekende weg

Natuurlijk is dit niet bepaald een verrassing, daar een dergelijke opzet natuurlijk de basis is van een detective game. Een stelletje losstaande zaken oplossen geeft niet zoveel voldoening als weten dat al je acties hebben geleid tot één resultaat. Maar ook op andere fronten moet je ervan uitgaan dat deze titel geen nieuwe paden opent. Detective Pikachu Returns is op de eerste plaats een game gemaakt voor kinderen en dat proef je er ook aan. Schurken hebben bijvoorbeeld vuurwapens en gevaarlijke Pokémon, maar doen hier nooit echt schade mee. Verder dan een bult en wegkomen met de schrik gaat het niet en dat is volledig prima. Zo duister als dat de manga op momenten wordt, hoeft niet elk deel van de franchise immers te zijn. Het probleem zit hem erin dat dit echter ook doortrekt naar gameplay.

Een detectivetitel heeft altijd een aantal specifieke elementen: een misdaad, bewijs én getuigen. Om de eerste op te lossen, heb je voldoende van nummertje twee en drie nodig om jouw oplossing te onderbouwen. In hoe je dat verzamelt en gebruikt is waar verschillende titels zich van elkaar onderscheiden. Danganronpa, Sherlock Holmes en >observer_ zijn bijvoorbeeld ieder heel verschillende beesten. Detective Pikachu heeft niets van dat.

Elke plaats delict is een klein afgesloten gebied, dat zich pas uitbreidt eens je specifiek ergens anders moet zijn. Je kunt duidelijk zien waar iets jouw aandacht behoeft en als je alle hints gevonden hebt of een conclusie kunt trekken, maakt Pikachu je dit duidelijk. Bij die conclusie kun je eveneens niets fout doen, daar het gele knaagdier ten alle tijden ingrijpt als je een fout dreigt te maken. Dus zelfs door puur trial-and-error kun je tot de oplossing komen, mits je maar op alles geklikt hebt wat duidelijk uit de toon valt.

Een groot gemis

Deze opzet is zoals gezegd gedaan met het oog op de doelgroep, welke vermoedelijk ergens in de buurt van zeven- tot dertienjarigen zit. In Vlaanderen en Nederland zal echter maar een klein deel van die groep daadwerkelijk de game goed kunnen beleven. Ondersteuning voor Nederlands is vooralsnog niet aanwezig, waardoor kinderen zijn aangewezen op bijvoorbeeld Frans, Engels of Duits, welke kinderen van die leeftijd vaak nog niet voldoende machtig zijn om een titel als deze te spelen.

Met het oog hierop zal de grootste groep potentiële kopers van dit spel gevonden worden bij jongeren en volwassenen. Maar daarvoor heeft het in mijn optiek echt te weinig om het lijf. Het onderliggende conflict, evenals de oplossing van individuele zaken kan het oudere brein veel sneller formuleren dat Tim dat in-game kan. Hij is gebonden aan zijn geelharige partner, die je pas verder laat gaan als je alles hebt gedaan zoals de game dat wil. Een game die, voor de duidelijkheid, gericht is op een jonge doelgroep die nog flink wat sturing nodig heeft. Dit maakt het voor een ouder publiek soms frustrerend traag en beperkend.

Geen derde keer

Dit minpunt haalde ik jaren geleden ook al aan bij de originele Detective Pikachu en laat zien dat er maar weinig veranderd is aan de formule. Als we dit omdraaien kunnen we tevens stellen dat wat toen goed was, dat nu nog steeds is. De Pokémon kunnen zien als meer dan vechtmachines en gebruik maken van hun unieke krachten is nog steeds leuk. Het geeft de monsters een persoonlijkheid waar we normaliter enkel een glimp van opvangen via hun Pokédex-beschrijvingen, welke verder wordt uitgediept door het feit dat Pikachu natuurlijk met ze kan praten. Het is allemaal niet heel complex – als je die Dex entries hebt gelezen, weet je wat te verwachten – maar gaat wel wat dieper dan we in de meeste Pokémon games zien. Maar tenzij jij echter een échte Pokémaniac bent, zou dat niet genoeg reden moeten zijn om je over de schreef te trekken.

Conclusie:

Op de verhaalbeschrijving na, had ik mijn review van de eerste Detective Pikachu nagenoeg een op een kunnen overnemen voor Returns. De presentatie van de wereld en de Pokémon die erin leven is een pluspunt, de duidelijk op kinderen ingerichte gameplay een minpunt. Er is niets echt veranderd en dus blijft de score ook hetzelfde als al die jaren geleden: 73%.