Om tot een gedegen oordeel te komen over een game, streef ik ernaar om de game volledig uit te spelen, inclusief (een groot gedeelte van) de sidequests. Natuurlijk is dit niet altijd mogelijk. Een game kan zoveel bugs hebben dat je volledig vastloopt of de deadline kan te nauw zijn, waardoor het menselijk gezien gewoon niet mogelijk is. In het geval van Disgaea D2 was het probleem een overvloed aan content. Disgaea 4: A Promise Revisited doet daar een schepje bovenop.
Bij de launch van de PlayStation Vita was er Disgaea 3: Absence Of Detention, een portable versie van Disgaea 3: Absence Of Justice voor de PlayStation 3. Disgaea 4: A Promise Revisited tapt uit hetzelfde vaatje en geeft je de kans om Disgaea 4: A Promise Unforgotten overal waar je wilt te spelen.
Hoofdpersoon van dienst is ditmaal Valvatorez, een vampier die ooit geroemd werd als de tiran van de onderwereld. Maar tijden zijn veranderd en Valvatorez is een schim van zichzelf geworden nadat hij is gestopt met het drinken van bloed. Nu leeft hij op een dieet van sardientjes en leidt hij in Hades Prinnies op.
En hoewel hij niet meer het aanzien van vroeger geniet, heeft hij zijn eer behouden. Zelfs als Prinny instructeur, het laagste baantje dat er is, doet hij zijn werk met waardigheid en geheven hoofd. Dit tot de ergernis van Fenrich, zijn trouwe weerwolf kompaan die niets liever wilt dan dat zijn meester weer de oude wordt. Ondanks verwoede pogingen lijkt dit niet te gebeuren, totdat Valvatorez' les hardhandig onderbroken wordt.
Op het moment dat Valvatorez het slagen van weer een groep wil vieren, worden de Prinnies weggezogen in een zwart gat. Een paar seconden eerder had hij ze sardientjes beloofd en als een eervolle demon zal hij niet rusten voordat zijn belofte is nagekomen. Dit brengt hem naar de gevangenis van Hades, waar hij te horen krijgt dat de Corruptment heeft besloten tot volledige genocide van de Prinnies. Dit is de eerste druppel van een emmer die al snel overloopt.
Als Valvatorez leert hoever de Corruptment in zijn afwezigheid is afgetakeld, neemt hij zich voor om het bestuursorgaan omver te werpen en de macht over te nemen. Maar dan wel met de kracht van sardientjes, niet van bloed.
Dit bonte duo wordt al snel uitgebreid door nog meer karakters met elk hun eigen belachelijke plottwists, verhalen en achtergrond. Fuka denkt dat ze in een droom zit, terwijl Desco een eindbaas wil worden. Er zijn nog meer karakters die je via het verhaal verkrijgt, maar om spoilers te voorkomen vermijden we deze. Waar we het wel over gaan hebben, zijn de karakters die je zelf creëert. In het begin van de game krijg je er al zes tot je beschikking, maar de keuzes om je troepen op te zetten zijn veel uitgebreider.
Karakters kunnen worden onderverdeeld in menselijke en monsterlijke klassen. Menselijke karakters kunnen verschillende soorten wapens hanteren, elkaar, voorwerpen en monsters gooien en hebben vaak betere skills.
Monsters kunnen daarentegen fuseren om een grotere en sterkere versie van de oorspronkelijke eenheid te worden, magichange (vormveranderen) in een wapen dat een mens kan hanteren (inclusief unieke skills) en levelen sneller dan menselijke eenheden.
Voor een goed aanvalsplan is een combinatie van deze twee soorten vereist. Je kunt maximaal tien units op het veld hebben, maar je reservegroep kan veel groter zijn. Geadviseerd wordt dan ook om een gevarieerd leger op te bouwen om elke situatie de baas te kunnen zijn.
Tijdens mijn vorige ervaringen met Disgaea prees ik de diepgaande gameplay. Ik ben blij om te melden dat dit in A Promise Revisited niet anders is. Elke beurt kun je opnieuw gaan puzzelen hoe je jouw karakters op het grid positioneert ten opzichte van de vijanden, om zo zoveel mogelijk vijanden te raken en combo’s te creëren, terwijl je er ook op moet letten dat je niet jouw eigen karakters in friendly fire terecht laat komen.
Alsof dat op een klein veld vol karakters al niet lastig genoeg is, krijg je al snel hoogteverschillen waar je rekening mee moet houden en de zogenaamde geo fields. Een geo field is een gekleurd deel van het veld, dat het een speciaal effect meegeeft. Deze effecten lopen gigantisch uiteen, waarbij je kunt denken aan een stat boost, het verbieden van bepaalde types aanvallen, het levelen van vijanden of je de toegang versperren.
Een geo field hoeft geen blijvend obstakel te zijn. Door geo blocks van een andere kleur op het geo field te gooien en die vervolgens te vernietigen, gaat het effect van het geo block over naar het onderliggende veld, waarbij het de nodige schade veroorzaakt aan units die hierop staan. Met name in het latere deel van de game is dit een sleutelonderdeel van het leveldesign.
Op het moment dat je op dit punt van de game bent aanbeland is eerder aangehaalde variatie van het grootste belang. Aan het standaardsetje aan karakters ga je waarschijnlijk niet genoeg hebben en dus is het een kwestie van het verkennen van je opties en mogelijkheden.
Maar die karakters moeten natuurlijk sterk genoeg zijn. En hoe meer je er hebt, hoe langer dat duurt. Het oneindig herspelen van levels is natuurlijk verre van ideaal, hetgeen ook NIS begrijpt. Grinden doe je dus in de item world.
De item world ontstaat, zoals je al zou vermoeden, uit een item. In deze werelden worden vloeren gecreëerd met vijanden van een willekeurige soort, level (binnen een bepaalde grens), events en grootte. Door alle vijanden te verslaan of op het transportatieportaal te gaan staan, stijg je een vloer. Elke vloer wordt de tegenstand iets zwaarder, waardoor je heerlijk kunt grinden. Maar tegelijkertijd versterk je het voorwerp waar je inzit, zodat je bijvoorbeeld een überwapen kan maken.
Zo kun je langzaam maar zeker je units vanaf level 1 laten doorstromen naar een werkbaarder niveau. Maar dan zou je de makkelijke route nemen. Als je echt slim bent blaas je gewoon door naar de hogere niveaus met je sterke karakters, voordat je de zwakke erbij neemt. Gebruik ze dan als team in een toren van karakters of laat ze samen werken in magichange en zie ze met tientallen levels tegelijk stijgen.
Als je het echt slim aanpakt, gooi je de vijanden op elkaar op het moment dat ze niet al te veel level meer hebben. Hun HP en levels worden dan bij elkaar opgeteld en overleveled slachtvee staat voor je klaar. Zo heb ik Rutile van level 7 naar 45 gekregen met een aanval. Als Rutile je bekend in de oren klinkt, heb je waarschijnlijk Absence Of Detention gespeeld. Door deze game te koppelen aan A Promise Revisited krijg je haar en Stella als nieuwe speelbare karakters.
Maar omdat dit een recensie is en geen afstudeer essay voor mijn masters degree, gaan we daar niet verder op in. Net zoals op stemmen in het senaat om de game te tweaken, het bouwen van gebouwen om stats te beïnvloeden, spelen met de cheat shop, reïncarnatie, promotie, aanleg, bonus ranks, evilities en nog veel meer. Zoals ik al zei: ‘’Disgaea heeft een overvloed aan content.’’ En dat is alleen maar meer geworden met de extra content die de Vita-versie heeft ten opzichte van het origineel.
Conclusie
Disgaea 4: A Promise Revisited biedt alles waar een fan van de serie op wacht. Een eigenzinnig verhaaltje met dito karakters, een strategische turn-based gevechtservaring met meer lagen dan een bruidstaart op een huwelijk van beroemdheden en een overdadige hoeveelheid content waar je je mee kunt vermaken tot de nieuwe Vita er is.