Spelletjesfabrikant Square-Enix heeft de succesvolle formule van Kingdom Hearts aangebracht in de Final Fantasy-reeks, gezien het feit dat veel personages uit de wereldberoemde reeks vertegenwoordigd zijn in Square Enix' nieuwe paradepaardje. We hebben het hier over Dissidia: Final Fantasy, één van de meest potentiële PSP-titels van 2009.
Op papier klonk Dissidia: Final Fantasy al fantastisch. Bekende Final Fantasy-personages als Tidus (FFX), Zidane (FFIX) en Squall (FFVII) die in één game de revue passeren is een regelrechte klaarkomer voor de doorgewinterde Final Fantasy-fan. Ook qua omgevingen en muziek is Dissidia een eerbetoon aan de reeks die Final Fantasy heet. Ontwikkelaar Square Enix trachtte er dus naar om een herkenbare feestje op je draagbare spelcomputer te maken. En dat dat gelukt is, is een understatement.
Laten we voor de verandering negatief beginnen, over de verhaallijn welteverstaan. Want zelfs met een sterrencast van dit formaat is Square Enix het niet gelukt een fatsoenlijk stuk proza op tafel te leggen. Er wordt bijvoorbeeld in het verhaal teveel gehamerd op het zogeheten ‘conflict’ tussen het team van Cosmos, de goeieriken, en het team van Chaos, de slechteriken. Op een gegeven moment raak je zelfs geïrriteerd omdat het verhaal zo langzaam op gang komt. Daarnaast vervalt alles snel in clichés en is het vooral opvulling die de speelduur naar een goede 40 uur moest rekken. Om nog maar te zwijgen over bepaalde stemacteurs, die bij vlagen niet het gewenste resultaat hebben geleverd. Een goed voorbeeld hiervan is Tidus, die in de tiende Final Fantasy erg overtuigend overkwam, maar hier helaas verre van.
Ondanks deze mindere punten, blijft de verhaalmodus een genot om te spelen. Tussen de gevechten bevind je je op een soort van schaakmat. Je personage is een pion en alle vijanden verschijnen op het veld als andere, opstandige pionnen. Daarnaast zijn er handige voorwerpen waar soms een barrière voorstaat waar je niet overheen kunt stappen. Hiervoor zul je meestal een bepaalde vijand moeten verslaan. Het verslaan van vijanden is overigens sowieso een vereiste om uiteindelijk bij het laatste embleem te komen. Als je dit embleem namelijk bereikt, mag je door naar het volgende hoofdstuk. Meestal fungeert dit embleem als een eindbaas. Het is erg leuk om bij Dissidia je eigen route uit te stippelen om vervolgens met waardevolle items en een zo hoog mogelijk level bij de eindbaas te komen. In rang stijgen is trouwens een vereiste in Dissida. Dit komt omdat het gevechtsysteem, naast het hersenloos rammen, veel tactiek van je vereist.
Waar veel vechtspellen gebruik maken van een tweedimensionale omgeving, kun je in Dissidia: Final Fantasy alle kanten op. De besturing is simpel: twee aanvallen, springen, klimmen en speciale acties. Het mooie aan Dissida is dat elk van de 24 beschikbare personages over unieke (speciale) aanvallen beschikt. Deze zogeheten spreuken zijn dan ook gebaseerd op de originele delen van de reeks. Je kunt overigens maar een paar spreuken instellen per gevecht, dus je zult keuzes moeten maken. Dit geldt eveneens voor je uitrusting, accessoires en summons. Summons zijn wezens (het meest bekend uit FFX) die je bijstaan bij een gevecht.
Extra diepgang is te vinden in het gezondheidssysteem. Zo heeft je karakter enerzijds een levensmeter (HP) en anderzijds een dapperheidsmeter (BP). Door het uitvoeren van zwakke aanvallen vul je je dapperheidsmeter meter en verzwak je tegelijkertijd de meter van je tegenstander. Hoe hoger het verschil is tussen beide meters van de tegenstanders, des te meer schade diegene zal aanrichten. Ook zul je tijdens het vechten rekening moeten houden in het vinden van Ex-items. Deze voorwerpen liggen om de zoveel minuten verspreid over het slagveld, waarmee je uiteindelijk destructieve aanvallen kunt uitvoeren, mits je de quick time event doorstaat. Het zijn allemaal kleine, maar effectieve elementen die het vechtsysteem van Dissidia zo bijzonder maken. Het enige wat een beetje roet in het eten gooit is de soms onhandige camera. Vooral bij het wel of niet selecteren van een vijand of voorwerp vertoont deze soms wat kuren.
Toch blijven de gevechten natuurlijk erg leuk. De mogelijkheid om via ad-hoc een potje te knokken versterkt dit gegeven. Helaas staat hier wel tegenover dat Dissidia spijtig genoeg geen online spelmodi kent. Dit is jammer, aangezien het vechtsysteem zich hier uitstekend voor leent. Nooit gaat het vervelen en bij elke tegenstander kun je een compleet ander gevecht verwachten. De lange speelduur is dus zeker niet iets wat zal gaan irriteren bij Dissidia. Dit is overigens niet geheel te wijten aan het vechtsysteem, maar meer aan de algehele presentatie. Behalve dat alles een prachtige hommage aan deze langlopende reeks is, zien de menu’s en de omgevingen er retestrak uit. Op audiovisueel vlak haalt Square-Enix zelfs vrijwel alles uit de mogelijkheden van de PSP.
Conclusie
Al met al heeft Square Enix de verwachtingen rond Dissidia: Final Fantasy meer dan waargemaakt en mogen ze opnieuw een goed(verkopend) deel aan de langlopende reeks voegen. Mindere punten zoals het verhaal, de wat omslachtige camera en het ontbreken van een online modus kunnen niet voorkomen dat Dissidia: Final Fantasy mee gaat doen om PSP-titel van het jaar. Daar zijn de muziek, de omgevingen en de lange speelduur veel te mooi voor.