Toen ik nog een kleine Sil was, was ik een redelijk normaal kind. Ik speelde buiten in regen of zon en gegarandeerd kon dan ’s avonds die kleding in de was. Gamen deed ik wel eens in arcadehallen of op de GameBoy van mijn vader, maar zo fanatiek (verslaafd – red.) als vandaag de dag was ik niet. Wat ik op mijn vaders GameBoy speelde, was dan ook vrij standaard. Een beetje Super Mario World, een beetje Tetris en als ik me echt lang moest vermaken speelde ik uitgebreid Dr. Mario.
Maar de tijd heeft niet stilgestaan. En net zoals dat ik ouder ben geworden, zijn ook de Mario Brothers veranderd. Mario ging van een loodgieter naar een icoon die allerlei sporten bedrijft, schildert en zijn besnorde smoel op alles laat drukken wat enige verkoopwaarde heeft. Luigi daarentegen bleef altijd maar wat op de achtergrond bengelen.
Met het jaar van Luigi kreeg hij een paar games met hem in de hoofdrol (Mario & Luigi: Dream Team Bros., New. Super Luigi U en Luigi’s Mansion: Dark Moon) en die wordt afgesloten met het heugelijke nieuws dat na Mario, ook Luigi zijn doctoraat op zak heeft. Nintendo stelt ons voor aan Dr. Luigi.
De gewaardeerde dokter is zojuist afgestuurd aan de zelfde medische school als zijn broer en hierdoor zal je als patiënt dan ook gemeenschappelijke grond zien in de behandelmethode van de heren. Ook ‘’groene Mario’’ behandelt virussen door ze te bedelven onder kleurrijke medicatie. Middels de gerenommeerde ‘’vier-op-een-rij-behandeling’’ lost deze medicatie vervolgens mysterieus op, samen met het virus.
Jij als speler kan de dokter hiermee helpen, want de virussen verspreiden zich snel. In een aantal modi kun jij de virussen te lijf gaan met de kenmerkende pillen, waarbij voor deze game een nieuwe variant is bedacht in de vorm van L-pillen. Deze pillen bestaan in werkelijkheid uit twee reguliere pillen die aan elkaar geplakt zijn om een L te vormen. In praktijk betekent dit dat je de game onnodig ingewikkeld maakt. Helaas is dit echter wel de grootste vernieuwing die Dr. Luigi toevoegt aan de Dr. Mario-formule.
De gamemodi bestaan uit een reguliere Dr. Mario, de L-variant en andere versies die bijvoorbeeld het touchscreen van de GamePad verplichten en er niet in slagen om Dr. Luigi echt bestaansrecht te geven. Tevens is er een multiplayer, maar ook deze weet de game eigenlijk nauwelijks naar nieuwe hoogtes te stuwen, ondanks het feit dat alles heel vrolijk en kleurrijk is vormgegeven.
Gamers kunnen verschillende snelheden en moeilijkheidsgraden kiezen, maar iets van een achterliggend scoresysteem of andere beloning schittert in afwezigheid, waardoor je binnen een half uurtje wel klaar bent met Dr. Luigi. In principe zou dat geen probleem zijn, immers is het een game die zich prima leent om even snel tussendoor te spelen. Maar dat rijmt niet zo goed met een console. Waarom dit niet voor de 3DS is verschenen, is mij dan ook een raadsel.
Conclusie
Dr. Luigi bouwt voort op de basis die gelegd is door de Dr. Mario-games, maar weet hier geen noemenswaardige toevoegingen aan te doen. Met een handjevol gamemodi die slechts kort vermaak weten te bieden is het dan ook geen waar voor je geld. Dan kun je beter een handheld Dr. Mario-deeltje pakken voor tijdens de trein- of busreis.