Met Dragon Age 2 brengt BioWare het tweede deel van de spirituele opvolger van de RPG-oerklassieker Baldur’s Gate. Zoals al in het eerste deel te merken was, heeft de complexiteitsfactor wat moeten inboeten voor een lagere instapdrempel. Aan deze trend wordt ook in het tweede deel vastgehouden. Hoewel de verschillende consoleversies hetzelfde verhaal brengen, wijkt de speelervaring van de consoles ten opzichte van de PC af. Dit en vele andere vernieuwingen worden uit de doeken gedaan in de volgende alinea’s.
Eenmaal dat je de disc in je geliefkoosde platform hebt gestoken, heb je de mogelijkheid om een savegame van Dragon Age: Origins in te laden. Voor degenen die bij deze game inspringen in de Dragon Age-serie, moet zich geen zorgen maken om het plot niet te begrijpen. Net als in het vorige deel mag je nog steeds een fantasy-leek zijn. Alles wordt klaar en duidelijk verteld op enkele verwijzingen na. Als je geen savegame hebt, krijg je de mogelijkheid bij het begin van de game één van de drie biografieën te kiezen die het verloop van het verhaal op bepaalde momenten zullen beïnvloeden. De invloed die deze keuze heeft is echter vrij verwaarloosbaar.
Een ander aspect dat je wel meteen zal opmerken, is dat het hoofdpersonage Hawke in dit deel eindelijk een stem heeft gekregen. Zoals we dat gewend zijn, kan je hem tot in de puntjes naar je eigen wil schapen. Dit staat in schril contrast met de mogelijkheden tot aanpassing van je party-genoten. Waar je Hawke doorheen de game steeds kan voorzien van beter beschermende kledij, behouden je kompanen van begin tot einde hun originele uitrusting. Je kan hen enkel voorzien van nieuwe wapens, ringen, armbanden en andere attributen die hun statistieken verbeteren. Aangezien hierdoor het micromanagement wat wordt weggedrukt, verlaagt de instapdrempel automatisch en zullen de hardcore-RPG’ers wat op hun honger blijven zitten. De game blijft zich het hele verhaal concentreren op het hoofdpersonage Hawke.
Een onderdeel dat veel aandacht kreeg bij de ontwikkeling is het vernieuwde vechtsysteem. Je hebt de keuze om één van de drie klassen te kiezen, namelijk warrior, mage en rogue. Dat ze elk verschillend spelen is op zich geen verrassing, echter is er wel een groot verschil tussen de PC-versie en de consoleversies. De game op consoles voelt meer als een third-person actie/hack & slash-spel, terwijl je op PC toch een iets klassiekere aanpak krijgt. Door de beperktheid van de controller heb je steeds keuze tussen zes abillities die schuilgaan onder drie knoppen met behulp van een modifier-knop. Wanneer de cooldown-periode van deze abillities loopt, heb je nog steeds de standaardaanval die schuilgaat onder de overblijvende knop. Dit systeem zorgt voor een hele vlotte speelstijl, waar je in tegenstelling tot een ware RPG, amper rustpauzes krijgt. Of dit een voor- of nadeel is, hangt af van je persoonlijke voorkeur.
Gelukkig biedt de PC-versie een meer klassieke aanpak, waarbij je het gevecht op elk moment kan pauzeren en je rustig de volgende aanvallen kan plannen. Deze pauzes bieden de mogelijkheid om de abillities van je party te combineren. Ook al is dit niet noodzakelijk, aangezien de A.I. op zich al goed werk levert. Toch geeft het een bevredigend gevoel wanneer je mage een spell uitvoert die van je vijanden een ijsklomp maakt, die je persoonlijk tot een hoopje hagelbolletjes herleidt. De keuze van je groepsleden kan enorm belangrijk zijn bij bepaalde gevechten. Zo zal je nooit een bossfight zonder mage met helende krachten moeten aanvangen. Jammer genoeg gaat men hier niet dieper op in, aangezien je nooit zal moeten grinden om je teamleden sterk genoeg te maken voor bepaalde fights. Een sleutelelement in zowat elke RPG wordt hier overboord gegooid.
Om dit vernieuwde vechtsysteem te ervaren heb je natuurlijk quests nodig. Dragon Age II zal je op dit gebied helemaal niet teleur kunnen stellen. De game verdeelt de queesten in vijf verschillende categorieën, waaronder de main plot, secundaire queesten en optionele queesten. Aangezien BioWare een meester is in het vertellen van verhalen, weten ook de minder belangrijke quests te boeien. Ook kan je per ongeluk op een gerucht botsen dat uiteindelijk tot een geheel eigen avontuur kan leiden. Hierdoor stijgt het aantal speeluren aanzienlijk. Je hebt om en bij de dertig uur nodig om de volledige main plot uit te spelen. Doe daar alle zijqueesten bij en je zit al snel aan de 100 uren gameplay.
Ook al past de omgeving in het plaatje, toch heb je het gevoel dat je tijdens het vervolledigen van de quests steeds weer in dezelfde omgeving rondloopt. Meestal bevinden de gevechten zich af binnen de stadsmuren en af en toe een keertje op wandelafstand van de stadsmuren. Dit kan toch wel een benauwend gevoel geven. Wanneer je dan deze steden verkent, merk je dat er minder tijd is gestoken in het design van het interieur van de gebouwen. Zo kan je al van tevoren voorspellen waar de schatten liggen en de gevechten zullen beginnen. Wanneer je één interieur hebt gezien, heb je ze ongeveer allemaal gezien. Daarbuiten ziet de game er zeer gelikt uit. Zelfs aan de laadschermen, die jammer genoeg iets te vaak voorkomen, is er zorg besteed door het verdere verloop van het verhaal met tekeningen te beschrijven. Net als de storyline is ook de voice acting van topkwaliteit. De acteurs weten menselijke gevoelens op een degelijke manier over te brengen aan degene aan de andere kant van het scherm. Hiermee verhoogt de intensiteit drastisch waarmee je het spel beleeft.
Conclusie
Met Dragon Age II levert BioWare nogmaals een oerdegelijke RPG af. Hoewel het op consoles meer op een hack & slash-game met sterke RPG-eigenschappen lijkt. Het zorgt voor een lagere instapdrempel, waardoor meerdere gamers dit epische verhaal kunnen beleven. PC-gamers krijgen een meer klassieke aanpak op hun bord geschoteld, waardoor rasechte RPG-fanaten voor de PC-versie moeten kiezen. Het nieuwe vechtsysteem zal voor vele controversen zorgen, aangezien dit enorm verschilt van de spirituele vader Baldur’s Gate. Toch blijft het een game die elke aanhanger van het genre moet gespeeld hebben.