De 3DS doet het wereldwijd nog best goed, zeker vergeleken met de Wii U. Toch waren het alles behalve fighting games die het apparaat zo populair maakte. Behalve Tekken 3D, Street Fighter IV en het kleinere broertje van Super Smash Bros. for Wii U valt er dan ook weinig te knokken op het apparaat. Toch probeert Bandai Namco met Dragon Ball Z: Extreme Butoden een goede fighter neer te zetten en tegelijkertijd een gigantische fanbase aan te spreken, maar toch komt de game op beide aspecten iets tekort.
Voor minder ervaren vechter
Na vele 3D Dragon Ball Z-games, grijpt Extreme Butoden terug naar het ouderwetse tweedimensionale vechten uit de Budokai-serie. Je kiest steeds een team van drie vechters, die je met een ietwat ongelukkige manier via het touchscreen kunt wisselen tijdens gevechten. Dankzij de simpele controls en zeer vloeiende sprite-achtige animaties is het heerlijk om tussendoor een paar potjes te spelen. Toch mist hij de game tegelijkertijd ook de diepgang, die ontwikkelaar Arc System Works, bekend van onder andere Guilty Gear en Blazblue, vaak wel weet te bereiken in hun games.
Behalve dat er niet zoveel combo’s beschikbaar zijn, is het ook nog eens makkelijk om ze uit te voeren en zijn de combinaties voor ieder personage hetzelfde. Voor de echte fighting-liefhebbers is er dus weinig te leren en zal de uitdaging uiteindelijk tegenvallen. Vaak kom je dan ook het beste weg met hard op de knoppen rammen. Aan de andere kant voelt elk van de vechters wel degelijk anders aan, doordat ze wel verschillende moves hebben. Waar Goku bijvoorbeeld de oude vertrouwde Kamehameha genadeloos op zijn tegenstander afvuurt, doet Krillin met dezelfde knoppencombinatie zijn Destructo Disk, met een heel ander bereik en andere timing van de aanval. Op deze manier is Extreme Butoden vooral de minder ervaren vechter gevarieerd en aangenaam.
Weinig avontuur
In Extreme Butoden wordt het zogenaamde Z-Assist geïntroduceerd. Dit houdt in dat je in plaats van twee extra teamleden, ook bijfiguren kunt kiezen, die je helpen tijdens gevechten. Ook hiervoor geldt weer dat het touchscreen niet goed genoeg werkt om ze rap in te kunnen zetten tijdens de snelle, hectische vechtpartijen. Bovendien missen ze vaak hun doel, omdat je ze niet kunt besturen. Het is hilarisch om Bulma je tegenstander aan te zien rijden met een fiets, maar meestal ben je beter af met een extra brute vechter in je team.
Als we eerlijk zijn, waren Dragon Ball Z-games vooral om de fans op hun wenken te bedienen, maar door de presentatie van het dunne verhaal slaagt de game hier helaas niet in. Nadat je in tien gevechten door het originele verhaal van de serie vliegt, unlock je de Adventure Mode met een geheel nieuw verhaal. Deze zit bomvol bekende personages en geeft zelfs achtergrondinfo over de recent verschenen film, maar weet door de niet-gesproken tekst en statische animaties het spektakel van de serie niet over te brengen. Je verplaatst je in een aantal bekende werelden van gevecht naar gevecht, waarbij je constant dezelfde personen tegenkomt. Verder zijn er, nadat je alles hebt unlockt, maar 25 speelbare personages, terwijl dit er veel meer hadden kunnen zijn.
Pijn in de vingers
Hierbij komt ook nog dat de moeilijkheidsgraad van minstens de eerste helft van de Adventure Mode vrij laag is. Binnen een halve minuut heb je zelfs de almachtige Frieza neer, waardoor het al snel een herhalingsoefening wordt. De Tournament Mode maakt dit echter goed, door de gevechten een stuk moeilijker te maken en soms zelfs het uiterste van je vingertoppen te vragen. Toch had dit contrast ook opgelost kunnen worden met een online multiplayer die helaas ontbreekt. Wel is het mogelijk om je krachten lokaal te meten, maar mocht je niemand kennen met een 3DS met Extreme Butoden, dan is het toch zeker een gemiste kans.
Conclusie
Dit is dan ook vrij tekenend voor het totaalplaatje van de game. Dragon Ball Z: Extreme Butoden is nergens echt slecht, maar wel vrij karig. Op de touchscreen-controls na speelt de game mede dankzij mooie animaties heerlijk weg. De simpelheid van de besturing maakt dat het geen goede game is voor de echte liefhebber van fighting games, maar het blijft heerlijk om de game (het spel) zo nu en dan weer op te pakken. Toch mist het een hoop op het aspect van fanservice, door de slechte presentatie en slechts 25 personages, en verkort de missende online multiplayer de levensduur van de game aanzienlijk.