Met alle toeters en bellen die games vandaag de dag hebben, zou je bijna de klassiekers vergeten. En als je het over JRPG’s hebt, wordt het niet veel klassieker dan langlopende series als Final Fantasy en Dragon Quest. Ondanks dat ben ik, op de Monster Joker spin-offs na, nooit een Dragon Quest-fan geworden. De remake van Dragon Quest VII, volgens velen de beste van de serie, lijkt dan ook het perfecte moment om daar verandering in te brengen.
Dat deeltje zeven zo hoog aangeschreven staat bij fans van klassieke Japanse RPG’s, was voor mij in eerste instantie maar moeilijk te bevatten. De game begint in een klein vissersdorp en laat je, samen met de kroonprins van het naburige Estard, over een eiland rennen om avonturen te beleven. Net zoals bij de meeste kinderen zijn die avonturen echter meer fantasie en dromen dan wat anders. Dat verandert allemaal wanneer ze erin slagen om de deuren van een oude ruïne op het eiland te openen en het avontuur daadwerkelijk begint, ruim twee á tweeënhalf uur in de game.
Meer dan een trage start
In de ruïne vindt ons olijke groepje, ondertussen vergezeld door een derde persoon, een serie portalen, die ze na nog meer rondrennen transporteert naar een ander eiland. En dat is groot nieuws, want het eiland waar je je slechts enkele momenten eerder op bevond, zou het enige land zijn.
Alsof de realisatie dat hun volledige wereldbeeld onjuist is niet overweldigend genoeg is, komen onze hoofdpersonen al snel oog in oog te staan met monsters; wezens die op hun eigen eiland enkel in verhalen voorkomen. Ga er echter niet van uit dat de game nu een vliegende start neemt.
Dragon Quest VII: Fragments of the Forgotten Past is een game die rustig de tijd neemt om zijn verhaal te vertellen en de spelers onder te dompelen in zijn wereld. Het voltooien van dit ene nieuwe eiland kostte me al pak en beet vier uur, en dat terwijl deze remake al een stuk sneller speelt dan de oorspronkelijke release voor de PlayStation. Desondanks duurt het echter om en nabij twintig uur voor je het klassensysteem vrijspeelt en de game écht op stoom komt.
Hard werken is altijd belangrijk
Het klassensysteem werkt ongeveer zoals je zou verwachten. Je karakters kiezen uit een baan, zoals priester, matroos, krijger of herder, en krijgen hierdoor aangepaste stats en een nieuw kloffie. Hiernaast levelt hun expertise in het vak dat ze uitoefenen, los van het reguliere level, door te vechten, hetgeen nieuw vaardigheden oplevert. Denk hierbij aan meer magie voor tovenaars, fysieke aanvallen voor een martial artist en dansjes voor de danser.
Het volledig onder de knie krijgen van een ambacht zorgt ervoor dat geleerde vaardigheden worden meegenomen als je een ander beroep kiest en zet hiernaast de deur open naar hybride klassen. Zo krijg je een paladin als je de martial artist en priester beheerst, en een piraat wanneer je hetzelfde doet voor de dief en matroos. Ook deze hybrides kunnen na beheersing weer uitgroeien tot zogenaamde advanced classes als held, druïde en kampioen. In tegenstelling tot de basisklassen, neem je vergaarde skills van de hybride en advanced classes echter niet mee als je van beroep wisselt, waardoor je pijnlijke keuzes moet maken op sommige momenten. Gelukkig is er een alternatief.
Verspreid door de spelwereld kun je monsterharten vinden. Door deze aan een karakter te geven, kun je extra klassen leren die op het monster wiens hart je hebt gebaseerd zijn. En net zoals bij de menselijke basisklassen, kun je de geleerde vaardigheden van de monsterklassen meenemen als je van baan wisselt, zolang je die maar volledig beheerst. Zo kun je de almachtige Omniheal, een skill die bij mensen exclusief voorbehouden is aan de hero class, ten alle tijden beschikbaar hebben na het voltooien van de Healslime class.
Oud en nieuw
Het leren van zoveel banen en vaardigheden doe je natuurlijk niet voor de lol en in Dragon Quest VII zal er dan ook heel wat afgevochten moeten worden. De random encounters waar de JRPG’s van weleer om bekend staan, zijn echter afwezig in deze remake. In plaats daarvan heeft de game het systeem overgenomen van latere delen in de serie, waarin je monsters ziet lopen op het speelveld en kunt ontwijken of juist opzoeken. Eens het gevecht begint, kan het echter niet veel traditioneler worden.
Vechten in Fragments of a Forgotten Past gebeurt middels een turn-based gevechtssysteem waarbij je ieders aanvallen kiest aan het begin van een beurt. De snelheid van je karakters en tegenstanders bepaalt vervolgens op welke volgorde deze uitgevoerd worden. Aanvallen en skills worden middels volledige animaties getoond, hetgeen de gevechten net dat beetje extra geeft, al zou een skip-optie, met name op momenten dat je het grinden bent, geen overbodige luxe zijn en op de lange termijn een paar uurtjes kunnen schelen.
Overdrijven is ook een kunst?
Een paar uur aan gevechtsanimaties klinkt allicht wat exorbitant maar is geenszins een broodje aap-verhaal. Dragon Quest VII is namelijk gigantisch, zelfs voor JRPG-standaarden. Na het uitspelen van de hoofdqueeste stond mijn teller net over de 52 uur. Niet magertjes voor een RPG vandaag de dag, met name op een handheld, maar ook niet indrukwekkend genoeg om de term gigantisch te verantwoorden. Om dit te kunnen halen heb ik echter een hoop optionele zaken links moeten laten liggen om de game nog voor Kerst te kunnen recenseren. Zonde, want de paar optionele dingen die ik gedaan heb, brachten juist boven waarom de game zo hoog aangeschreven staat.
De portalen waar we het eerder in deze recensie over hadden transporteren je namelijk door tijd en ruimte naar tientallen unieke eilanden die in jouw tijd van de kaart geveegd zijn om de een of andere reden. Je ontmoet hier mensen, leert over hun cultuur en redt daarnaast even het eiland, met als gevolg dat het in jouw wereld opduikt. En daar komt het optionele stuk.
Vaak kun je in het heden antwoorden vinden op vragen die onbeantwoord bleven tijdens je avonturen van eeuwen eerder. Niet zelden vind je die echter enkel door zelf op onderzoek uit te gaan op het eiland dat je gered hebt. Later ontdek je zelfs dat er connecties zijn tussen eilanden en hun bewoners, waardoor nog meer stukjes op hun plek vallen. Deze tochten heb ik echter grotendeels moeten laten voor wat ze waren. De gemiddelde speler zal dit niet doen, immers is het heel moeilijk om je nieuwsgierigheid in bedwang te houden, waardoor de teller bij hun eerder tussen de zeventig en honderd uur zal eindigen. En op zulke aantallen, kunnen wat skips van een paar seconden al heel snel oplopen.
Conclusie
Dragon Quest VII: Fragments of the Forgotten Past is een gigantisch avontuur dat heel rustig op moet starten en een kleine twintig uur nodig heeft om op volle snelheid te komen. Als je echter door deze zure appel heen bijt, krijg je een avontuur dat zich kan meten met de besten, niet enkel qua grootte, maar ook qua diepgang. Je moet echter wel zelf het voortouw nemen om alles te ontdekken, want je kunt heel veel missen als je enkel het hoofdverhaal volgt. Maar zelfs dan weet de gameplay, en met name de manier waarop het klassensysteem werkt, dit gemis grotendeels op te vullen.