De Dreamcast, wie kan ik zich hem nog herinneren? Ik niet in ieder geval want op het moment dat mijn game-interesse zich verder ontwikkelde dan Pokémon lag de Dreamcast al meters diep onder de grond. Voor mij, en mensen als mij is het dan ook fijn dat er steeds meer mogelijkheden komen om oude toppers toch in de vingers te krijgen. Remakes komen steeds vaker voor en ook de ports naar console-shops stapelen zich op. Maar natuurlijk mag het belangrijkste medium niet vergeten worden. Een rits oude klassiekers op een nieuwe gamedisc. En in deze categorie valt Dreamcast Collection, vreugde dus toen het op de deurmat viel. Jippie!
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, Dreamcast Collection stemt mij niet zo vrolijk als de intro doet vermoeden. Je voelt de bui al hangen op het moment dat je het doosje in de hand neemt. Met een magere vier games op de schijf is het moeilijk een collectie te noemen. Helemaal als je dit gaat vergelijken met Sega Mega Drive Ultimate Collection die maar liefst zo’n veertig games bevatte. De Dreamcast had meer kracht dan de Mega Drive en de games nemen dus meer plaats in maar een game of acht had toch echt niet teveel gevraagd moeten zijn. Draai het doosje om en de rest van de ellende openbaart zich. Bij de aankondiging van Dreamcast Collection werd beloofd dat de games Achievements, Leaderboards en ‘’Updated Xbox 360 Graphics’’ zouden ontvangen. De plaatjes op de achterkant doen echter het tegendeel vermoeden. Het was dus met een enigszins zwaar gevoel in de maag dat de schijf werd opgestart.
Helaas bleken mijn vermoedens werkelijkheid. Alle vier de games komen niet eens in de buurt van de beloofde Xbox 360 graphics, sterker nog, ze mogen zich niet eens met de Wii meten (no offence, lieve Wii). In de beste gevallen kunnen sommige cut scenes zich meten met de in-game graphics van de Nintendo Gamecube maar helaas is hier dan ook alles mee gezegd. Laten we het even van de zonnige kant bekijken, want zeg eerlijk dit maakt het authentieke gevoel toch net even wat sterker. Tijd dus om de games eens flink onder de loep te nemen. De vier games, Sonic Adventure, Space Channel 5 Part 2, Reel Bass Fishing en Crazy Taxi lijken in geen enkel opzicht op elkaar, waardoor een grote groep gamers zich wel met deze titel kan vermaken.
Sonic Adventure is precies zoals het klinkt, een adventure-game met onze bekende blauwe egel in de hoofdrol. Gecentreerd in en rondom Station Square is het de bedoeling om de duivelse plannen van Doktor ‘’Eggman’’ Robotnik te stoppen en de wereld te redden van diens kwade plannen. De game is op te delen in twee delen. De Action Stages en Adventure Stages. Action Stages zijn alles wat je van een Sonic Game verwacht, retesnel rennen over lineaire paden terwijl je de meest duizelingwekkende stunts uitvoert en hier en daar een robotje op een klap trakteert. De Adventure Stages zijn de werelden waar je doorheen loopt opz oek naar de volgende Action Stage. Helaas zijn deze stukken minder goed uitgewerkt en voelen ze leeg en ongeïnspireerd aan. Het is dan ook zonde dat juist dit deel zo'n tachtig procent van de totale duur opeist. Voor de echte Sonic fans kun je ook nog de verhaallijnen van de andere karakters doornemen of je scores verbeteren, maar door de Adventure Stages en de vele bugs die de game bevat zal dit aan een bescheiden groep voorbehouden zijn. Overigens is dit niet de eerste remake van Sonic's befaamde 3D avontuur. Eerder verscheen de game al op Xbox Live Arcade en als Directors Cut versie voor de Gamecube.
Space Channel 5 Part 2 is een van de eerste, zo niet de eerste muziekgame. Met de kinky geklede Ulala is het aan jou om door de ruimte te reizen om verslag te doen van het laatste nieuws en ondertussen tegenstanders te verslaan door –hou je vast- tegen ze te dansen. Met de recente vloedgolf aan ritmische games kan ik me voorstellen dat een grote groep hier niet op te wachten zit. Daar hebben games als Stepmania, Guitar Hero, Rockband, Dance Dance Revolution en DJ Hero wel voor gezorgd. Toch is het voor muziekliefhebbers zeker een game om eens een kans te geven. Het Turn-Based systeem is iets wat ik tot op heden nog niet in deze vorm gezien heb en het voegt toch wat extra’s toe. Een voorbeeld,: je tegenstander doet de beweging up, up, chu, chu. Het is dan aan jou om de beweging op precies het juiste ritme na te doen wat in de praktijk pittiger is dan het klinkt. Voor goede bewegingen gaan je kijkcijfers omhoog, terwijl ze juist dalen als je het verprutst. En die kijkcijfers heb je echt wel nodig om de hectische boss fights tot een goed einde te brengen. De game is dus ook niet geschikt voor het aritmische deel van onze bevolking. Zonder overdrijven is Space Channel 5 Part 2 de Ninja Gaiden van de muziekgames.
Als derde game mogen we Crazy Taxi verwelkomen. Ik denk dat het concept wel bekend is aangezien de game een ware culthit is geweest in arcadehallen en slaapkamers. Breng in een zo kort mogelijke tijd al je passagiers na hun bestemming. Ondertussen kun je een extra zakcentje verdienen door stunts uit te voeren. Zo simpel als de game klinkt, zo verslavend blijkt het in de realiteit. Het eindeloos crossen door de stad om je score net iets te verbeteren is iets wat ik sinds Hexic HD niet heb mogen ervaren. Het is die verslavingsfactor die ervoor zorgde dat Crazy Taxi insloeg als een bom en het heeft na al die jaren zijn kracht nog niet verloren. Ook deze game heeft op andere platformen zijn opwachting gemaakt. Behalve arcadehallen en de Dreamcast zelf is Crazy Taxi uitgebracht voor de Gamecube, Playstation 2, Windows en Xbox Live Arcade.
Last but not least is Reel Bass Fishing. Zoals de naam doet vermoeden moet je hier vissen op bassen. Bewapend met een vishengel en een leger aan verschillende soorten lokaas is het aan jou om zo snel mogelijk de grootste vissen binnen te halen terwijl je let op de instructies en balkjes in beeld. In het begin speelt het wat onwennig maar naar een half uurtje haalt de gemiddelde speler de ene naar de andere vis binnen. Voor de echte visfans zijn er toernooien waarin belachelijke eisen worden gesteld en waarvoor je echt zal moeten verdiepen in de voor- en nadelen van je velen soorten aas. Ook hier is verslaving het sleutelwoord want de gameplay heeft minder diepgang dan de vele virtuele meren die het spel rijk is. Hoewel slechts een select groepje mensen warm zal lopen voor virtueel hengelen, heb ik me er best mee vermaakt, Het is dan ook wel zo jammer dat je slechts op bassen vist, ik had best een haai aan de hengel willen slaan. Voor de visfans een tip. Deze game is al jaren gratis te downloaden op de PC.
DLC:
Voor Dreamcast Collection was het vreemde besluit genomen om Sonic Adventure in originele vorm te porten in plaats van de Directors Cut. Voor de echte Sonic fans zijn deze zestig extra levels en Metal Sonic als speelbaar karakter te downloaden voor een klein bedrag van vierhonderd Microsoft Points (omgerekend vijf euro). Het is blijft echter een kwalijke zaak dat deze content die men gemakkelijk had kunnen porten niet standaard op de disc stond.
Conclusie
Gekeken naar de individuele games is de inhoud van Dreamcast Collection best te pruimen. Als collectie faalt het echter miserabel. Het magere aantal van vier games is simpelweg veel te weinig voor te veel. En dat drie van de vier games al op een andere manier beschikbaar waren zorgt ervoor dat de verzamelaarswaarde verwaarloosbaar is. Wat begon als een goed idee heeft zich ontpopt tot een gemakzuchtige manier om geld uit zakken te kloppen. De slechte graphics, vele bugs en ontbreken van de Directors Cut van Sonic Adventure zijn dingen die de game voor mij de das om hebben gedaan. Mijn score is dan ook gebaseerd over de verwachtingen die je mag hebben van een dergelijke collectie en niet over de kwaliteit van de games op zich. Daarvoor verwijs ik naar de sub-scores. Graag een deel twee met meer en zeldzamere games!