Vier jaar geleden legde een kleine ontwikkelaar genaamd Snowcastle Games hun lot in de handen van het internet. Met een concept, wat beelden en goede moed trokken ze naar Kickstarter in de hoop $150.000 in te kunnen zamelen om hun idee tot leven te brengen. Het was spannend tot het laatste moment, maar op de valreep wist de ontwikkelaar het gevraagde bedrag én wat extra bij elkaar te krijgen. En in 2016 kwam het diens beloftes na en lanceerde Earthlock: Festival of Magic.
Nu gaan wij natuurlijk niet anno 2018 nog even snel een game uit 2016 recenseren, dat bewaren we wel voor speciale features en dergelijke. Snowcastle Games heeft echter niet stilgezeten sinds de release van hun game. Dertien maanden lang heeft het bedrijf gezwoegd om het door hun gelanceerde product nóg beter te maken en de kritiekpunten die het heeft meegekregen aan te pakken. En nu brengt het de game opnieuw uit als iets wat het bedrijf zelf de Shouldhavebeen Edition noemt.
Een gevarieerde groep
In deze re-release stappen we na een korte tutorial in de schoenen van Amon. Amon is een jonge scavenger die samen met een antropomorfische hamerhaai ruïnes verkent om de verborgen schatten bloot te leggen. Zo ook wanneer wij de controle overnemen. Wat het duo echter niet weet, is dat de schat die ze vandaag zullen vinden niet alleen van onschatbare waarde is, maar ook de aanzet zal geven voor een serie gebeurtenissen die de hele wereld in gevaar brengt.
Vergezeld door een hooggeleerd zwijnkonijn, een tweetal pittige jonge vrouwen, een magische hond en een zesde karakter dat ik niet ga verklappen trekt Amon daarom noodgedwongen de wereld in op zoek naar antwoorden, machineonderdelen, een paar vrienden en gerechtigheid. Klinkt als het begin van een grandioze reis toch?
Binnen de lijntjes
In het begin klopt dit zeker. Wanneer je met Amon en zijn eerste kompanen de wereld verkent en vijanden bevecht heb je het gevoel dat de game naar iets groots toewerkt. En hoewel het standaard turn-based-gevechtssysteem niet veel bijzonders doet, enkel het feit dat je karakters kunnen wisselen tussen verschillende soorten vechtstijlen is noemenswaardig, is het voldoende om je geamuseerd te houden. Na een uur of vier begint je echter een ander gevoel te bekruipen; een onbehagelijk gevoel dat Earthlock meer ambitie dan inhoud heeft.
Of we het nu hebben over de gevechten, de wereld of het verhaal, het voelt allemaal nogal – bij gebrek aan een betere term – goedkoop aan. Alsof de ontwikkelaars wel wisten waar ze heen wilden, maar simpelweg niet de tijd, vaardigheid of het geld hadden om hun visie tot uiting te brengen. Met name bij het laatste is dit pijnlijk duidelijk, daar belangrijke gebeurtenissen vaak niet de tijd of aandacht krijgen die ze nodig hebben om impact te hebben. De dood van een karakter bijvoorbeeld, is een krachtig wapen in het emotioneel betrekken van je speler. Maar het kan niet zo zijn dat dit tussen neus en lippen door wordt genoemd en nog minder aandacht krijgt dan de afkomst van een hond. Earthlocks verhaal speelt alsof men de ruwe schets van het script heeft genomen en dat als het finale product opvoert. Je ziet het beeld dat ze willen schetsen, maar daar is het dan ook wel mee gezegd.
Nader toegelicht
De manier waarop de gevechten tekortschieten is helaas wat moeilijker uit te leggen. Zoals gezegd doet Earthlock immers iets wat al zoveel andere RPG’s deden. En die worden er ook niet op afgekraakt. Over het gevechtssysteem heb ik dan ook weinig te klagen. Het zijn vooral de tegenstanders die mij niet wisten te bekoren. Slechts een handjevol tegenstanders hebben interessante twists die je laten nadenken, zoals een geest die een teamlid kan overnemen en een draak die te hoog vliegt voor de meeste aanvallen.
Natuurlijk kan niet elke vijand bijzonder zijn, maar doordat zelfs de zwakste vijanden relatief veel leven hebben, duren gevechten lang voor games in dit genre. Dit doet snakken naar die vijanden die wél echt strategie vereisen. Combineer dit met het feit dat je vijanden al vaak in grote groepen tegelijk moet bevechten om noemenswaardige XP te verdienen en levelen in Earthlock begint met elk gevecht meer als werk dan als entertainment te voelen.
Dit is het einde
Wat nog resteert is de wereld die we in Earthlock mogen verkennen en ook daar valt te zeggen dat het adequaat is, maar ook echt niet meer dan dat. Zelfs de grootste steden hebben minder gebouwen dan ik vingers heb en spreken op geen enkel moment tot de verbeelding. Dungeons zijn allen variaties op stenen tempels en zijn gevuld met hetzelfde soort puzzel en de overworld is weinig meer dan een texture waar je overheen rent. Enkel een ongeveer twintig minuten durend segment zo ergens op een kwart van mijn 24 uur durende avontuur, waarin ik in een zonovergoten woestijn van schaduw naar schaduw moest vluchten, wist me écht te amuseren.
Zo zijn er meer kleine dingen, zoals hetupgradesysteem waarbij je kaarten gebruikt om je karakters naar smaak aan te passen, die in essentie goed bedacht zijn, maar waarvan de impact te klein is om de minpunten te compenseren. En dat breekt de game vooral richting het einde, wanneer de moeilijkheidsgraad zonder waarschuwing omhoog schiet, al snel op. Want als je moet gaan grinden valt op dat de wereld, hoewel lekker kleurig, niet interessant of aantrekkelijk genoeg is om lang in te vertoeven.
Conclusie
Earthlock is geen slechte JRPG, maar is er ook geen die je echt gespeeld moet hebben. Het is een game die, als grote winkels hem op zouden pikken, binnen de kortste keren in een budgetbak zou liggen naast de FIFA’s van vorig jaar en de bergen shovelware voor de PC. Het spel doet feitelijk alles wat je van een game in het genre mag verwachten, maar ook echt helemaal niets meer dan dat. En daar red je het niet mee als er voldoende betere alternatieven beschikbaar zijn.