Het duurt niet lang voordat je de eerste schrammen oploopt als gevolg van die ruwe randen. We maken in Echoes of the End kennis met Cor en Ryn, een broer en zus die een nogal moeilijke relatie hebben. Zus Ryn is een vestige, iemand gezegend (of vervloekt) met magische krachten. Toen ze daar de controle over verloor, verwondde ze haar broer ernstig en zag hun vader zich noodgedwongen Ryn mee te nemen naar de grens van het land om haar te trainen als een krijger en een vestige. Nu is hij echter niet meer en is Cor vastberaden jullie relatie te repareren.
De schrammen
Met dit overduidelijk ongemakkelijke vertoon van broederliefde weet Ryn zich geen raad, waardoor ze als een ware drill sergeant haar jongere broertje mee op pad neemt als ze op patrouille gaat. De grens van dit land is doorgaans rustig dankzij een magische muur die het beschermd tegen het naburige Reigendal, maar monsters verlaten soms de berg en moeten worden weggehouden bij de bevolking. Het duurt dan ook niet lang voor ons duo oog in oog komt met de eerste vijanden.
Het is hier waar Echoes of the End het, zonder twijfel, zwakste deel van diens ervaring laat zien: combat. De game probeert een heel skill-based-ervaring te zijn, waarbij op de juiste momenten blokken en ontwijken net zo essentieel zijn als het gebruik van Ryns magie voor crowd control, maar slaagt hier niet in. Het concept is degelijk, maar de controls voelen verre van strak genoeg om dit een prettige ervaring te maken. Daarbij komt dat het er in slaagt om tegelijkertijd je wapen aan te laten voelen alsof het heft heeft én alsof het heel licht is. Het is zwaar als je zwaait, vergelijkbaar met de meeste soulslikes, en je moet daarom wel wat tijd reserveren voor je aanval. Tegelijkertijd is er nauwelijks een impact eens die aanval contact maakt, waardoor het plots meer voelt alsof je een run of the mill hack and slash aan het spelen bent.
Deze tegenstellingen voelden vanaf het eerste conflict als een fors obstakel voor het spelplezier en eens bij de eerste baas, in dit geval een enorm beest, aangekomen, werd dat enkel uitvergroot. Deze baas doet flinke schade met elke aanval en vereist goede timing, maar net zo veel geluk. Wederom zijn de bewegingen van Ryn simpelweg te stroperig om gepast te reageren op de agressie waarmee ze geconfronteerd wordt, maar meer dan dat kun je ook gewoon niet uitgaan van de visuele signalen. De vijand bereidt een forse aanval voor en gaat hiervoor op de achterpoten staan? Wegrollen terwijl die neerkomt, lijkt de juiste actie, maar doe dat net te snel en het monster draait zich mid-aanval naar je toe, zonder een bijpassende animatie. Het oogt alsof een opgezet beest zich draait. Hetzelfde zie je ook als die op je afspringt. Door de aard van een sprong, kun je niet meer bijsturen eens je in de lucht bent. Ontwijk die van vijanden in deze game echter te snel en hun aanvalsanimatie gaat door en vliegt vrolijk achter je aan. In groepsgevechten heb je nog een ander probleem: i-frames.
Het zou logisch zijn dat wanneer je midden in een gedwongen animatie zit, je niet geraakt kan worden. Dat is echter niet het geval. Als je een vijand omlegt, heb je kans dat Ryn een uitgebreide executie uitvoert. Daar heb je geen invloed op. Maar gedurende het eind van die executie, nog voor je zelf kunt bewegen, kunnen vijanden je weer raken. Het is werkelijk debiel en dwong me in combinatie met de andere problemen al snel om de moeilijkheidsgraad omlaag te gooien voor mijn eigen spelplezier.
De onverwachte zalf
Als ik op dit punt van het spel was gestopt, was het sowieso een onvoldoende geworden. Maar dat heb ik niet gedaan. Ik speelde door en ontdekte daar waar combat teleurstelt, de game vermakelijker is als je het behandelt als een 3D puzzle platformer. Ryn haar magische krachten lenen zich uitermate goed voor het trotseren van moeilijk terrein, terwijl reisgenoot Abram, die ze gaandeweg oppikt, handig is met oude technologie. Door deze twee te combineren krijg je boeiende omgevingspuzzeltjes en spannende actiescènes waarbij snelheid een must is.
Eerlijk is eerlijk: beide zijn beter gedaan door andere games. De actiescènes en het bijbehorende platformen voelen als een fusie van Uncharted en Forspoken, en geeft je door magie aangedreven setpieces, maar weet nooit de spanning zó goed te vangen als de serie van Naughty Dog, deels doordat combat er tussendoor komt. Puzzels daarentegen zijn vermakelijk, maar nooit uitdagend. Het is vooral een kwestie van de juiste volgorde van acties vinden. Dus wie hier komt in de hoop de grijze massa te stimuleren, gaat vermoedelijk met honger van tafel.
Chemie
Wat zich ergens in het midden bevindt, is het verhaal. Het plot dat Ryn vraagt om te dealen met een invasie van haar thuisland, is vrij standaard en heeft eigenlijk maar één noemenswaardige plot twist. Dit gezegd hebbende, is de chemie tussen Ryn en Abram genoeg om enigszins balans te brengen. Hun speelvolle geplaag is een opmerkelijk pluspunt in de ervaring, die je vooral door veel grotten, kliffen en ruïnes leidt. Deze locaties ogen uitstekend en de game heeft oprecht enkele mooie aangezichten, maar door het gebrek aan variatie op dit vlak, was het een stuk minder interessant geweest zonder het constante verbale geweld van ons duo.
Toch moet ik hoe dan ook adviseren om nog even te wachten met een aanschaf, zodat Myrkur Games hopelijk de tijd neemt om alsnog de polijst aan te brengen die er voor release al op had moeten zitten. In de minder dan tien uur die ik nodig had om het verhaal te voltooien (volgens de trophy die ik na de credits kreeg), moest ik de game meermaals herstarten omdat puzzelelementen niet reageerden, stonden Ryn en vijanden herhaaldelijk in het luchtledige, zweefde karakters er zomaar vandoor of werden ze gekloond mid-animatie. Je kunt enkele voorbeelden zien in de screenshots hieronder, maar zoals je mag verwachten haalt je dat wel echt enorm uit de ervaring. En de game is niet goed genoeg dat het zich dat kan veroorloven.
Zo veel bugs
Conclusie:
Met een beetje meer liefde en polijst had Echoes of the End een prima game in het AA-segment kunnen worden. Geen Clair Obscur-hit, maar wel een bovengemiddelde titel met enkele duidelijke verbeterpunten voor het vervolg. Met polijst in geen velden of wegen te bekennen, is het echter een middenmotor die gered wordt door onverwachte pluspunten.