Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes is dan ook Suikoden in alles behalve diens naam. Het is een klassieke JRPG die zelfs visueel hierop inspeelt door karakters weer te geven met 2D sprites, al doet het dit wel met een 3D-achtergrond met als gevolg een artstyle die sterk doet denken aan games als Live A Live, Octopath Traveler en Triangle Strategy. Dat pakt niet altijd succesvol uit, daar proporties soms niet helemaal lijken te kloppen, maar over het algemeen genomen oogt het prima.
Why him?
Het is niet enkel de artstyle die terug doet denken aan JRPG’s van decennia geleden; het verhaal is niet anders. Een boosaardig keizerrijk wil niets liever dan alles onderwerpen en het is aan onze helden om ze een halt toe te roepen. Het sleutelobject deze keer komt in de vorm van Prime Lenzes, een soort magische objecten met de kracht van een massavernietigswapen. Iets wat je uit handen wil houden van een op macht belust land dus, maar wel iets wat je maar wat graag tegen ze gebruikt.
Het verhaal rondom die Prime Lenzes wordt verteld vanuit drie oogpunten, met groepen die met én tegen elkaar vechten. Je hoeft hierbij geen kant te kiezen, want de game bepaald wanneer je wisselt tussen deze karakters, zodat de flow van het verhaal bewaart blijft. Desondanks is er één duidelijke hoofdpersoon. Dit is Nowa, een klassieke jongen die zijn thuis verlaat om deel te nemen aan de strijd, maar uiteindelijk voor meer bedoeld is. Het is allemaal vrij generiek en als hoofdpersoon gaat Nowa dan ook geen prijzen winnen. Sterker nog: in de game zelf zitten heel wat personages die vele malen boeiender zijn dan het karakter dat het verhaal moet dragen. En dat is jammer, want dat verhaal komt toch al behoorlijk traag op gang, zelfs voor een JPRG.
Keuze volop
Als het op personages aankomt, heeft Eiyuden Chronicle sowieso geen gebrek aan materiaal. De game mag dan wel de subtitel Hundred Heroes hebben, echter in werkelijk kun je een gortige 120 karakters verzamelen alsof je humanmon zit te spelen, net zoals in Suikoden het geval was. Dit zijn bovendien meer dan allerlei generieke warriors, wizards en clerics zoals je die vaker in games ziet, maar stuk voor stuk unieke strijders met hun eigen skills, achtergrondverhaal en zelfs stem in zowel Engels als Japans, waarmee je kunt babbelen in het kasteel wat je naar een uur of acht krijgt. Elk van hun kan onderdeel worden van jouw party van zes en kan worden uitgerust met gear en na levelen skill points gebruiken. Sommigen van hun vervullen hiernaast in jouw basis een extra rol om als bijvoorbeeld innkeeper of blacksmith, waarmee ze je ook buiten gevechten helpen.
Nu zijn 120 karakters natuurlijk een beetje overkill wanneer je er maar zes mee op sleeptouw neemt. De meeste JRPG’s geven je ongeveer het dubbele aantal helden dan wat je frontlinie bevat, zodat je een achterhoede hebt, en veel meer dan dat zou dan ook relatief nutteloos zijn. Dit is waar War Mode om de hoek komt kijken.
Op specifieke momenten in het verhaal monden lokale slagvelden uit in een grootschalige confrontatie tussen verschillende partijen. Confrontaties waar jij niet enkel aan deelneemt, maar zelfs een sleutelrol in speelt. In deze gevechten wordt klassieke turn-based combat ingeruild voor een tactisch systeem waarbij elk karakter dat je tot op dat moment hebt gerekruteerd meevecht met zijn eigen legion. Hierdoor voelt het niet nutteloos om meer bondgenoten te ronselen eens je een party hebt gemaakt waar je tevreden mee bent.
Waar moet ik nu weer heen?
Zoals gezegd speel je enkel op specifieke momenten in War Mode. De rest van de tijd ren je rond met jouw groepje van zes, waarmee je bijvoorbeeld dungeons gaat verkennen. Dit is vrij standaard JRPG-spul, maar omdat eindeloos de basic attack gebruiken met zoveel karakters een pain in the ass is, heb je ook een auto battle, welke wederom rechtstreeks uit Suikoden komt. In gevechten kun je de AI het over laten nemen om te vechten, waarbij ze een vast stel regels volgen. Denk hierbij aan ‘’gebruik heal als HP onder een specifiek percentage komt’’. Deze regels kun je zelf aanpassen om waar gewenst dingen bij te stellen, zodat je niet oog in oog met een baas komt zonder MP in de tank. Dit werkt opvallend goed en maakt de grind dragelijker voor zij die hier niet van houden. Gelukkig maar, want puzzels in deze dungeons zijn vaak een hele hoop backtracking en lukraak proberen omdat niet duidelijk is wat een hendel bijvoorbeeld doet. Daardoor zijn menig oersaai en ellenlang, in ieder geval gevoelsmatig.
Overigens zal je niet alles kunnen doen met de AI. Boss fights zijn een stuk gecompliceerder en daardoor interessanter, en vereisen dat je echt strategisch gaat denken door bijvoorbeeld jouw omgeving in te zetten. Hiermee zijn deze de echte hoogtepunten van de dungeons, hetgeen je ook merkt aan de muziek. Motoi Sakuraba, gekend van zijn werk aan Star Ocean en Tales of, heeft veel nummers ten gehore gebracht die vooral lekker in de achtergrond blijven hangen, maar op cruciale momenten verrassend sterk blijken te zijn. En dat is prima! Wanneer je immers vijftig tot zestig uur in één game zit, wil je niet dat dezelfde paar deuntjes te prominent naar voren blijven komen.
Conclusie:
Eiyuden Chronicle is een moderne kijk op Suikoden die echter vooral niet teveel op een moderne JRPG wil lijken. Het gevolg is een liefdesbrief aan die serie, die fans van de klassieke JRPG niet mogen missen.
