Nostalgie. De Dikke van Dale omschrijft dit mooie begrip als een verlangen naar dat wat al een tijd geweest is. Een terugkeer naar het verleden, zegt men ook wel eens. Dat is dan ook wat ik voelde tijdens mijn speelsessie met Eternal Sonata, de derde Japanse RPG voor de Xbox 360. De eerste, Enchanted Arms, werd matig ontvangen, terwijl de opvolger het een stuk beter deed. Zo kreeg Blue Dragon een nette 7,9 van GameQuarter. Volgens de verwachtingen zou Eternal Sonata de beste van de drie worden en tenslotte de perfecte warming-up zijn voor het veelbelovende Lost Odyssey.
Eternal Sonata (ES) is een muzikale Role Playing Game. Dat zie je aan de omgevingen, wapens, persoonsnamen, vijanden én ten slotte aan de sleutelfiguur waar ontwikkelaar Tri-Crescendo flink mee heeft lopen opscheppen: de Frans-Poolse componist Frédéric François Chopin, in de game ook wel Frédéric genoemd. Deze jonge, briljante musicus ligt aan het begin van de game in een riant bed. Al snel wordt duidelijk dat Frédéric lijdt aan tuberculose, en op elk moment kan overlijden.
Volgens de dokter ligt het aan de droom van Frédéric of hij het lang gaat volhouden of niet. Jammer genoeg droomt hij niet over blote vrouwen of snelle wagens (of een combinatie daarvan), maar over een kleurrijke, schitterende wereld waar allemaal foute dingen gaande zijn. Na een reeks gebeurtenissen (die ellenlange discussies bevatten) besluit Frédéric samen met de eveneens ongeneeslijke zieke tiener Polka, en de avonturistische Beat en Allegretto op reis te gaan naar de koning. Dit om hem te confronteren met een aantal kwalijke zaken waar hij ondere andere verantwoordelijk voor is.
Nadelig aan Eternal Sonata is dat het verhaal op veel punten steken laat vallen, vooral omdat de personages vrij oppervlakkig zijn en het verhaal voorspelbare clichés bevat. Daarnaast is de game vreselijk lineair, de ontwikkelaar dwingt je als het ware om van punt A naar punt B te gaan. Er zijn dan ook geen side-quests en minigames om je naast het verhaal bezig te houden. Hierdoor is de game dan ook vrij kort, want binnen negentien uur zie je de credits al over je scherm rollen, en dat is vrij weinig voor een RPG-game.
Toch blijft de game dankzij enkele toevoegingen (zoals scènes) van Chopin interessant, omdat je als gamer en muziekliefhebber móet weten wat er op het einde gaat gebeuren. Dat gevoel wordt mede versterkt door de filmpjes waarin Chopin’s leven in alle details wordt beschreven. Je merkt tijdens het kijken dat de fictieve droomwereld elementen bevat die identiek zijn en betrekking hebben op Chopin’s leven. Uiteraard worden deze stukken tekst en foto’s ondersteund door de briljante muziekstukken van de meester zelf. Je krijgt dus als gamer leerzame en educatieve geschiedenislessen van Tri-Crescendo, wat natuurlijk leuk is voor diegenen die van klassieke muziek houden.
Maar goed, als we alleen maar geschiedenislessen wilden volgen, dan kochten we wel een mechanische tutor. Gelukkig speelt ES ook lekker weg en vooral het gevechtssysteem verdient daarbij de nodige aandacht. In feite is het spel gewoon een turn-based RPG, maar kent het genoeg foefjes om het spel aantrekkelijk en snel te houden. Zo zie je, net als in Blue Dragon, de vijanden op het speelveld staan en met een beetje geluk kun je deze omzeilen als je even geen zin hebt om te vechten. Het vechten zelf is een mix tussen turn-based en real-time gevechten. Ieder personage in de groep, alsook de vijanden, krijgt een beperkte hoeveelheid tijd per beurt om defensieve en offensieve zetten te doen. Tijdens die beurt kan je vrij bewegen, maar hou er wel rekening mee dat alles wat je doet kostbare tijd van je beurt afneemt. Kleine vermelding waard is de coöperatieve modus, waardoor je met twee spelers de gevechten kunt uitvoeren. Een leuke toevoeging, maar niet meer dan dat.
In het gevechtsysteem kun je met de vier standaard knoppen aanvallen, items gebruiken, blocken en een speciale aanval uitvoeren. Om de ietwat weinig mogelijkheden bij het vechten te compenseren, kent Eternal Sonata een leuke twist in het vechtsysteem. Elk character heeft een speciale aanval, zoals bekend. Echter, in het licht is deze speciale aanval heel anders dan in de schaduw. In het licht kun je bijvoorbeeld helende krachten oproepen, terwijl je in de schaduw een destructieve aanval uitvoert, die je vijand in één slag verpulvert. En dat is niet het enige: ook het uiterlijk en de eigenschappen van de vijand veranderen als hij van het licht naar het donker loopt, of andersom natuurlijk. Om de gevechtspotjes spannender te maken heeft Tri-Crescendo gekozen voor een dynamisch speelveld, zodat bijvoorbeeld wolken ervoor kunnen zorgen dat er shaduwen of lichtplekken ontstaan.
Het jammerlijke aan Eternal Sonata is dat de typische RPG-elementen niet goed zijn uitgewerkt. Zo zie je bijvoorbeeld geen nieuwe kleren wanneer deze zijn geactiveerd en is het level-en attributensysteem gewoon amateuristisch te noemen. Bovendien kent het gevechtsysteem, ondanks de innoverende uitvoering en nieuwe twists, niet genoeg diepgang en is het daarom ook vrij makkelijk. Gewone monsters en zelfs eindbazen heb je zonder enige moeite verslagen. Waarschijnlijk komt dit door het missen van magiepunten (MP) en andere dingen die ervoor zorgen dat een RPG gecompliceerder wordt.
De game wordt zelfs nog makkelijker gemaakt door de foto’s die je kunt verkopen. De avonturier Beat heeft namelijk een fototoestel die je tijdens de gevechten kunt gebruiken. Hoe beter de foto, hoe meer hij zal opleveren. Dit is echter zo matig uitgewerkt dat zelfs de slechte foto’s ontieglijk veel geld opleveren. Gelukkig is het verzamelen van scorepieces wél goed uitgewerkt. Met deze korte stukjes bladmuziek kan je sessies voeren met andere muzikanten. Wanneer je een sessie uitvoert met een andere muzikant, en deze vind jouw scorepiece goed passen bij de zijne, dan krijg je een leuke item van deze muzikant.
Het grafische aspect van Eternal Sonata is misschien niet zo innoverend als het gevechtsysteem, maar het verdient zeker de nodige aandacht, omdat het één van de mooiste Xbox 360-games tot nu toe is. De game wordt namelijk gekenmerkt door een werkelijk prachtige cell-shaded stijl, inclusief mooie personages die zo uit een Japanse animé lijken te komen. Alles loopt mooi vloeiend en alle omgevingen die je tegenkomt zien er ook nog eens adembenemend uit, variërend van groene landschappen en moerassen tot ijzige bergen en kleurrijke (!) riolen. Helaas kun je maar weinig genieten van de landschappen, omdat er veel onzichtbare muren zijn die de vrijheid van de gamer dus ruimschoots beperken. Ook steden als Ritardando, die beschreven wordt als een enorme stad, voelt niet meer aan als een gehucht en dat is iets wat te betreuren valt.
Tot slot is het natuurlijk mooi om deze volwaardige recensie af te sluiten met datgeen waar de game om draait: klassieke muziek. Liefhebbers kunnen voor 80% genieten van Chopin’s muziekstukken, die zelfs op de achtergrond gespeeld worden. De overige 20% wordt gedaan door Motoi Sakuraba, bekend van onder andere de Tales of-, Star Ocean- en Baten Kaitos-reeksen. Alle muziekjes die je in de game bent tegenkomen kun je weer rustig naluisteren in het traditionele menu van Eternal Sonata. De deuntjes en muziekjes die in het menu gespeeld worden deden me al gauw denken aan games als Zelda en Final Fantasy. Oude vertrouwde geluiden die de laatste jaren veel voor mij hebben betekend. Tot slot nog het vermelden waard is dat deze game ook de Japanse stemmen ondersteunt, die ongeveer even goed zijn ingesproken als de Engelse, wat natuurlijk een goede zaak is voor wij Europeanen.
Conclusie
Uiteindelijk maakt Eternal Sonata de veelbelovende verwachtingen niet waar, en is het de eer aan Blue Dragon om er als beste van de drie af te komen. De game is namelijk vreselijk lineair en is nogal beperkt als je kijkt naar de vrijheid en de typische RPG-mogelijkheden. Bovendien is de game vrij makkelijk waardoor de verhaallijn niet al te lang duurt, de coöperatieve modus maakt dat gegeven een klein beetje goed. Maar, als je fan bent van de grafische stijl en je de muziek van Chopin wel kunt waarderen, dan is deze game een lust voor het oog en oor.