Eternal Torment: An Immortal Girl's Dance of Disgrace

Daar ik pas een handjevol erotische videogames gerecenseerd heb, staat de inhoud van die artikelen me nog helder voor de geest. Zo schreef ik bij de laatste, Sengoku Rance, nog over bekende eroge-series. Maar bekend is niet hetzelfde als berucht. Berucht zijn immers niet Rance en A Kiss for the Petals, maar Euphoria en Yes, Thank You, twee games met schockerende inhoud. Eternal Torment: An Immortal Girl’s Dance of Disgrace is van diezelfde schrijver, maar dat wist ik niet toen ik eraan begon.

Dat dit geen romantisch liefdesverhaal zou worden wist ik. Ik had al rondgekeken op de pagina van Mangagamer en zag daar de duidelijke duistere fantasy-ondertonen, wat dan ook de reden was dat ik een recensie-exemplaar had verzocht. Maar al snel werd duidelijk dat de game op meer fronten duister was dan dat.

Waarschuwing: gore

Er is geen mooie manier om dit te brengen, dus ga ik even met de deur in huis vallen: Eternal Torment is absoluut gruwelijk. Niet qua verhaal, maar qua inhoud. De naamloze hoofdrolspeelster is een slaaf in een duistere wereld waar enig fatsoen allang verdwenen is. De eerste keer dat we haar horen spreken spat de angst van haar stem af, een prestatie van formaat van stemactrice Aoi Tokio, waardoor je als speler al direct met een onbehagelijk gevoel zit. Gegg, de meester van onze arme dame, dreigt meermaals met geweld, maar pas eens de scènes komen wordt duidelijk dat je er niet vanaf gaat komen met een paar blauwe plekken.

Ik wil niet het gehele eerste hoofdstuk verpesten, dus ga niet te veel in op de details ervan, maar in ongeveer twee uur tijd passeren tentacle rape, gang rape, mind break, kannibalisme, het consumeren van lichaamsvloeistoffen, ontleding, verminking en meer de revue met bijna onvoorstelbare regelmaat. En daar elk van deze gebeurtenissen van stemmenwerk is voorzien, is dit niet iets wat je in de koude kleren gaat zitten.

De eerste heuvel

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik na dat hoofdstuk heb moeten vechten om verder te spelen. Eternal Torment was niet wat ik ervan had verwacht en maakte me op meerdere momenten erg ongemakkelijk tot ronduit misselijk, zelfs al word je visueel gezien het ergste bespaart. Eens deze horde genomen is gaat het spel echter een hele andere kant op en wordt het het dark fantasy-verhaal waarvan ik dacht dat het het zou zijn. Natuurlijk, niet alles gaat goed en er komen zo nu en dan nog steeds scènes voorbij zoals we ze zagen in het eerste hoofdstuk, maar zover als dat het daar ging wordt het lange tijd niet meer. Dat is fijn, maar ook een valkuil. Want na een uur of acht relatief rustig het avontuur gevolgd te hebben begint de toon snel grimmiger te worden. Hoe het afloopt mag je echter zelf ontdekken, want als je na de vorige alinea’s nog niet bent afgeschrokken, zal het einde je ook niet meer tegenhouden.

Audiovisueel

Natuurlijk is een visual novel, ondanks zijn gebrek aan traditionele gameplay, meer dan zijn setting. Het is ook artwork, karakteropbouw en audio. Ik noemde al even de voice actrice van de hoofdpersoon, maar alle dames in dit verhaal zijn vertolkt door professionals van de hoogste orde. De mannen daarentegen moeten het doen met enkel geschreven dialoog, wat ik persoonlijk een beetje zonde vond, vooral op momenten waarin ze een belangrijk deel van de gebeurtenissen uitmaken.

Op het gebied van art zal er echt niets te klagen zijn. Mensen die kicken op zaken als BDSM, sadisme en andere fetisjes in dat straatje zullen ongetwijfeld aan hun letterlijke trekken gaan komen met Eternal Torment, dat volledig met één hand te spelen is. Voor de rest valt er echter weinig te halen. De daadwerkelijk consensuele scènes zijn zeldzaam en een stuk sneller voorbij dan die andere variant. Bovendien voelen de vaak gewelddadige seksuele scènes op momenten geforceerd aan, wat de impact ervan niet ten goede komt.  

De vanille-ingestelde mensen als mijzelf kunnen dan ook beter uitwijken naar de vele alternatieven die beschikbaar zijn. Want hoewel het verhaal zeker de moeite waard is en mij op momenten op het puntje van mijn stoel hield, is het enkel weggelegd voor zij met een sterke maag en hoge tolerantie voor dingen buiten hun comfortzone. Waarom zou je jezelf dat aandoen?

Conclusie

Eternal Torment was zeker niet de dark fantasy visual novel met erotische elementen waarvan ik dacht dat dat het was, al heeft het wel zeker dat soort momenten. In essentie is het echter klinkklare torture porn met een relatief sterk verhaal, dat wordt neergesabeld door de toevoeging van extra gewelddadige erotische scènes die het verhaal niet noemenswaardig vorderen. Eternal Torment is een beleving waarvan ik blij ben dat ik het gehad heb, maar die ik door zijn grafische en soms verontrustende content niet volmondig kan aanbevelen.