Etrian Odyssey IV: Legends Of Titan werd door mij bekroond met een welverdiende 84. Toch had de game ook zeker zijn tekortkomingen. De grootste was het gebrek aan verhaal en om het volgende niveau te behalen was dit dan ook waar Atlus de zeilen bij zou moeten zetten. Met Etrian Odyssey: Untold – The Millennium Girl lijken ze op koers te zitten.
Ons verhaal begint wanneer een Highlander, lid van een groep nobele krijgers die naar ware gerechtigheid streeft, vertrekt richting de grote stad Etria. De stad wordt geteisterd door vreemde en onverklaarbare aardbevingen en de Radha Hall heeft avonturiers opgeroepen om het fenomeen tot op de bodem uit te zoeken. In jouw geval is het echter anders. Jij komt niet af op de beloningen die Radha Hall uitreikt, maar bent hier op persoonlijk verzoek. Het duurt dan ook niet lang voordat je officieel erkent wordt door de autoriteiten.
Als bevoegd avonturier is je voornaamste taak het verkennen van het nabijgelegen labyrint waar de aardbevingen vandaan lijken te komen. Dit gigantische ondergrondse doolhof wordt bevolkt door monsters, wiens lichaamsdelen de voornaamste inkomstenbron is van Etria. Al snel kom je echter bij nóg een interessante plek uit.
Op ongeveer een dag reistijd van Etria ontdekt Radha Hall namelijk een mysterieuze ruïne van een oude beschaving. Etria’s bange soldaten durven het gebouw niet ver te betreden en dus ben jij als een avonturier die zich bewezen heeft het perfecte slachtoffer.
Diep in de ruïne stuit je op een meisje in vreemde kleding. Ze bevindt zich in een machine die in het huidige tijdperk niet bestaat. Veel tijd om hierover te piekeren heb je echter niet, wanneer een drietal mensen, achtervolgd door een monster, de kamer binnen stormt. Per abuis wordt de machine geactiveerd en opent het meisje haar ogen. En zonder een moment van twijfel verjaagt ze het monster.
Het meisje heet Fredirique, maar daarmee is ook alles wat ze zich herinnert gezegd. De periode die ze in het vreemde apparaat heeft doorgebracht heeft schijnbaar haar geheugen aangetast, waardoor ze volledig hulpeloos is. Aan de andere kant weten de drie andere bezoekers, Arthur, Simon en Raquna, precies waar ze mee bezig zijn. Het trio is gestuurd door Midgard Library om dezelfde reden als dat Radha Hall jou ingehuurd heeft. Aangezien kracht in nummers ligt, besluiten jullie daarom jullie zoektocht gezamenlijk te vervolgen.
Aangezien je in de story mode met vaste karakters speelt, is er ditmaal weinig ruimte om je eigen strategie op te zetten. De Highlander is met zijn speer een goede tank, terwijl Knight Raquna de frontlinie verdedigt. Healer Simon kan je uit benarde situaties helpen, terwijl Gunner Fredirique en Mage Arthur vooral goed presteren in de achterhoede. Er is echter geen reden waarom je deze opstelling moet volgen.
Je karakters kunnen namelijk worden uitgerust met Grimoire Stones. Deze vreemde stenen bevatten skills van een bepaalde klasse óf vijand, waardoor ik Simon een prima Tank kon maken en Raquna mee kon helpen met healen. Ze zullen natuurlijk nooit helemaal uit hun oorspronkelijke rol groeien, maar je hebt voldoende mogelijkheden om ze tenminste inzetbaar te maken in meerdere situaties.
Buiten de Grimoire Stones om is er niets gewijzigd aan de gameplay van Etrian Odyssey. Een team van (maximaal) vijf karakters verkent dungeons, waarbij je een voor- en achterhoede hebt. Per rij kun je er drie plaatsen en niet elke aanval kan even ver reiken, waardoor je slim moet omspringen met deze posities. Gevechten spelen zich naar goed gebruik turn based af, waarbij de snelheid van je karakters de volgorde bepaalt. Je kunt aanvallen en verdedigen, skills gebruiken of items inzetten. Niets nieuws onder de zon dus.
Ook in het vijandelijke kamp zien we akelig veel bekenden terug. De vijandige karakters en animaties lijken één-op-één geïmporteerd van Legends Of Titan, met hier en daar een enkel nieuw personage of een andere kleur van een bestaande vijand. Het was prima in Legends Of Titan en dat is het nu nog. Echter lijkt Atlus zich er op die manier makkelijk vanaf te maken.
Dit vertaalt zich ook als we het doolhof verlaten en Etria induiken. Qua opzet is de stad vrijwel hetzelfde, met enkel andere karakters die de gebouwen bewonen. De overworld waar je doorheen moet reizen is zelfs in zijn geheel geschrapt, evenals het verzamelen van voorwerpen door bijvoorbeeld vissen. De F.O.E. die in de eerdere game de overworld bewoonden zijn gelukkig nog wel te vinden in de dungeons en spelen hier een grotere rol dan ooit.
F.O.E. staat voor Formido Oppugnatura Exsequens, wat vrij vertaalt neerkomt op Fucking Overpowered Enemy’s. Deze vijanden zijn een slag groter dan je normale hindernis en zijn daarom ook te zien op je kaart. Een slim man vermijdt een directe confrontatie met deze wezens, althans zonder een goede voorbereiding. De beste wapens en goede ervaring krijg je namelijk enkel door deze gevaartes te vellen en hun loot terug te brengen naar de smederij. Ze blijven echter niet stil staan in de dungeon en sommige zullen je bovendien achtervolgen als ze je zien. Het is dan ook belangrijk om ze te bestuderen als je zonder kleerscheuren wenst verder te reizen. Precies zoals in vorige games.
Maar kan ik het Atlus wel kwalijk nemen dat het zo veel dingen hergebruikt? Immers is Etrian Oddyssey geen nieuwe game, maar een remake van de originele Etrian Odyssey voor de Nintendo DS. En wanneer we het vanaf die kant bekijken, zien we opeens hoeveel werk hierin gezeten heeft. Dingen als zichtbare F.O.E. en de uitgebreide toolkit om kaarten te tekenen op het touchscreen waren niet aanwezig in de originele game en ook de vijanden zijn visueel er flink op vooruit gegaan. Het is niet overdreven om te stellen dat ze de game bijna vanaf de grond af aan opnieuw gemaakt hebben. En dan gooien ze er ook nog een story mode bovenop, al kun je ook de traditionele versie spelen. Dat is Atlus zoals fans van Japanse games ze kennen en van de ze houden. En dat is Atlus die mij nu ook weer een geweldige 25 uur vermaak heeft bezorgd.
Conclusie
Op het eerste gezicht lijkt Etrian Oddyssey: Untold een gemakzuchtig vervolg op Legends Of Titan. Maar gezien het feit dat het geen vervolg is, maar een remake van de originele game, doe je de game hiermee geen eer aan. Want hoewel veel dingen duidelijk overgeheveld zijn uit Legends Of Titan, is de originele game zoveel aangepast dat je het nauwelijks nog herkent. Je kunt dus weer heerlijk vechten, kaarten tekenen en dungeons verkennen, maar ditmaal ook nog met een degelijk verhaal.