Het is best triest hoe makkelijk onze hersenen ons voor de gek kunnen houden. Een gebeurtenis kan je hele blik op de wereld, je gedachten over bepaalde gebeurtenissen en zelfs herinneringen beïnvloeden. En die gebeurtenis hoeft niet eens groots of traumatisch te zijn. Ik heb altijd genoten van de Etrian-games, maar nadat Etrian Mystery Dungeon me met een nare nasmaak achter liet, was ik wel een beetje klaar met de serie. Gelukkig komen dergelijke games rechtstreeks naar mij als GameQuarter ze ontvangt, waardoor ik opnieuw kennis kon maken met de dungeon crawler van Atlus.
De game die ditmaal op mijn bord viel, was Etrian: Untold 2 – The Fafnir Knight, een indirect vervolg op The Millennium Girl en een remake van Etrian Odyssey II voor de 3DS. Net zoals bij zijn voorganger doet de term remake de game echter tekort.
Hetzelfde, maar dan beter
In essentie is de formule van de serie niet bijster veel veranderd door de jaren heen. Een groep van maximaal vijf avonturiers verkent kerkers in first person en tekent hiervan kaarten op het touchscreen. Gevechten zijn random, met uitzondering van F.O.E., die op je kaart te zien zijn. Deze monsters zijn vele malen sterker dan de reguliere vijanden en kun je dan ook het beste vermijden wanneer je ze voor het eerst tegen komt. Het verschil zit hem echter in de aankleding van het geheel.
De originele Etrian Odyssey 2 verscheen in 2008 voor de Nintendo DS, een apparaat dat nu niet bepaald bekend stond om de hardware onder de motorkap. Ontwikkelaar Atlus moest daarom slim te werk gaan om hun grootse dungeons vloeiend op de kleine schermen van de handheld te toveren. Het gevolg was een game die ons een weinig gedetailleerde 3D-wereld en tweedimensionale vijanden voorschotelde. Dankzij de 3DS waaide er echter een frisse wind door de serie.
De nieuwe generatie
Met Etrian Odyssey IV zag het ontwikkelteam hun kans schoon om de serie naar een nieuw niveau te tillen. De kerkers werden voorzien van het 3D-effect van de handheld en kregen veel meer detail. Bovendien werden vijanden nu in drie dimensies weergegeven en bewogen ze tijdens gevechten, hetgeen ook gold voor de F.O.E. buiten de gevechten om.
Omdat de Freaking Overpowered Enemies nu daadwerkelijk op de map rondliepen, konden ze zichtbaar worden geïntegreerd in omgevingspuzzels, iets waar de game gretig gebruik van maakte. Er was zelfs een overworld tussen de dungeons, waar de monsters rondliepen om je het leven zuur te maken. Deze is echter helaas afwezig in Etrian Untold. De andere verbeteringen die ik zojuist benoemde hebben echter allemaal hun weg naar de game gevonden, en dat is nog niet alles.
Een verhaaltje voor het slapen gaan
Etrian Untold: The Millennium Girl, de voorganger van The Fafnir Knight, voegde namelijk een belangrijk element toe aan de gekende Etrian-formule; een verhaal. Waar de Etrian Odyssey-games je voorheen kerkers liet verkennen om kerkers te verkennen, kreeg je nu een doel en drijfveer. The Fafnir Knight bouwt (losjes) voort op dit verhaal en voegt daarom ook een makkelijke moeilijkheidsgraad toe voor zij die dit verhaal simpelweg willen doorlopen. Oudgedienden van de serie hoeven zich echter niet druk te maken, want er is een classic variant van de game, waarin je zelf je team mag samenstellen en het verhaal afwezig is.
Het verhaal van The Fafnir Knight brengt ons naar de Midgard Library, een instituut waar kennis wordt verzameld en avonturiers getraind worden om de geheimen van de wereld te ontdekken. Jij woont hier, samen met je vriend Flavio, sinds de Midgard Library jullie opnam als weeskinderen. En vandaag heeft het instituut een missie voor jullie.
Een eeuwenoude traditie
Eens elke honderd jaar wordt in het koninkrijk Caledonia een prinses geboren die een speciaal teken bij zich draagt. Dit teken signaleert dat het tijd is om een eeuwenoud ritueel uit te voeren, waarbij de prinses samen met enkele vertrouwelingen afreist naar High Lagaard om hier te bidden in een tempel. Aan het begin van de game is deze tijd weer aangebroken, en de prinses heeft jou gevraagd als haar metgezel.
Met Flavio aan je zijde reis je af naar High Lagaard om je opdrachtgever te ontmoeten. Een simpele opdracht, tot de ene naar de andere complicatie zich aandient. De tempel, genaamd Ginnungagap, blijkt namelijk vervallen en niet zomaar toegankelijk. Barrières blokkeren je vooruitgang en kunnen enkel overkomen worden door het labyrint dat langs de mythische boom Yggdrasil loopt te verkennen. Zo raakt jouw groep steeds dieper verwikkeld in de geheimen van Ginnungagap en Yggdrasil tot de vreselijke waarheid boven water komt. Voor het zover is ben je echter ben veertig tot vijftig kaart tekenende, monster vechtende uren verder als je op normal door het verhaal heen blaast.
In die tijd heb je een band opgebouwd met je karakters, zonder dat je ellenlange dialogen hebt die de gameplay opbreken. Persoonlijk heb ik niet zo’n moeite met lappen tekst, maar bij de Etrian-serie en diens achterban past het gewoon niet. Die willen simpelweg dungeons verkennen, monsters bevechten, puzzels oplossen en kaarten tekenen, zoals ze gewend zijn van de serie. En met de verbeterde dungeons en graphics is dat nóg leuker dan het ooit was in het origineel.
Conclusie
Waar Etrian Mystery Dungeon mij met een nare nasmaak achter liet, smaakte Etrian Untold 2: The Fafnir Knight vooral naar meer. En met nog twee Etrian Odyssey-games onaangeraakt zal het waarschijnlijk niet lang duren voor een derde Untold game verschijnt. Voor nu kunnen we echter genieten van alles wat de serie goed maakt, terwijl je voortgedreven wordt door een verhaal dat de originele game complimenteert. En dat is hoe een remake moet zijn.