Met net genoeg geld voor één game ging ik naar de winkel toe. Naast alle race en schietspellen zag ik een game staan die er echt vernieuwend uitzag, maar waarvan ik niet wist wat ik moest verwachten, Fahrenheit. Met de gedachten deze game snel uit te spelen en daarna te ruilen tegen een andere game rekende, ik de game af. Vanaf dat ik de game in mijn PS2 deed, heb ik in de 24 uur daarna het spel bijna non-stop gespeeld.
Lucas Kane zit in een restaurantje te genieten van een maaltijd als hij opeens in een rare trance komt. Met een mes in de hand loopt hij naar de wc waar hij een oude man neersteekt. Vlak na de moord schiet Lucas uit zijn trance en ziet hij wat hij gedaan heeft, vanaf dat moment begint een spannend kat-en-muis spel waarbij Lucas constant moet vluchten voor de politie terwijl hij er achter probeert te komen wat de reden was dat hij de man in het restaurant vermoord had. Tijdens de game speel je met 4 verschillende personages waarvan Lucas Kane de echte hoofdpersoon is. Verder speel je met de 2 politie-agenten die de moord in het restaurant moeten oplossen en met de broer van Lucas(deze heeft maar een kleine rol in het verhaal). Meer zal ik niet verklappen van het verhaal want dat zou de ervaring alleen maar minder maken. Het verhaal is naar mijn mening 1 van de beste verhalen die ik ooit in een game heb meegemaakt.
De gameplay van Fahrenheit is helemaal gebasseerd op het maken van keuzes. Elke reactie die je kiest heeft een andere reactie als gevolg. Bijna alles in de game moet je doen met de twee analoge sticks op je controller. Boven in het scherm zie je welke acties je kan doen met je analoge sticks, dit varieert van het gebruiken van voorwerpen tot het reageren in gesprekken. Om een beetje actie in het spel te houden, zodat het niet gaat vervelen, moet je op verschillende momenten in het spel een soort minigames spelen waarbij je in een bepaalde tijd met je stickje bewegingen in bepaalde richtingen moet maken. Dit systeem werkt goed en geeft je het gevoel dat je ook echt invloed hebt tijdens de aktie. Het nadeel is dat deze aktiemomenten soms erg lang duren en erg eentonig kunnen worden.
Het spel maakt ook gebruik van het opsplitsen van het scherm ( wat ook veel in de tv-serie 24 wordt gedaan). Dit maakt het erg spannend omdat je op die manier bijvoorbeeld krijgt te zien dat de politie op weg is naar je apartement en je dus maar even de tijd hebt om je te verstoppen.
De graphics van Fahrenheit zijn redelijk, niet heel mooi en niet heel lelijk. Wat de makers wel goed hebben gedaan is doormiddel van een beetje grauwe graphics een opdrukkende en sobere sfeer neer te zetten die perfect bij de game past. Maar zoals ik eerder al zei draait het bij deze game absoluut niet om de looks, maar om het verhaal.
Het geluid is echt een van de pluspunten van Fahrenheit. De mooie melodietjes zetten percies de goede sfeer neer en zorgen daarmee dat je nog meer in de game wordt gezogen. Helaas ontbreekt de ondersteuning voor 5.1 surround maar dit is een punt waar niemand zich echt aan zal storen. Ook de stemmen in de game zijn erg goed gedaan, complimenten voor de stem-acteurs dus;).
Conclusie
Hierbij zijn we meteen bij het grootste minpunt van Fahrenheit aangekomen. Als je (net als ik) geen probleem hebt met lang achter je PS2 zitten ben je in 1 of 2 dagen met de game klaar. Ik zelf deed er 9 uur over om de game uit te spelen. Helaas is ook de replay niet erg goed, want alleen kleine details in het verhaal veranderen als je andere keuzes maakt tijdens het spel. Ik zou iedereen dan ook aanraden deze game te kopen, uit te spelen, en weer te ruilen.