Met FAR: Lone Sails wist ontwikkelaar Okomotive iets bijzonders neer te zetten. In een volstrekt origineel en krakkemikkig voertuig betrad je de droogliggende zeebeddingen op een tocht, zonder te weten waarom en waar deze zou eindigen. Precies ditzelfde concept wordt nu herhaald, al beman je ditmaal een vaartuig in een met water overlopen wereld. Eb is veranderd in vloed in Far: Changing Tides.
Zonder enige introductie wordt je letterlijk in het diepe gegooid en wen je al snel aan de enige controls die de game kent: bewegen, springen en interacteren met witgekleurde hendels en knoppen. Je ontdekt snel een grafische stijl die enigszins contrasteert met het vorige deel, maar wel voldoende raakvlakken kent om hetzelfde gevoel van desolatie en verwondering op te roepen. Een gevoel dat enkel versterkt wordt als je het vaartuig hebt gevonden. Een vaartuig waarvan je weet dat het de komende uren je enige bondgenoot zal zijn.
Hijs de zeilen
Met een paar simpele handelingen kan je het zeil spannen, waarna je minutenlang alsmaar vooruit gaat. Rustgevend, aangevuld door slechts de omgevingsgeluiden: je romp die door het water boort, het waaien van de wind in je zeilen en verder niks dan stilte. Er is los van deze functionele stilte en desolatie wel degelijk ruimte voor muzikale omlijsting. Op passende momenten breken bijvoorbeeld rustige gitaarakkoorden door. Ze geven een emotionele rand aan de simplistische schoonheid of onderstrepen een bijzonder voortgangsmoment. De game is in veel facetten een retraite van alle met actie gevulde belevingen die de speler voor en na deze game oppakt. De eenzaamheid wordt ook visueel regelmatig subtiel doorklieft door beweging in de achtergrond. Zeemeeuwen, walvissen en kwallen hebben nergens een actieve rol in je verhaal, maar bieden subtiel leven aan de aquarel-gekleurde wereld. Een wereld waar af en toe wat glitches in te ontdekken zijn, maar je net doet of je deze niet ziet. Het is niet perfect, maar wel heel sfeervol.
Net als in de eerste game worden de rustige vaartochten afgewisseld door gebeurtenissen die een groter ingrijpen van de speler vragen. Kleine puzzels waardoor de mogelijkheden van je vaartuig uitgebreid worden. De speler verlaat op vastgestelde momenten zijn schip om boven of onder het water veelal mechanische puzzels op te lossen. Je bedient in de loop van het zes-uur durende avontuur meerdere stellages en kranen om ervoor te zorgen dat je schip weer door kan gaan met de lange tocht naar hetgeen zich volledig rechts bevindt. Het zijn deze momenten die een vergelijking met Inside en Limbo enigszins rechtvaardigen. De puzzels en uitdagingen nemen licht toe in complexiteit en zijn doorgaans eenvoudig en snel te vervullen als duidelijk is wat er dient te gebeuren. Helemaal in het begin, als je went aan de mechanieken, is het soms niet helemaal duidelijk wat de game van je vraagt. Het zoeken naar de antwoorden op deze onduidelijkheid haalt het tempo weliswaar weg, maar blijft nooit te lang aanwezig om tot grote irritatie te leiden.
Start de motoren
De uitbreidingen die je verkrijgt in deze puzzel-sequenties activeren meer modules op je schip. Dit betekent dat er meer mogelijk is, maar je ook relatief meer zaken moet managen. Denk aan het verbranden van brandstof om bij windstilte ook vooruit te komen. Het koelen van de motor als deze oververhit dreigt te raken en het repareren van kapotte onderdelen. Bij deze taken komt ook het beheren van brandstof- en reparatiekratten kijken. Dit bestaat voornamelijk uit het aan boord halen van deze grondstoffen en er zorg voor dragen dat je er niet te snel doorheen gaat. De game straft je niet te hard als je hiermee niet goed uitkomt maar de zwarte rookwolk uit je apparaat is wel een stuk vervelender. Daarnaast ondervond ik richting het einde wel degelijk consequenties in het feit dat bepaalde acties een stukje lastiger uit te voeren waren.
En…
Halverwege de game voegt het spel functionaliteiten toe die enige uitdaging toevoegen, maar ook de rust en verwondering voor een deel wegnemen. Vanaf dat moment was ik meer gebrand op het afronden van de game dan het daadwerkelijk genieten van de omgevingen die ik nog wel moet doorkruisen. Tegen het einde pakt de game wel weer terug op een bepaalde verwondering die ik in het begin van de game ook had. De game biedt zelfs tot tweemaal toe een mogelijk einde om toch nog door te pakken en te eindigen waar het echt raakt. Al zal dit moment niet voor iedereen even aansprekend zijn.
Conclusie
FAR: Changing Tides biedt iets unieks in het huidige landschap. De game vergeet op een gegeven moment zijn focus maar blijft onderhoudend en pakt dit weer terug om te eindigen op een zeer waardige manier. Een over het algemeen genomen goed georchestreerde ervaring die mij bij zal blijven en die ik liefhebbers van kleinere titels en indies van harte aanraadt.