‘’Je hebt leeuwen en je hebt lammeren,’’ zo vertelt Antón Castillo aan zijn zoon Diego in een scène die zwaar beladen is met referenties naar het Christendom. ‘’Jezus was beide. Zowel een leeuw als een lam,’’ verwijzend naar de dualiteit van de profeet, die zowel moest leiden als moest lijden. Of het bewust is weet ik niet, maar deze dualiteit is kenmerkend gebleken voor de ervaring genaamd Far Cry 6.
Niet alles heeft echter twee paden en wanneer jouw avontuur in Ubisofts nieuwste zandbank begint, ben je een jonge man of vrouw genaamd Dani in het fictieve land Yara. Deze op Cuba geïnspireerde natie wordt geleid door de in de introductie genoemde Castillo, die na een overwinning in vrije verkiezingen als een dictator het land met ijzeren vuist regeert. Bewoners worden gedwongen om te werken op plantages om medicinale tabak te verbouwen, waarbij ze worden blootgesteld aan de meest gruwelijke taferelen. Niet enkel werken ze in zeer giftige dampen, maar marteling en moord zijn dagelijkse kost. Dat jouw karakter besluit om zich aan te sluiten bij guerillabeweging Libertad kon je dan ook van mijlenver zien aankomen.
Oud en nieuw
Eens je je door het startgebied hebt heen gewerkt, word je losgelaten in een Yara dat is opgebouwd volgens het alom bekende Ubisoft-recept. En die legt direct de eerste tegenstrijdigheid bloot.
Ben je een nieuwe speler die na het zien van de trailers de franchise eens een kans wil geven? Dan word je verwelkomd in een gigantische speeltuin. De map van Yara is indrukwekkend groot en gevuld met nevenactiviteiten van verschillende groottes. Checkpoints kunnen reizen een stuk makkelijker maken als ze zijn overgenomen en supply drops en treasure hunts leveren waardevolle grondstoffen voor Libertad op. Gebouwen herbergen loot en wie goed zoekt vindt excentrieke karakters en verhalen die rangeren van bizar tot verdrietig. Je kunt grondstoffen verzamelen om je kamp of wapens te verbeteren, racen terwijl Dani de Spaanstalige muziek meezingt, hanen laten vechten of gaan vissen. De wereld ligt aan je voeten! Je kunt je dus makkelijk ruim twintig uur vermaken voordat je Antón écht onderuit gaat proberen te halen door gebieden stap voor stap over te nemen.
Ben je een terugkerende Far Cry-speler? Of zelfs maar iemand die recentelijk een Ubisoft-titel heeft gespeeld? Dan begin je mogelijk al te zuchten bij het lezen van deze omschrijving. Het is hetzelfde riedeltje als Assassin’s Creed, als Watch Dogs, als Immortal: Fenyx Rising of natuurlijk de laatste vijf delen in de Far Cry-serie. Ubisofts creativiteit lijkt in recente jaren monddood gemaakt te zijn en Far Cry 6 maakt dit duidelijker dan ooit, daar ik feitelijk mijn review van Far Cry 5 of New Dawn had kunnen kopiëren en plakken met minimale wijzigingen, net zoals bij deze game is gebeurd. Hoe je de gameplay-opzet ervaart is dan ook zeer afhankelijk van hoe je in het spel stapt. Want er zijn zowaar mensen die deze voorspelbaarheid juist waarderen en zoeken.
Snel en langzaam
De opzet mag dan wel identiek zijn bij het gros van de Ubi-titels, maar Far Cry is de enige serie van de voorbeelden die je laat spelen in de eerste persoon. Het laat zich daardoor makkelijk in het hokje first-person shooter plaatsen, maar het is wel meer dan dat. Far Cry heeft altijd gedraaid om vrijheid: vrijheid om obstakels te tackelen op de volgorde die jij wil en op de manier die je wil. Stilletjes te werk gaan heeft voordelen, maar wie guns blazing door de voordeur wil rennen kan dat ook gewoon doen. Zelfs amigo’s, partners die aan jouw zijde vechten, zijn opgedeeld in deze twee categorieën, waardoor je zou denken dat er een duidelijke afbakening is. Maar dat geldt slechts in het begin. Eens je een fatsoenlijke load-out hebt gevonden en die van de nodige upgrades hebt voorzien, is planning een overbodige luxe. Met uitzondering van hele specifieke missies, werkt dezelfde methode in elke situatie.
Deze uitleg gaat er overigens wel van uit dat je in Action Mode speelt, niet in Story Mode. Want daarin kun je letterlijk blijven staan en vijanden op je af laten komen terwijl je onder vuur wordt genomen, om ze met een shotgun een voor een gatenkaas-cosplay te geven. Niet dat ze in Action Mode veel slimmer zijn, maar ze raken daar harder en komen vooral in grote getalen. Meer kwantiteit dan kwaliteit dus, al lijkt ook dat een terugkerend probleem te zijn voor Far Cry 6.
Best en slechtst
Het is knap dat een wereld die zo tot de nok toe gevuld is als Yara, zo ontzettend leeg aan kan voelen. Dan heb ik het niet over de uitgestrekte bossen en diepe moerassen, waarvan je zoiets mag verwachten, maar zelfs de steden die allen bewoond worden door hetzelfde handjevol NPC’s. Als Far Cry 6 op zijn best is, in de verhaalmissies en met de gedirigeerde setpieces, leeft Yara en leef jij mee met Dani’s worstelingen. Maar wanneer je daarna in een dergelijke stad weer de controle krijgt in de open-wereld, crasht enig opgebouwd momentum als een vliegtuig zonder motor neer. Ik heb het wel vaker gezegd in mijn reviews van open-wereld-spellen, maar Far Cry 6 was in mijn optiek veel beter geweest als een semi-lineair verhaal. Korter, krachtiger, gefocuster! Beter dus, maar niet perfect.
Als je vraagt wie de sterren zijn van Far Cry-spellen, zul je doorgaans de namen van de schurken opgenoemd krijgen. Joseph Seed en Vaas zijn veel iconischer dan de helden die ze moeten verslaan. Met Antón Castillo probeert Ubisoft dit kunstje over te doen, maar het slaagt hier maar heel beperkt in. Acteur Giancarlo Esposito weet op enkele momenten een heel overtuigende dictator neer te zetten, maar op de meeste momenten is het karakter genaamd Antón gewoon niet zo bijzonder. Het ‘’grote kwaad’’ dat als jouw drijfveer moet dienen wordt zelfs overschaduwt door enkele van zijn handlangers die je, afhankelijk van je keuzes, al heel vroeg in het spel om kunt leggen. Mede hierdoor leefde ik echter naar het einde toe, gewoon omdat ik er klaar mee was. Klaar met Antón, klaar met Yara en voorlopig denk ik ook wel even klaar met Far Cry.
Of toch niet
Ubisoft was zo gul om ons voor deze review te voorzien van de Ultimate Edition van Far Cry 6. Dit betekent dat de game gebundeld werd met een stapel DLC. Deze bestaan uit verschillende packs die je van nieuwe wapens, voertuigen en amigo’s voorzien, niet zelden geïnspireerd op eerdere games in de serie. In tegenstelling tot bijvoorbeeld een Tales of ARISE is deze content niet storend, daar het slechts in het begin echt meerwaarde heeft. Daarna vind je in-game betere alternatieven, al ben ik er niet zeker van of hetzelfde kan worden gezegd van de gear die je via de wansmakelijke microtransacties kan aanschaffen.
Wat de Ultimate Edition verder bood, is de Season Pass. Hiermee mogen we op een later moment terugkeren naar het spel voor nieuwe avonturen met Vaas, Min en Joseph. Dus voorlopig ben toch nog niet klaar met Far Cry zo te merken. Maar dat is een artikel voor een andere dag.
Conclusie
Far Cry 6 is…een nieuwe Far Cry-titel. Niets meer en niets minder. Het is de formule die Ubisoft al jaren draagt, bestaande uit een open-wereld pizza met een extravagant aantal toppings, dat er desondanks in slaagt een compleet onopmerkelijke smaak te geven. Een smaak die we bovendien al kennen en waarvan het deeg een beetje begint te ruiken. Het spel is geen slechte maaltijd op zichzelf, maar als de nieuwe gang in het Ubi-diner voelt het alsof de kok creatieve zelfmoord heeft gepleegd en de maaltijden nu bestaan uit de opgewarmde kliekjes. Mag ik de rekening?