In de geschiedenis van het menselijke ras zijn talloze legendes te vinden. De plunderingen van Genghis Khan, de heldendaden van Hercules en de ware identiteit van Jack the Ripper zijn slechts enkele voorbeelden van verhalen die van generatie op generatie worden doorgegeven. In het Fate-multiversum worden dergelijke legendes vereeuwigd als Servants, helden die uit de dood opstaan om tegen elkaar te strijden voor de heilige graal.
Fate/Extella volgt in dit gigantische universum direct op Fate/Extra, een PSP-titel uit 2010, die de traditionele magische aspecten van de franchise achter zich liet. De heilige graal-oorlog die centraal staat in elk deel van de serie was ook de rode draad in dit verhaal, maar werd deze keer uitgevochten in een digitale wereld die was opgezet door een buitenaardse supercomputer. Dit technologische hoogstandje heet de Moon Cell en registreert sinds het begin der tijden alles wat de mensheid doet. Dat klinkt natuurlijk behoorlijk ingewikkeld, maar Extella neemt de moeite om nieuwe spelers van de nodige context te voorzien. Desondanks is de game echter niet het ideale beginpunt in de serie, dus het eerst spelen van Fate/Extra wordt sterk aangeraden.
Anders dan jezelf
Wanneer je aan je nieuwe avontuur in Fate/Extella begint, word je begroet door Saber. Deze luidruchtige blondine was jouw Servant in de laatste heilige graal-oorlog en is nu, dankzij jullie overwinning, de nieuwe heerser van de digitale wereld genaamd SE.RA.PH. Als strijdmakkers door dik en dun, en tevens geliefden, zou deze jonge vrouw in je geheugen gegrift moeten staan. Je komt echter al snel tot de verontrustende ontdekking dat je geheugen je voor een groot deel in de steek laat. Niet enkel kost het je moeite om Saber te herkennen, maar het overgrote deel van de gebeurtenissen die zich in Fate/Extra voltrokken, ben je volledig kwijt. En al snel blijkt waarom.
Na het winnen van de heilige graal-oorlog werd je begeleid naar het binnenste van de Moon Cell. Hier zou jouw karakter als winnaar beloond worden met de Regalia, een ring die de drager toegang geeft tot de enorme krachten van de Moon Cell. Op het moment suprême werd dit proces echter onderbroken door een gigantisch wezen dat de aanval op je opent en de Regalia, en hiermee ook jouw karakter, in meerdere delen splijt.
Die ene ware
Mocht deze opzet je absurd in de oren klinken, dan kan ik je daar geen ongelijk in geven. Het verhaal van Saber is bij vlagen erg ver gezocht en heeft bovendien een heel hoog ‘’waifu-gehalte’’. Nagenoeg alle interacties die Saber en jouw karakter buiten het slagveld om hebben, zijn doordrenkt met kleffe dialogen en seksuele toespelingen die er zo dik op liggen dat ze bijna tastbaar zijn. Nou kan ik best genieten van een lekker zoetsappig liefdesverhaal, maar in Fate/Extrella bereikt de zoetsappigheid in recordsnelheid een punt waarop je er als speler van begint te gruwelen.
Maar zelfs als dit je niets doet, zal de slechte vertaling en de inconsequente manier van verhaalvertelling, waarbij karakters vaak reageren op iets dat duidelijk geschreven is als een interne monoloog, zijn tol eisen van zelfs de meest fanatieke Fate-fan. Zelfs hun mantel der liefde kan niet verbergen dat het schrijfwerk in Extella zwaar ondermaats is voor de serie, wat extra problematisch is door het feit dat ruim vier uur van Saber’s vijf uur durende verhaal ermee gevuld is.
Nu is vijf uur natuurlijk erg kort voor een retail-titel. Het verhaal van Saber is echter niet het enige verhaal dat je door kunt spelen. Door te spelen ontgrendel je drie nieuwe hoofdstukken, evenals dertien side stories. De hoofdstukken vertellen de kern van het verhaal en worden gaandeweg beter, met de derde als een positieve uitschieter, terwijl de side stories vooral wat meer diepte geven aan de minder belangrijke karakters uit het verhaal. Deze overvloed aan content kan echter niet verbloemen dat Fate/Extella maar feitelijk weinig om het lijf heeft.
Copy-paste…forever…
Het beetje gameplay dat Extella je biedt, kan worden ingedeeld in het musou fighter subgenre. Denk hierbij aan games als Dynasty Warriors, Ninety-Nine Nights en Hyrule Warriors, die een kleine groep helden tegen een gigantische vijandelijke overmacht plaatsen in een strijd om territorium. In de schoenen van een van de zeventien helden stuur je vijanden met honderden tegelijk naar het hiernamaals middels razendsnelle hack and slash-actie, waarbij het doel is de vijandelijke leiders naar buiten te lokken. Want enkel wanneer je deze velt, kun je het gebied waar je op dat moment om vecht overnemen.
Hoewel ik tot nu toe louter negatief ben geweest over Fate/Extella, weet de game zichzelf enigszins te herpakken op het gebied van gameplay. Ontwikkelaar Type Moon is er namelijk in geslaagd om alle zeventien speelbare karakters werkelijk uniek te laten aanvoelen. Zo is Saber razendsnel met haar zwaard en heeft ze meerdere aanvallen die haar midden in een groep vijanden gooien en heeft Caster meer aanvallen die bedoeld zijn om vijanden op afstand te houden terwijl je ze bestookt met vuur-, wind- en ijsmagie. Ondanks dit zijn alle karakters echter makkelijk onder de knie te krijgen, doordat hun combo’s allen dezelfde basis hebben waarop voortgebouwd wordt wanneer ze levelen. Dit maakt de game toegankelijk voor nieuwkomers én het nodigt uit tot experimenteren met verschillende helden. Maar waar de helden ieder zichzelf kunnen dragen, zijn de vijanden een heel ander verhaal.
Dat een veld bezaaid is met tientallen klonen van dezelfde vijand, kan ik Extella niet kwalijk nemen. Het generaliseren van de gewone voetsoldaten is een regel in het musou fighter-genre en zorgt ervoor dat je in een oogopslag kunt zien waar de belangrijke doelwitten zich op het veld bevinden. Bovendien zorgt het ervoor dat de processor van je console minder rekenkracht nodig heeft voor de vijanden, waardoor het de stabiele framerate van Fate/Extella kan waarborgen.
Dit praat echter niet goed dat de vijanden in de game hoekige zwarte figuren zonder enig detail zijn, die nog het meeste doen denken aan models zonder textures. Het verhaal moet ons doen geloven dat dit zo is omdat het simpele aanvalsprogramma’s in de wereld van SE.RA.PH. zijn, maar net als de slechts vijf verschillende levels en eigenlijk ook de rest van de game riekt dit naar gemakzucht.
Conclusie
Fate/Extella leest als slechte Fate/Extra-fanfictie die is geschreven door een tienermeisje dat nog nooit een vriendje heeft gehad. En alsof dat nog niet erg genoeg is, werd dit verhaal daarna ook nog pover vertaald. De gameplay is in orde en de zeventien helden voelen ook echt aan als zeventien aparte karakters, maar dat maakt weinig uit wanneer je constant tegen dezelfde blanco vijanden vecht in het hetzelfde handjevol omgevingen.