Allicht om écht afstand te nemen van de vorige storyline, zijn er flink wat dingen veranderd in deze uitbreiding. Jij bent niet langer de main character van het verhaal, maar ene Wuk Lamat vervult die rol. Zij is de dochter van de huidige heerser en moet het tegen haar broers en een vierde persoon opnemen, in een serie uitdagingen die bepaald wie de troonopvolger wordt. Jij speelt hierbij een ondersteunende rol.
Een nieuwe start
Dit verschil in perspectief en de afstand van de vorige verhaallijn, maken Dawntrail bij uitstek geschikt voor nieuwe spelers die zich allicht geïntimideerd voelen door de honderden en honderden quests die dat verhaal ondertussen besloegen. Toch is het niet helemaal een clean break. Kennis van de voorgaande gebeurtenissen is een plus, al was het maar omdat de Sion voor expositie erin gepropt zijn zonder een daadwerkelijke meerwaarde te bieden, en dat er geen optionele recap trailer of iets dergelijks is, is een gemiste kans. Al kun je je natuurlijk wel afvragen hoeveel je mist als je het niet weet? Bovendien is het niet zo dat je zo maar even in dit nieuwe hoofdstuk kunt stappen. Als je de eerdere arc volledig wil skippen, moet je er nota bene voor betalen!
Het nieuwe verhaal dat Dawntrail ons voorschotelt, is er een met twee duidelijke delen. Het eerste stuk, dat ongeveer 60% van de uitbreiding beslaat, verkent het nieuwe continent en diens gebruiken. Verschillende culturen hebben zich hier gemengd en de culturele diversiteit die dit met zich meebrengt, staat centraal in het plot. Er is hierbij bijzonder veel aandacht over hoe deze verschillende stammen omgaan met de dood en het eren ervan, al komt dit niet altijd even goed uit de verf. Spijtig, want de Zuid-Amerikaanse volkeren die overduidelijk als invloed hebben gediend (denk Maya, Inca en Aztec), zijn immens interessant als inspiratiebron. Met name één origin story bleef hierbij hangen, welk gaat over het fokken van reptielen om specifieke mutaties te triggeren, zelfs als de lichamen van de mislukte pogingen zich daarvoor rap moeten opstapelen.
De tweede helft
Het thema van dood en afscheid vloeit door in het tweede deel van ons verhaal, waar je de wereld een enorme verandering door ziet maken. Met het oog op spoilers kunnen we hier niet te diep op ingaan, maar de invloeden van Final Fantasy IX druipen er vanaf. In de wereld, sommige karakters en vooral in de slotakte. De Zuid-Amerikaanse invloeden worden aangevuld met verschillende science-fiction-elementen, die doen denken aan dingen als Cyberpunk, Ghost in the Shell en The Matrix. Dit zorgt niet enkel voor meer variatie, maar ook voor meer opties, waardoor dit stuk voor een gigantische shift in toon zorgt en is een stuk sterker is dan het eerste deel. Dit alles wordt begeleidt door een soundtrack die veel experimenteler is en glitch, jazz en meer erbij trekt alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Deze delen samen zijn ongeveer vijftig uur lang, al hebben we het dan nog niet gehad over de endgame content waar je nog de nodige uren in kan steken. Het is dus geen korte uitbreiding, maar toch voelt het alsof het niet diep genoeg in is gegaan op sommige aspecten ervan, waardoor het niet het niveau weet te halen dat we van Final Fantasy XIV gewend zijn. Zaken als de dood van bepaalde karakters en het rouwproces worden wel erg makkelijk afgedaan en de story threads komen op één na netjes aan hun eind. Moge het duidelijk zijn met wat de volgende uitbreiding verder gaat.
De rest
Dawntrail is natuurlijk meer dan een volgend verhalend hoofdstuk. Het bevat ook gameplay, al is daar natuurlijk weinig aan veranderd. Er is een nieuw ras in de vorm van de vrouwelijke Hrothgar, twee nieuwe klassen met de Pictomancer, een spellcaster met veel bombastische audiovisuele effecten op het irritante af, en de Viper, een melee DPS.
Of je deze klassen gaat verkennen of niet is aan jou, maar weet dat de nieuwe dungeons er geen rekening mee houden als je ze nog aan het leren bent. Story dungeons zijn een stukje moeilijker gemaakt, waarbij specifiek de bosses peper in hun reet hebben gekregen. Een wipe zal daardoor vooral bij een eerste poging geen zeldzaamheid zijn, hetgeen een welkome verandering is. Story dungeons waren altijd wat aan de makkelijker kant, al is het natuurlijk niets in vergelijking met de endgame content. Daar zullen de terugkerende spelers ongetwijfeld nog altijd hun tanden stevig in kunnen zetten.
Conclusie:
Dawntrail zou de perfecte gelegenheid zijn om nieuwe spelers naar de game te brengen die overweldigd waren door de reeds bestaande content. Maar door skippen achter een betaalmuur te plaatsen en geen deftige recap te bieden, wordt dit onnodig moeilijk gemaakt. Ergens ook begrijpelijk, daar Dawntrail echt voelt als een nieuw begin dat niet het niveau weet te halen waar FF14 om bekendstaat.