Vaak wordt beweerd dat de toevoeging van Roy en Marth in Super Smash Bros. Melee direct verantwoordelijk was voor het Westerse debuut van de Fire Emblem-serie. En hoewel de meningen hierover uiteen lopen, valt niet te ontkennen dat de eerste paar delen van de franchise slechts door een handjevol Westerse gamers zijn gespeeld. Dankzij Fire Emblem: Shadow Dragon, een remake van de eerste game, op de Nintendo DS en het gloednieuwe Shadows of Valentia, een remake van de tweede, op de 3DS lopen we die achterstand echter langzaam in.
Het sleutelwoord in die laatste zin is remake; Fire Emblem Echoes een port noemen zou de game namelijk enorm tekort doen. De 25 jaar oude SRPG werd voor zijn Westerse debuut compleet opnieuw opgebouwd in de stijl van de recentere Fire Emblem-games, met driedimensionale gevechten, support-gesprekken en een classic mode, maar heeft desondanks een volledig eigen smoel dankzij de invloeden van het bronmateriaal. Fire Emblem: Gaiden, de game waar Shadows of Valentia op gebaseerd is, was namelijk een vreemde eend in de bijt.
De kar voor het paard spannen
Voor we het gaan hebben over wáárom Gaiden zo afwijkt van de andere games in de serie, moeten we echter eerst een beeld schetsen. Een beeld over de wereld waarin de game zich afspeelt, over het continent Valentia dat sinds jaar en dag gescheiden is in Zofia, het domein van Godin Mila, en Rigel, het land van haar broer Duma, en van een heilig akkoord dat geschonden wordt en een einde brengt aan de vrede.
Van dit alles merken echter ze maar weinig in Ram Village, een gehucht in het zuiden van Zofia dat bekend staat om zijn wijn. Het is in dit dorp dat we kennis maken met Alm, Celica, Gray, Tobin, Kliff en Faye, de dorpskinderen die hun leven leiden zonder een zorg in de wereld. Aan hun onschuld komt echter al snel een einde, wanneer ze aangevallen worden door ridders. Het gevecht dat volgt dient als een tutorial onder leiding van Alm en Celica’s grootvader en laat je ternauwernood ontsnappen aan de geruiterde mannen die je naar het leven staan. En dan moet de game nog beginnen.
Groeispurten
Na deze tutorial spoelt de game enkele jaren verder. Alm en Celica werden voor hun eigen veiligheid van elkaar gescheiden, maar beloofden elkaar ooit weer te vinden. En daarom traint de jongen dagelijks met zijn grootvader, die tevens een van de grootste krijgers van Zofia is. Deze toewijding heeft zijn vruchten afgeworpen, want Alm houdt zich gewapend met een zwaard staande tegenover de legendarische Sir Mycen. Desondanks wil de oude ridder zijn kleinzoon geen stap buiten het dorp laten zetten, dit tot de ergernis van Alm. De tiener ziet zijn kans echter schoon wanneer een coup d’état Zofia in chaos gooit en een lokale verzetsbeweging Ram Village bezoekt in de hoop Mycen te rekruteren.
Aan de andere zijde van het koninkrijk maakt ook Celica zich klaar om de wereld in te trekken. Haar dromen worden geplaagd door visioenen van Alm die meevecht in de oorlog en als een priesteres trekt ze zich de staat van Zofia persoonlijk aan. Ze besluit daarom onder begeleiding van enkele van haar vrienden af te reizen naar de tempel van Mila, om daar raad te vragen aan de godin.
De verhalen van Alm en Celica lopen zo parallel aan elkaar en je acties in beide verhalen hebben (in)direct invloed op het verloop van de andere. Er is geen sprake van grote vertakkende verhaallijnen, maar wel van kleine wisselwerkingen die ervoor zorgen dat jouw ervaring net wat anders is dan die van andere.
Ten aanval
Zoals eerder gezegd is Fire Emblem: Gaiden, en in de verlenging hiervan Fire Emblem: Echoes, het rare kindje van de serie. In essentie blijft het echter dezelfde tactische RPG waar fans van houden. Jij en de computer bewegen beurtelings jullie eenheden over een veld dat in vakjes is verdeeld, waarbij je rekening dient te houden met factoren als bereik, loopafstanden en kansberekening. De wapendriehoek, waarbij wapen X sterker is tegen wapen Y, van de laatste paar games schittert in afwezigheid, maar buiten dat zou het bekend terrein moeten zijn voor gamers die gestoeid hebben met Awakening of Fates. Wie meer van hetzelfde verwacht gaat er echter bedrogen uit komen.
Fire Emblem: Echoes doet duidelijk denken aan de SRPG’s van vroeger in de zin dat het een stuk pittiger is dan de meeste games vandaag de dag. Zelfs wanneer je op classic speelt en karakters na elk gevecht terug tot leven komen, zal je het game over-scherm waarschijnlijk vaker zien dan dat je lief is wanneer je door het verhaal probeert te blazen. En dat is de bedoeling, want de dungeons en Mila’s Turnwheel, die je de tijd terug laat draaien, zijn er niet voor niets.
KWAAK!
En daar is de eerder genoemde eend dan toch eindelijk geland. Fire Emblem: Echoes is namelijk meer dan een SRPG, het is tevens een dungeon crawler. Verwacht geen Diablo- of Dungeon Hunter-achtige taferelen, maar vooral wat simpele locaties die je kunt verkennen om schatten te vinden en te grinden wanneer het je te moeilijk wordt, waarbij je behalve op HP ook op vermoeidheid moet letten en je karakters moet voeren. Het is geen wereldschokkende toevoeging aan de serie, en het is ook niet moeilijk om te zien waarom dit mechaniek niet terugkeerde in latere Fire Emblem-games, maar het zorgt wel voor wat variatie die de game ten goede komt.
Een ander punt waarmee Echoes zich onderscheidt van zijn seriegenoten is de manier waarop je karakters rekruteert die zich niet automatisch bij je voegen. In games als Fates en Awakening gebeurde dit vaak door met belangrijke personages te spreken op het slagveld, maar in Echoes is een makkelijkere manier. Daar krijg je de meeste karakters namelijk simpelweg door met ze te praten in dorpen, kastelen en gevangenissen, welke gepresenteerd worden in de stijl van een visual novel. Zoals ik al zei: een vreemde eend.
Een smakelijk tussendoortje
Dat Echoes durft af te wijken van zijn voorgangers is niet per definitie iets goed óf iets slechts, immers is het de uitvoering die bepaalt of het afbreuk doet aan de bestaande formule of er juist iets aan toevoegt. En hoewel de dungeons en de locaties die je kunt bezoeken absoluut verfrissend zijn, verhullen ze niet dat Echoes op andere vlakken tekort schiet.
Het verhaal bijvoorbeeld, mist ondanks de toevoeging van meer dialogen en karakters ten opzichte van het origineel de finesse die latere delen in de serie kenmerkt. Relaties tussen de meeste karakters zijn oppervlakkig en dialogen missen drama en intrige. Daarbij is de game ook relatief kort; ondergetekende tikte net de 25 uur aan toen de credits over het scherm rolde. Er is uitgebreide post-game content en er komt nog een stapel DLC, maar dat zijn slechts pleisters op deze wond.
Conclusie
De komst van Fire Emblem Echoes roept bij mij als fan van de serie een heel dubbel gevoel op. Enerzijds ben ik blij dat ik eindelijk Gaiden kan spelen en wordt ik vrolijk van alle vernieuwingen en verbeteringen die Intelligent Systems aan deze remake heeft doorgevoerd. Anderzijds ben ik echter verwend door recentere games in de serie, waardoor Shadows of Valentia als een flinke stap terug voelt. De game is absoluut leuk en zit goed in elkaar, maar kan zich simpelweg niet meten met zijn 3DS-broeders.