Als je een beetje hebt rondgekeken op het internet in het afgelopen jaar, zou je denken dat Fire Emblem: Three Houses de heilige graal van de TRPG is. Met name de vrouwelijke Byleth en Edelgard zul je met regelmaat voorbij zien komen, al heeft dat volgens mij meer te maken met…alternatieve media van het spel. Ook ik speelde die game te zijner tijd door en bekroonde die met een niet onaardig cijfer. Tegelijkertijd had ik ook de nodige kritiekpunten die het spel ervan weerhielden om écht memorabel te worden.
Hoe kloppend deze uitspraak is gebleken, realiseerde ik me toen ik Fire Emblem: Three Hopes mocht gaan recenseren. De art style en presentatie oogden bekend en ook karakters als Hubert en Petra herkende ik direct. Tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat ik menig karakter pas weer kon plaatsen na een recap op Wikipedia. En vraag me al helemaal niets over de plotlijnen van Three Houses, want daar kan ik me nog minder van voor de geest halen!
Geen gemis
Het is met deze achtergrondinformatie dat ik met volle overtuiging durf te stellen dat je de vorige Fire Emblem niet gespeeld hoeft te hebben om in deze te kunnen duiken. Je zult allicht enkele knipogen missen, maar Three Hopes kan prima gespeeld worden als een op zichzelf staand avontuur in de wereld van Fódlan.
In die wereld ben jij Shez, een huurling die tijdens een missie oog in oog komt te staan met Byleth en zijn huurlingen. De hoofdpersoon van Three Houses staat op dit moment in tijd bekend als The Ashen Demon en dat die bijnaam niet onterecht is toebedeeld, blijkt wanneer jouw groep in de tutorial met de grond gelijk wordt gemaakt. Ook jouw leven lijkt aan een vroegtijdig eind te komen, maar wanneer een stem in je tot je spreekt, ontwaak je krachten waarmee je weerstand kunt bieden aan de overweldigende macht van de sterkste huurling.
Jaren later
De game springt hierna enkele jaren verder. Onze hoofdpersoon heeft zijn krachten leren beheersen, al snapt die nog steeds niet wat ze zijn en waar het wezen dat ermee gepaard komt is. Wat hij wel weet, is dat het hem sterk maakt en dus biedt hij zijn diensten aan wanneer drie studenten van Garreg Mach worden opgejaagd door bandieten. Dit zijn Dimitri van Faerghus, Edelgard van het Adrestrian Empire en Claude van de Leicester Alliance, de drie volgende heersers van hun respectievelijke rijken. Als studenten aan de grootste kerk van het continent leven ze echter op goede voet met elkaar.
Door een samenloop van omstandigheden besluit je, al dan niet tegen wil en dank, om ook les te gaan volgen in de Officers Academy van de grootste kerk, waarbij het huis waarbij je je aansluit bepaalt welke verhaallijn je gaat volgen. Het is op dit punt dat we stoppen met het verkennen van het verhaal, daar dit is waar de game in mijn optiek pas echt begint.
Even spelen
Dat de game zoveel verhaal heeft, verbaasde mij overig. Three Hopes is immers geen mainline Fire Emblem-titel zoals Three Houses dat was, maar een nieuw deel in de Warriors spin-off-serie. Dit betekent dat het geen TRPG, maar een musou fighter is; een genre dat nou niet bepaald bekendstaat om de diepgang van diens vertelsels. In plaats daarvan hak je vijanden normaliter met de honderden neer, terwijl je probeert objectives te voltooien op een slagveld dat altijd in beweging is.
De tweede Warriors heeft dit ook, al is de schaal, vermoedelijk om technische redenen, vaak een stuk kleiner. Pop-up van vijanden is namelijk opvallend opzichtig. Slagvelden waar je op momenten over de koppen van de vijanden kunt lopen, zul je daardoor hier niet vinden, met zelfs basissen die die slechts bewaakt worden door een man of dertig. Het gevoel dat je een wandelende oorlogsmachine bent vergaat hierdoor snel, waardoor de repetitie die inherent is aan dit specifieke subgenre opeens een stuk minder dragelijk wordt. Immers worden omgevingen die vrij generiek ogen en waar je simpelweg door vijanden heen kunt sprinten om jouw doel te bereiken al snel saai. Men lijkt dit zelfs te erkennen en geeft je daarom de opties om drie keer per gevecht te warpen, om zo de reis te skippen, en bevriende units bevelen te geven zodat je bijvoorbeeld niet naar de andere kant van de map hoeft om een doel te verdedigen.
Wat hierbij niet helpt, is dat de het verhaal behoorlijk wordt opgerekt. Elke chapter heeft één gevecht dat het verhaal vordert en drie á vijf gevechten die je moet voeren ter voorbereiding. Deze hebben doorgaans maar weinig op de kous en voelen als vulmiddel, hetgeen de game met drie campaigns écht niet nodig heeft. Je kunt ze deels overslaan, maar loopt dan wapens, skills en zelfs units mis, waardoor dit feitelijk geen optie is. Simpelweg de verhaalmissies op elkaar laten volgen, met stukjes expositie in het kamp tussendoor had in mijn optiek voor betere pacing gezorgd en het geheel een stuk minder…saai gemaakt.
Saai?
Dit woord moet worden gezien in context. Three Hopes heeft oprecht goede momenten – zelfs als het verhaal wederom niet bij ondergetekende zal blijven hangen – maar de weg om daar te komen is simpelweg vermoeiend. Al in chapter 6 had ik het gevoel wel klaar te zijn met de gameplay die Omega Force mij voorschotelde en dat was slechts in de eerste playthrough die, afhankelijk van jouw keuzes, zestien tot achttien chapters heeft. Tel dan ook op tientallen, zo niet honderden uren als je alles wil zien wat de game te bieden heeft. Hoe snel je uitgekeken raakt is echter wel heel persoonlijk natuurlijk. Bovendien zal iemand die de game opstart wanneer die zin heeft een heel andere ervaring hebben dan iemand als mij, die een deadline moest halen. Ondanks deze misschien enorm klinkende minpunten is de impact op de score daarom beperkt.
Waarvoor dat niet geldt, is het social aspect. Net als in Three Houses kun je in Three Hopes een beetje keuvelen met jouw klasgenoten, voor ze koken en met ze trainen. Je kunt ze upgraden middels de bekende paden, wat dankzij de geluidseffecten een feest van herkenning is. De opties zijn een stuk beperkter en daar er ditmaal geen kans op romans is, voelen ze een stuk minder nuttig. Zelfs al kom je terug van de vorige titel en wil je gewoon weer connecten met de karakters, dan nog zal je hier vermoedelijk niet aan je trekken komen. Ook hier had stroomlijning van het geheel enorm kunnen helpen, maar helaas…
Conclusie
Fire Emblem: Warriors – Three Hopes is een beetje voor zij die de karakters en sociale aspecten van Three Houses opnieuw willen beleven en een beetje voor zij die meer Warriors zoeken. Zeggen dat deze fans op hun wenken worden bediend kunt je echter niet. Het is allemaal net wat te oppervlakkig en eentonig om boven een goede voldoende uit te schieten, die het wel verdiend voor een aantrekkelijke visuele aankleding, vloeiende gameplay ondanks pop-up en overvloed aan content.