Tegenwoordig zijn games eigenlijk steeds vaker een middel om je te kunnen uiten. We vliegen, schieten, racen of vechten graag ‘even’ na een dag hard werken of het invullen van de oh zo fijne belastingpapieren rond deze tijd. Afgelopen jaren is er echter een steeds grotere stroming van relatief rustige games ontstaan, beter bekend als de ‘walking simulator’. Sony wist ons op de vorige E3 ook te verrassen met de indie game Firewatch, om het genre als een lopend vuurtje aan de man te brengen. Na de game eindelijk gespeeld te hebben blijkt dat het absoluut iets is wat je kunt verwachten van een game in dit genre, maar is dit voor de gemiddelde sensatiezoeker voldoende?
Een bijzonder verhaal
De intro van Firewatch is in ieder geval meteen raak. Met mooie, rustgevende muziek krijg je aan de hand van tekst een kijkje in het leven van hoofdpersoon Henry en daarmee de ingewikkelde relatie met zijn vrouw. De game geeft je een aantal keuzes die niet zozeer gevolgen hebben voor het verloop van de game, maar je wel laten nadenken wat jij in zo’n situatie zou doen. Hierdoor ontwikkel je een zekere empathie voor Henry’s problemen. Eenmaal aangekomen in het heden besluit Henry zijn leven even achter zich te laten en een hele zomer boswachter te worden in Shoshone National Forest in de Rocky Mountains, waar een raadsel moet worden opgelost.
Gelukkig word je niet helemaal alleen gelaten in het prachtige bos, want al snel krijg je te maken met Delilah, die de wacht houdt over het bos en de boswachters. Zij leidt je via een walkie talkie naar de plekken die je bezoekt en is het aanspreekpunt als je een object of gebeurtenis wilt rapporteren. De fantastische interactie tussen Henry en Delilah is dan ook meteen waarop Firewatch zich onderscheidt van andere games. De dialogen die gevoerd worden tussen Henry en Delilah zijn hilarisch, emotioneel en geven de game een diepere lading. Delilah heeft al lang door dat Henry zichzelf niet zomaar heeft opgegeven, aangezien boswachters volgens haar allemaal een probleem hebben, en daar maakt ze in het begin dan ook prima gebruik van om Henry’s geduld uit te testen. De hoofdpersonen zijn kwetsbaar, volwassen en bovendien ontzettend interessant.
Vooral dialogen voeren
In de gesprekken kies je steeds je antwoord via de walkie talkie, wat invloed heeft op je relatie met Delilah. Kies je ervoor om te vertellen wat je vrouw met alles te maken heeft, dan leer je Delilah ook steeds beter kennen. Omdat je Delilah eigenlijk niet ziet, ben je geneigd om ook meer los te laten, wat een positieve invloed heeft op de bijzondere band die er geschapen wordt. Tijdens het moment dat de walkie talkie even niet beschikbaar is, wordt pas duidelijk dat Delilah je steun en toeverlaat is in een soms heel donker bos. Je ziet gewoon dat mede-oprichter Sean Vanaman vroeger werkzaamheden bij Telltale Games heeft verricht, wat een groot compliment is.
De rest van de gameplay heeft niet heel veel om het lijf, wat toch een typisch kenmerk is van een walking simulator. Henry verplaatst zich over de map door te lopen en korte sprintjes te trekken en heeft af en toe wat interactie met objecten. Als boswachter is klimmen en abseilen een vast onderdeel van de dag, maar kun je ook supply caches openen en onder andere een interessante correspondentie tussen twee voormalige boswachters ontdekken. Het is vooral de bedoeling dat je je begeeft naar de plaatsen waar problemen zijn en daar dingen aan Delilah te rapporteert, zonder al teveel zelf op ontdekkingstocht te gaan. De kleine wereld en de gesprekken die je onderweg voert maken dit totaal geen probleem, maar het is iets om rekening mee te houden.
Oogverblindend met af en toe een stotter
De Shoshone National Forest, grenzend aan Yellowstone, is een audiovisueel plaatje. Of het nu dag of nacht is, de kleuren springen werkelijk van het beeldscherm. Het is bijna jammer dat de camera die je aan het begin van de game vindt maar twintig foto’s kan nemen, omdat elke zonsondergang wel een foto waard is. Daarbij zijn de geluiden in de omgevingen een echte sfeerbepaler, waardoor het niet eens opvalt dat het bos vrij leeg is. De koele ochtendwind voelt in combinatie met de zon ook écht aan als een ochtendwind en de muziek weet de spanning goed op te voeren als er iets belangrijks staat te gebeuren.
Toch komt deze pracht en praal met een prijs. De game heeft namelijk nogal wat technische problemen die soms afbreuk doen aan de ervaring. De framerate loopt na een eerste patch nog steeds regelmatig niet goed en van de paden wijken kan soms wat frustratie opleveren. Bepaalde rotsen waar je prima overheen zou moeten lopen of struiken die aan de rand van de wegen staan zijn amper te doorkruisen. Kijk dan ook niet gek op als je vast komt te zitten als je slim denkt te zijn en een snellere route kiest. Het gestotter past totaal niet bij de mooie wereld die je doet vergeten dat hier geen gigantisch team van ontwikkelaars op heeft gezeten.
Een reis zonder climax
Buiten deze technische problemen, die deels nog wel verholpen zullen worden, heeft de game ook een inhoudelijk minpunt. Het tempo van de game is namelijk vrij goed, waardoor je het gevoel hebt naar een onwijze climax toe te werken wanneer je het mysterie ontrafelt. Hoewel de reis je nooit het stuipen op het lijf jaagt, maar wel een aantal spannende momenten kent, is het einde een stuk minder spectaculair dan je zou willen. In de essentie draait Firewatch om het verhaal van Henry en Delilah, die belangrijke en volwassen onderwerpen bespreken op een kwetsbare en humoristische manier. Wanneer je niet met deze gedachtegang de game gaat spelen, zal het einde je waarschijnlijk tegenvallen. Wanneer je dit echter niet doet, dan heb je een drie á vier uur durende game met bijzondere hoofdpersonen waarin het gaat om de reis zelf.
Conclusie
Firewatch is dus uniek in de manier waarop je interactie hebt en dialogen voert met een andere personages die je nooit te zien krijgt. De band die Henry en Delilah opbouwen is vrij bijzonder en de onderwerpen die ze op hilarische manier bespreken is intrigerend. Ook oogt het bos prachtig en weet de muziek de sfeer uitstekend te bepalen, maar kent de game helaas wel technische problemen. Zolang je het einde met een korrel zout neemt, is Firewatch zijn geld meer dan waard.