Iedereen had als kind minimaal één speciaal object. Een knuffel, een actiefiguur of een pop waarvan we overtuigd waren dat die leefde en waar we volop tegen brabbelden. Maar naarmate we ouder werden, kwam het besef dat voorwerpen geen bewustzijn hebben en vergaten we steeds meer van de dingen die ons ooit zo dierbaar waren, tot ze op een dag zelfs niet meer in onze herinneringen voorkwamen. En dan verdwijnt zo’n voorwerp in het niets…
Dat laatste is natuurlijk niet waar. Tenminste, niet in onze wereld. In de wereld van Forgotten Anne is dit echter de keiharde realiteit. Voorwerpen en zelfs mensen die niet meer voortleven in de gedachten van anderen, desintegreren in mysterieuze blauwe deeltjes en verdwijnen van de aardbodem. Maar dat betekent niet dat ze voorgoed weg zijn. In plaats daarvan krijgen de vergeten eigendommen een persoonlijkheid, een bewustzijn en een tweede kans in de Forgotten Lands, waar ze in rust mogen leven tot ze sterven van ouderdom. Een paradijselijk bestaan zonder zorgen, tot de mens het verstoort.
Omdat we altijd alles moeten verkloten
Een kleine vijftien jaar voor aanvang van de game arriveren voor het eerst mensen in de Forgotten Lands. Een oude man genaamd Bonku en een baby’tje genaamd Anne. Vergeten door hun medemens werden ze van de Aarde verbannen en tot ontsteltenis van Bonku is er geen weg terug. Hij besluit daarom om die weg zelf te bouwen en schakelt daarvoor de hulp in van de Forgotlings, zoals de voorwerpen zich noemen.
Spoel vijftien jaar verder en we zien hoe de Forgotten Lands verwikkeld zijn in een burgeroorlog. Bonku heeft niet stilgezeten en heeft samen met de wezens fabrieken, een serie wetten en een hiërarchische beschaving uit de grond gestampt, waarvan hij de eenzame leider is. Lang niet elke Forgotling is het daar echter mee eens en daarom proberen rebellen al jaren om de missie van Bonku te dwarsbomen; een conflict dat aan het begin van het spel escaleert, wanneer ze meerdere belangrijke locaties van Bonku’s regime opblazen. Anne, ondertussen een tiener en Bonku’s rechterhand, wordt daarom erop uitgestuurd om orde op zaken te stellen.
Girl power
Zoals je waarschijnlijk al vermoedde gezien de titel van de game, nemen wij gedurende dit avontuur de rol van Anne aan terwijl ze probeert om de rebellen een halt toe te roepen. Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Niet enkel is het probleem met rebellen dat ze zich tussen de generale bevolking kunnen bevinden, maar ook lang niet alle normale burgers zijn blij met Bonku’s manier van werken. De zoektocht van onze heldin wordt als gevolg voortdurend gehinderd door conflicten tussen de rebellen en bevolking en de werkers in Bonku’s dienst. Aan jou de taak om die conflicten op te lossen.
Als Bonku’s enforcer geniet Anne een ongekende hoeveelheid vrijheid, hetgeen je mag lezen als dat ze een vrijbrief heeft om álles te doen wat ze nodig acht om een situatie onder controle te brengen. Hierbij kun je denken aan een diplomatiek gesprek aangaan en het geven van evacuatieorders en een gebiedsverbod, tot het arresteren van Forgotlings en ze naar een werkkamp sturen. En als het echt nodig is, kun je zelfs de Arca op je hand gebruiken om de wezens van hun anima te ontdoen.
Anima?
Anima is een unieke vorm van energie die alles in de Forgotten Lands gaande houdt. Daarbij doel ik niet enkel op de machines die het leven van Anne, Bonku en de Forgotlings makkelijker maken, maar ook op de Forgotlings zelf. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat het hun bloed of hun ziel is, want zonder anima verandert een Forgotling in niets anders dan een doodgewoon gebruiksvoorwerp, zoals het toetsenbord waar ik dit op schrijf. Gelukkig heeft de Arca hiernaast ook minder morbide toepassingen.
Mocht je bijvoorbeeld een machine vinden die niet werkt, dan kun je de anima in jouw Arca gebruiken om die een kickstart te geven. Diens voorraad is echter wel zeer beperkt, waardoor je regelmatig zult moeten passen en meten om tot een oplossing te komen. Alle puzzels van het spel zijn om dit concept heen gebouwd en je zou daarom kunnen zeggen dat het de kern van de gameplay is. Helaas heeft het hiervoor echter te weinig om het lijf. Puzzels worden nooit bijzonder uitdagend of goed gevonden, ik persoonlijk heb slechts met een enkel obstakel moeite gehad, en voelen daardoor meer als een manier om je bezig te houden.
Als Forgotten Anne in een hokje moet worden geplaatst, dan zou het onder de noemer puzzle-platformer worden geschaard, wat dus betekent dat er ook gerend, geklommen en gesprongen moet worden. Ook hier hoef je echter niet bijster veel van de verwachten. Je kunt niet sterven en een misstap levert je hoogstens twintig seconden vertraging op. Dus wat is dan het verkooppunt van het spel?
Een sprookje
Zonder twijfel durf ik te stellen dat de echte ster van de show niet moet worden gezocht bij de gameplay van Forgotten Anne, maar bij diens verhaal. De keuzes die jij als Anne maakt beïnvloeden het verloop hiervan en zorgen ervoor dat sommige karakters die je ontmoet heel anders tegenover je staan. Je moet zelfs op meerdere momenten in de game verantwoording voor je daden afleggen, waarbij moord natuurlijk heel lastig goed te praten is. Maar zelfs als je die stap niet hebt gezet, bekruipt je gaandeweg het gevoel dat júllie misschien wel de schurken van dit verhaal zijn.
Door de manier waarop dit gebracht wordt en door het verloop van het verhaal in het algemeen moest ik al snel denken aan de oudere werken van Disney— vooral Pinokkio en The Brave Little Toaster komen daarbij bovendrijven— hetgeen versterkt wordt door de prachtige handgetekende graphics en animaties. Voor de tekenstijl lijkt men echter eerder richting het oosten te hebben gekeken, aangezien er duidelijke overeenkomsten met de werken van Studio Ghibli (Laputa, Howls Moving Castle, Spirited Away) zichtbaar zijn. De bewegingen van de karakters ogen op het eerste gezicht rudimentair, vooral in vergelijking met de perfect afgestelde animaties die we tegenwoordig gewend zijn, maar dat draagt juist bij aan het gevoel dat je zelf de hoofdrol speelt in een van de tekenfilms die velen van ons als kinderen zagen. Die waren ook niet perfect en hoefden dat ook niet te zijn. De magie was er evengoed.
En dát is het verkooppunt van Forgotten Anne. Een wonderlijke wereld die het weggelopen tachtiger jaren kindje van Disney en Ghibli zou kunnen zijn, gecombineerd met een verhaal waarin jij de hoofdrol speelt en die je confronteert met de gevolgen van je acties. De zes uur die ik nodig had om het uit te spelen vlogen dan ook voorbij. En dat kan verdubbeld worden als je wilt zien hoe dingen zouden lopen als je andere keuzes had gemaakt.
Conclusie
Forgotten Anne is een game in zoverre als dat het gameplay heeft, maar feitelijk is een belevenis of interactieve tekenfilm een betere term om het te omschrijven. En daar is helemaal niets mis mee. De game oogt prachtig en doet terugdenken aan de tekenfilms die ik als kind zag. Niet alleen vanwege die graphics, maar ook omdat het spel hetzelfde magische gevoel oproept. Elke keuze die je moet maken valt dan ook zwaar, vooral wanneer het spel je met de gevolgen confronteert, hetgeen uitnodigt tot het herspelen ervan.